Το αντίστοιχο περσινό κείμενο του Avopolis για το 2023 ξεκινούσε με την φράση: «Ακούει ο κόσμος ακόμα άλμπουμ;» Έναν χρόνο μετά, η απάντηση είναι θετική και μάλιστα χωρίς δισταγμό. Αν κάποιος παρακολουθούσε στενά τα όσα διαδραματίζονταν στο music industry από την αρχή του έτους, θα διαπίστωνε πως δεν ήταν λίγοι οι δίσκοι που έκαναν πάταγο φέτος, από το αδιαμφισβήτητα επιδραστικό Brat της Charli XCX (λέξη της χρονιάς εξάλλου για το 2024) και την σπαραξικάρδια επιστροφή των The Cure, μέχρι την αναπάντεχη ανάσταση των Linkin Park, κι από το heavily marketed Ρομάντζο των Fontaines D.C. και την country στροφή της Beyoncé, μέχρι τον δίσκο-έκπληξη του Kendrick Lamar.
Ο κόσμος ακούει άλμουμ, τα streamάρει μέχρι να λιώσουν τα ακουστικά του, τα ερωτεύεται, τα κάνει δικά του, τα ποστάρει στα σόσιαλ, κυνηγάει να τα ακούσει live, τα αγοράζει και τα ξανα-αγοράζει σε special edition, σε remix version, σε live εκτέλεση. Αφού λοιπόν ο κόσμος ακούει, είμαστε εδώ και φέτος για να αναδείξουμε τα best of.
Σημειώσαμε, σβήσαμε, γράψαμε, ακούσαμε δεκάδες άλμπουμ ξανά, συγκρίναμε, βάλαμε στη σειρά, ανταλλάξαμε απόψεις και e-mail, φτιάξαμε ένα Excel και τα μαγικά του μας οδήγησαν σε μια τελική λίστα όσο multi-culti και πολυσχιδής είναι και η ίδια η συντακτική ομάδα του Avopolis, η οποία αναζητά διαρκώς το next-best-thing μα εκτιμά βαθειά και τη διαχρονική αξία, «νιώθει» και με κιθάρες και με ηλεκτρονική μουσική, δεν σνομπάρει την jazz αλλά ούτε την mainstream pop.
Αυτή είναι η δική μας αποτίμηση για τη δικογραφική χρονιά που φτάνει στο τέλος της, ιδού λοιπον η λίστα του Avopolis με τους 30 καλύτερους διεθνείς δίσκους του 2024. Φέτος η τελική πεντάδα αντανακλά τις διεθνείς τάσεις αλλά και -ίσως περισσότερο από ποτέ- τα ετερόκλητα μουσικά γούστα της συντακτικής ομάδας αυτού του site, με ένα ροκ, ένα ποπ και ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ στην κορυφή και μαζί τους ένα πανίσχυρα συναισθηματικό comeback, μα και ένα «κρυμμένο διαμαντάκι» (που δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις streaming πλατφόρμες) που μόνο οι «βαθειά χωμένοι» στην μουσική κουλτούρα θα μπορούσαν να ανακαλύψουν.
Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων διεθνών δίσκων του 2024 έλαβαν μέρος οι συντάκτες του Avopolis (με αλφαβητική σειρά) Σταύρος Γαρεδάκης, Άννα Γεωργάτου, Ευτυχία Διαμαντή, Άρης Καζακόπουλος, Άγγελος Κλειτσίκας, Άγγελος Κυρούσης, Δημήτρης Λιλής, Μάκης Μηλάτος, Γιάννης Μόσχος, Τάνια Σκραπαλιώρη, Ζώης Χαλκιόπουλος και Εύη Χουρσανίδη.
30. Meshell Ndegeocello - No More Water: The Gospel of James Baldwin
Το έφτιαξε με αγάπη, όχι ως game changer μα παίρνοντας το προκαθορισμένο -τουτέστιν την ανεξίτηλη, αριστοτεχνική σφραγίδα του Baldwin- κοινωνώντας το με τρόπο πλατύ, εύληπτο και ρέοντα, με προτεραιοποίηση στην απεύθυνση προς εκείνους τους ακροατές που “have been ‘down the line,’ as the song puts it, know what this music is about” όπως συνέβαινε και με τα blues και jazz τραγούδια που ηχούσαν στα χρόνια του συγγραφέα. Ένα βλεφάρισμα στο πρόσφατο Tiny Desk της, ή στο What’s In My Bag του Amoeba δισκοπωλείου, αρκεί για να δει κανείς στα μάτια της την τρυφερότητα, τη γλυκιά επιθυμία στο χαμόγελο και το βλέμμα μιας τελικά υποτιμημένης περίπτωσης μουσικού, που εδώ τα κάνει όλα καθώς πρέπει. Σα να βρήκε μια καινούργια φωνή εντός της. - Άγγελος Κυρούσης
29. Nick Cave & the Bad Seeds - Wild God
Αν πάρουμε τον κανόνα «όποιος αμφιβάλλει πιστεύει, όποιος δεν πιστεύει μένει μεγαλύτερο διάστημα πιστός», στην περίπτωση του Cave δόγματος, ας διατηρούμε τις αμφιβολίες μας για να παραδεχτούμε πως δεν αναζωπυρώθηκε το όποιο ενδιαφέρον στη δισκογραφία του φίλου μας, παρά μονάχα συντηρήθηκε η πίστη μας αυτή καθαυτή. - Άγγελος Κυρούσης
28. Jessica Pratt - Here In The Pitch
Όπως και να έχει, σε όποια παράμετρο κι αν εστιάσεις, στον τέταρτο δίσκο της Jessica Pratt, πέντε χρόνια μετά το Quiet Signs, αντανακλάται καθαρά το παλιό Hollywood ως sixties βινιέτα γύρω από κάθε γνώριμο west coast πλαίσιο. Ο ωκεανός προβάλλει για το ιδανικό καρτ ποστάλ κάδρο, η βόλτα ήταν σύντομη, βάλε μπρος και ξαναπάμε.- Άγγελος Κυρούσης
27. Amyl and the Sniffers - Cartoon Darkness
26. Father John Misty - Mahashmashana
25. Clairo - Charm
Εκεί που η Clairo έμοιαζε να βιάζεται να «μεγαλώσει» καλλιτεχνικά, φαίνεται πως βρήκε στο νεαρό της ενηλικίωσής της την ισορροπία που χρειαζόταν ώστε να ευδοκιμήσει ξανά δημιουργικά, και τελικά να καταξιωθεί ακόμη περισσότερο υπό τους δικούς της όρους, κυκλοφορώντας το Charm μόνη της, χωρίς την στήριξη πολυεθνικής, και παρ όλα αυτά ευρισκόμενη για πρώτη φορά στο Top10 του Billboard εντός της πρώτης εβδομάδας κυκλοφορίας του. - Σταύρος Γαρεδάκης
24. SPRINTS - Letter To Self
Σαν ο θόρυβος κι η αλήθεια να εξαγνίζουν τον πόνο και το μπέρδεμα του κόσμου. Ελαφρύ και σοβαρό συγχρόνως, σκοτεινό, νοσταλγικό, τη στιγμή της έκρηξης, οι SPRINTS σαν να έχουν έναν μαγικό τρόπο να διαλύουν την ένταση. Άλμπουμ για headbanging και χορευτικά σπριντ, να επιδιώξεις να το ακούσεις live και ναι, αν μη τι άλλο, album γεμάτο ψυχή. Βαλ’το να παίξει δυνατά. - Άννα Γεωργάτου
23. Jack White - No Name
Ο nerd-ουλας που αποτέλεσε το 1/2 των White Stripes «που κάποια στιγμή υπήρξαν απλά η καλύτερη μπάντα του πλανήτη» όπως έλεγε κι ένας παλιόφιλος, ή ένα «μουνόπανο και μισό» όπως βροντοφώναξε ο Dan Sartain, σαφώς αεικίνητος και αχάμπαρος αγύρτης των πεπραγμένων των Zeppelin, άρα και των blues, μα και των Sabbath κ.ο.κ., επέστρεψε στο 6ο σόλο του στα «σκληρά», στο rock & roll, στην «αλφαβήτα», με κόντες από τις ημέρες των Raconteurs και τις συνήθεις ηχοκλοπές. (...) Ο White κατόρθωσε να κάνει τον καλύτερο σόλο δίσκο του -χωρίς τελικά να ξεπερνά εκείνους στις συμμετοχικές του καταθέσεις - εκπορευόμενος μεν από την άδολη heavy παρελθοντολογνεία, αλλά και με τόσο απλοϊκά σωστή ροκ δομή δε. Αν στην υπογραφή η ηλικία έγραφε 20, αντί για 49, θα μιλούσαμε για το σωτήρα του ροκ. - Άγγελος Κυρούσης
22. Waxahatchee - Tigers Blood
Η Waxahatchee ιδιοποιήθηκε τις αρετές των Americana προγόνων κι έφτιαξε στιχάκια με σάρκα και οστά. (...) Έφερε μια λειτουργική γενική ιδέα για το genre σε σημείο ασφαλές κι έκλεισε χαμηλόφωνα μεν, χορωδιακά δε. Συμμετοχικά δηλαδή, όπως τελικώς επιζητούσε εξαρχής. - Άγγελος Κυρούσης
21. English Teacher - This Could Be Texas
Το “R&B” έχει μια σειρήνα κινδύνου στα έγκατά του που μετράει υπέρ τους και παραπέμπει με θετικό πρόσημο στις Savages. Να βρούμε κι άλλο να ξεχωρίζει; Το επίσης single “Nearly Daffodils” είναι ένα τέτοιο πράγματι, από το 2023, με νεύρο, χαρακτήρα και μια ζωηρότητα που κάποιος θα είχε περισσότερη ανάγκη, αν μεταφραζόταν και σε πιο δυνατή συνθετικά γραμμή. - Μάρκος Φράγκος
20. Godspeed You! Black Emperor - No Title As Of 13 February 2024 28,340 Dead
Οι έξι συνθέσεις συνολικής διάρκειας περί της μίας ώρας φαντάζουν περισσότερο κι από συνήθως σαν κάτι μεταξύ εμβατήριων της αποκάλυψης και θρήνων. «Πρώτο βιολί» και κύριος φορέας εξέφρασης του δράματος, όπως είναι χαρακτηριστικό της κολεκτίβας, παραμένει και εδώ το βιολί της Sophie Trudeau, είτε συνοδεύοντας την ambient μυσταγωγία του απειλητικού drone των loops και του glockenspiel, είτε συναγωνιζόμενο σε ένταση τα ξεσπάσματα των ηλεκτρικών κιθαρών και τους καλπασμούς του rhythm section στα κρεσέντο. Ακούγεται οτιδήποτε από αυτά σαν κάτι καινούργιο ή διαφορετικό στο οικείο με το έργο των GY!BE κοινό; Οι Καναδοί όμως, έπειτα από ένα τέταρτο του αιώνα και πλέον, κατέχουν απόλυτα αυτές τις φόρμες και τις εφαρμόζουν τόσο αριστοτεχνικά που δεν μπορεί να μην αγγίξουν την ψυχή οιουδήποτε με τη μουσική τους, ακόμη και αν δεν προκαλούν έκπληξη εφόσον είχε προηγηθεί κάποια προηγούμενη επαφή. - Σταύρος Γαρεδάκης
19. Hurray for the Riff Raff - The Past Is Still Alive
Τραγούδια λιτά, προσωπικά, με μια καλοκουρδισμένη μπάντα που σεβαστικά και με άποψη υπηρετεί το είδος και τις συνθέσεις της, με τόσο-όσο παρεκτροπές που νοστιμεύουν την συνταγή, ένας δίσκος γιά καλή παρέα όταν διασχίζεις τον Route 66 με ανοιχτά παράθυρα ενώ στην πραγματικότητα είσαι εγκλωβισμένος στο μποτιλιάρισμα της καθημερινής παράνοιας ή στο δυάρι που βλέπει στο φωταγωγό. - Μάκης Μηλάτος
18. Adrianne Lenker - Bright Future
«Καμιά ψηφιακή διεργασία δεν χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή αυτή της ηχογράφησης». Η αναλογική ακρίβεια επισημαίνεται για το ποιόν τού Bright Future, έκτου LP της Adrianne Lenker των Big Thief, της ευθύβολης φωνής που εδώ δουλεύει τις απλές φράσεις, χωρίς βαρίδια επιτήδευσης, με το folk rock ένστικτο ως lofi δύναμη. Καλώς τονίζεται η ηχητική πιστότητα εκτός digital παραλλάξεων, παρότι το σπιτίσιο του αποτελέσματος (...) δεν χρειάζεται το τριπλό Α (Αnalog recording, Analog mix, Analog mastering) για να καταδειχθεί το βαθιά ανθρώπινο του νοήματος και της υποστάσεως των 12 ιστοριών της. - Άγγελος Κυρούσης
17. Four Tet - Three
Ο μεγάλος αδερφός των Floating Points, Skrillex και Fred Again.. προσπαθεί να κρατήσει την ποιότητα που τον διακατέχει, κρατάει την μπάλα χαμηλά, κυκλοφορώντας μόνος όπως πάντα την μουσική του και κουνάει γλυκά το δάχτυλο στους νέους παραγωγούς που προτιμούν τις καλά γυαλισμένες μπότες στα dance tracks τους. Γεγονός είναι ότι ο Four Tet κατάφερε να κάνει δική του σχολή κρατώντας την ίδια αισθητική στην παραγωγή, δίνοντας dance δυναμίτες με την δική του έξυπνη και όχι τόσο λαμπερή προσέγγιση. Εδώ θα πω πως φλερτάρει με τα trip hop beats που τόσο αγαπάει εμπλουτίζοντας τα με άπειρα αναλογικά σύνθια που τα ξεζουμίζει για καλό σκοπό. - Ζώης Χαλκιόπουλος
16. IDLES - TANGK
Εν τέλει, το Tangk είναι ο δίσκος που μάλλον θα διώξει μακριά τους τελευταίους σκληροπυρηνικούς οπαδούς των Idles, θα δημιουργήσει μία νέα σχέση εμπιστοσύνης με όσους συνέχισαν να τους πιστεύουν και θα τους χαρίσει νέο κοινό από αυτό ίσως που οι ίδιοι κάποτε κορόιδευαν. Η ιστορία λέει, πάντως, πως 7 χρόνια έπειτα από τότε που έσκασαν σαν βόμβα, παραμένουν πιο σχετικοί από ποτέ έχοντας καταφέρει να παίξουν το παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας με τους δικούς τους όρους. Ακόμη και αν κάπου έχασαν τη ψυχή τους, σίγουρα δεν την ξεπούλησαν ποτέ. Ίσα ίσα εδώ μας την προσφέρουν κιόλας στο πιάτο. - Άγγελος Κλειτσίκας
15. Beyoncé - Cowboy Carter
Η Beyoncé τραμπάρει φύλλα, ανακατεύει διαρκώς, η τράπουλα είναι σημαδεμένη μα και γυαλιστερή για να ξαπλώνει άνετα στην τσόχα. Μαθημένη, ξέρει τους κανόνες και τους συνδυασμούς, έχει μετρήσει τις αντοχές, έχει την ελευθερία και την κάβα να παίζει αλλεπάλληλες παρτίδες, κι ας βρεθεί ο ακροατής που θα πει πως «γιατί να μην είναι αυτό το πρώτο act, εφόσον ήδη υπήρχε;», πως «εδώ έχουμε 3 δίσκους», πως «έπρεπε να το σπάσει», πως «πλατειάζει». Είναι βλέπεις ίδιον της εποχής το ζητούμενο για το ελάχιστο, για το reel, για τις μεμονωμένες κι αδιάλειπτες δόσεις αποσπασμάτων εκτός συνοχής. - Άγγελος Κυρούσης
14. Magdalena Bay - Imaginal Disk
Τρία χρόνια αργότερα, στο δεύτερο άλμπουμ τους Imaginal Disk βρίσκουμε το δίδυμο να διατηρεί τα κύρια χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας του, αν και αυτή τη φορά το concept είναι πιο στιβαρό, με την πρωταγωνίστρια της ιστορίας σε διαμάχη με την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού της όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Μια υπαρξιακή διαμάχη την οποία υπόσχεται να επιλύσει μια αμφιλεγόμενη θεραπευτική μέθοδος σε μορφή εισερχόμενου στον εγκέφαλο ψηφιακού δίσκου. Ώσπου, αντιμετωπιζοντας τους φόβους της φτάνει στην συνειδητοποίηση ότι η εν λόγω διαδικασία απειλεί να καταστείλλει τον πραγματικό εαυτό της προς χάριν μιας ασφαλούς αλλά κομφορμιστικής ταυτότητας, οπότε και επέρχεται σταδιακά η αποδοχή. - Σταύρος Γαρεδάκης
13. Nilüfer Yanya - My Method Actor
12. Kim Deal - Nobody Loves You More
Latin, dance beats, VU, calypso, Everly Brothers, Patsy Cline, trip hop, Sugar Ray riff, Dusty Springfield, Jimmy Buffett, πανδημία, χαωμένο βλέμμα έξω από το παράθυρο δύο πεθαμένων γονιών -σε διάστημα ενός έτους- κάπου στη Florida, ιστορίες για αποτύχιες, το “He Stopped Loving Her Today” του George Jones ως πατρική θύμηση. Αυτά είναι εν πολλοίς τα θέλγητρα στο διεθνή τύπο, απαραίτητα αντιγραφής μιας κι όλα δένουν, αλλά κι ως άγνωστες τελικά λέξεις σε αμετροεπείς, χαλεπούς καιρούς, όπου συζητούμε για λογής-λογής ρηχά τρόπαια. Δεν οφελεί η ακρόαση, αυτού του LP, δίχως τα λόγια. “Coming around is easy / Coming down is rough”. - Άγγελος Κυρούσης
11. Kim Gordon - The Collective
Η στουντιακή ολοκλήρωση του The Collective συνέπεσε με τα 70ά γενέθλια της Kim Gordon τον περσινό Απρίλιο. Ένα χρόνο σχεδόν μετά το αποτέλεσμα ταξιδεύει στις πλατφόρμες και στα ακουστικά μας, σαρώνοντας τις εγγενείς και αναπόφευκτες ιδιότητες του χρόνου που γράφει πάνω σε όλους μας. Δεν υπάρχουν πολλοί εβδομηντάχρονοι καλλιτέχνες εκεί έξω -όσο «τεράστιοι» κι αν υπήρξαν κάποτε- που να μπορούν όχι απλώς να συνεχίζουν να βάζουν πλάτη στη μεγαλειώδη πορεία τους αλλά και να σπρώχνουν συνεχώς τα καλλιτεχνικά τους όρια προς τα μπρος. (...) Τα φιλιά μας σε όσους δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν ότι η Kim Gordon είναι και παραμένει η γνήσια θεματοφύλακας της εποποιίας του θορύβου και της αιώνιας νεότητας των Sonic Youth. Στους υπόλοιπους απλά hi. - Τάνια Σκραπαλιώρη
10. The Last Dinner Party - Prelude To Ecstasy
Οι The Last Dinner Party, θα μπορούσαν να είναι η ενωμένη φωνή όλων των απογοητευμένων και καταπιεσμένων καλλιτεχνών που ρήμαξε και απομόνωσε η πανδημία και που τώρα επιστρέφει με πυρετώδη αποφασιστικότητα και ακραία ετοιμότητα να βρεθεί στο επίκεντρο και να δημιουργήσει ένα πρελούδιο αφιερωμένο στην «επανάσταση» της μουσικής. - Ευτυχία Διαμαντή
9. Vampire Weekend - Only God Was Above Us
Θα αποτελέσει έκπληξη εάν ο μουσικόφιλος του μέλλοντος δεν αποτιμήσει έναν δίσκο τόσο πυκνό σε ατόφια μουσικότητα, συνθετική υπεροχή και δημιουργική επιμέλεια ως έναν από τους πλέον εξέχοντες στην λίστα των κυκλοφοριών των Vampire Weekend, όπως αντίστοιχα και στη δισκογραφική σοδειά του 2024. - Άρης Καζακόπουλος
8. Beth Gibbons - Lives Outgrown
Πατώντας γερά στην πάμπλουτη αγγλική (και όχι μόνο) folk παράδοση, έχει στιγμιαία ηχοχρώματα από flamenco, από βαλκάνια και ανατολή, από progressive folk (νομίζω πως συνάντησα εδώ μέσα την Annie Haslam ας πούμε), από φυσικούς ήχους, από «πειραματικές ανορθογραφίες», δίνοντας νέα πνοή και προσωπικό στίγμα σε ένα μουσικό είδος τόσο παλιό και τόσο στερεό, αναθεωρώντας το σεβαστικά. Ένας ζωγραφικός πίνακας με διαστάσεις 10 τραγουδιών και 45 λεπτών. - Μάκης Μηλάτος
7. Jamie xx - In Waves
Αυτές οι ενεργειακές και ψυχικές παλινδρομήσεις του In Waves, πέρα από το ότι νοηματοδοτούν τον τίτλο του, είναι και η όλη ουσία του δίσκου. Πρόκειται για μια ανισόπεδη διαδρομή μέσα από διάφορες πτυχές του ηλεκτρονικού ήχου, με εξάρσεις και περιδινήσεις, εκτονώσεις και συγκινήσεις, η οποία μπορεί να μην αγγίζει την δημιουργική διαύγεια του In Colour, αλλά στο (μακράν) μεγαλύτερο τμήμα της επιτυγχάνει να παραμείνει ερωτεύσιμη. Κι αν έχει –εύστοχα– γραφτεί στον διεθνή Τύπο ότι «παίρνει περισσότερα από την club κουλτούρα από όσα της επιστρέφει», η απάντηση είναι απλή: Ε, και; - Άρης Καζακόπουλος
6. The Smile - Wall Of Eyes
Ο δίσκος κλείνει με τον πλέον ταιριαστό τρόπο: όχι μόνο ηχητικά, αποκλιμακώνοντας δηλαδή την ροή του με μία πιανιστική μπαλάντα (“You Know Me!”) που μοιάζει σαν ένα χαμένο b-side συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο In Rainbows και το King Of Limbs, αλλά και στιχουργικά, καθώς ο Thom Yorke τραγουδάει όλο νόημα με την καταληκτική ανάσα "Don’t think you know me/ don’t think that I am everything you say". Και παρόλο που οι υπόλοιποι στίχοι δεν υποδεικνύουν πως περιαυτολογεί, δυσκολεύομαι να πειστώ πως δεν είναι μία παρατήρηση πάνω στην βεβαιότητα με την οποία νομίζουν οι εξωτερικοί παρατηρητές ότι έχουν καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεται. Είναι σαν να αντικρίζει κατάματα τα πολύχρωμα μάτια του εξωφύλλου και να τους ψιθυρίζει «έχω μέσα μου μουσική και ιδέες που δεν φαντάζεστε». Και με κάθε νέο άκουσμα του δίσκου, δεν μπορούμε παρά να τον εμπιστευτούμε. - Άγγελος Κλειτσίκας
5. Cindy Lee - Diamond Jubilee
Διότι εδώ ακούω τη Nico ως φάντασμα, τις ξεχασμένες ιαχές από την garage greats σειρά με τα επτάρια ρέπλικες, τα εφηβικά girl-group είδωλα της Cindy Lee, τη μελαγχολία του Wall Of Sound, τις μοναχικές πενιές του Megira, τους Suicide στα ηχεία ενός κανονικού bar, τα b-sides από τα παραμύθια της Numero Group. Βλέπω το Joe Meek καδραρισμένο ως υπόδειγμα βαβούρας. Βάλτε το “Don’t Tell Me I’m Wrong”, 11ο κομμάτι του «δεύτερου CD» κι ακούστε τα λόγια. Συμπορευτείτε με το σύνολο του Diamond Jubilee αυτής της χαμηλόφωνης, ερμητικής, δευτεροκλασάτης wav εξιστόρησης. Αφεθείτε στον υπνωτικό ρεαλισμό του. Παραδεχτείτε το. Και πείτε το και στους φίλους σας. - Άγγελος Κυρούσης
4. The Cure - Songs Of A Lost World
Μέσα από αυτόν τον διάλογο αναδύονται οχτώ σουίτες πόνου, απόγνωσης, θυμού για τις ματαιότητες ενός κόσμου που χάνεται, σκοταδιού αλλά και φωτός που μπαίνει από αδιόρατες ρωγμές με μια κίνηση α λα Leonard Cohen για όσους και όσες μπορούν να το δουν. (...) Γεννηθήκαμε για να πολεμάμε για αδιέξοδα και πικρό τέλος τραγουδάει ο Robert Smith με την αγέραστη φωνή του και δεν υπάρχει δρόμος διαφυγής, δεν υπάρχει τρόπος να κάνουμε ειρήνη. (...) Φύλαξε τον τελευταίο χορό, τον τελευταίο κύκλο γύρω από την πίστα αυτού του παράξενου κόσμου. Ένα ακόμα τραγούδι, ένα για τον δρόμο που απομένει μέχρι το τελευταίο. Είμαστε όλοι μόνοι, αλλά είμαστε πολλοί μαζί σε αυτόν τον ίδιο δρόμο. Και κάπου στο βάθος οι Cure τραγουδάνε ακόμα. - Τάνια Σκραπαλιώρη
3. Fontaines D.C. - Romance
Οι Fontaines D.C. στο τελευταίο τους δισκογραφικό βήμα μοιάζουν κάπως σαν να μένουν στον αέρα των αποφάσεών τους: σα να μην ξέρουν αν θέλουν να ολοκληρώσουν την μεταμόρφωση τους σε μπάντα αρένας για τα μεγάλα ακροατήρια, σα να μην θέλουν να αποδεχτούν το κόστος της θυσίας που απαιτείται, σα να βρίσκονται σε μία κρίση ταυτότητας ανάμεσα σε αυτό που νιώθουν πως είναι και σε αυτό που θέλουν (ή πρέπει;) να γίνουν. (...) Το μέταλλο των Fontaines D.C είναι για πολύ μεγάλα πράγματα και άλλωστε για εκεί προορίζονται -συμβαίνει ήδη. Θα πρέπει όμως να θυμηθούν από που προέρχονται για να μην ξεχάσουν που θέλουν πραγματικά να πάνε. - Άγγελος Κλειτσίκας
2. Charli XCX - Brat
Το BRAT είναι εύφλεκτη ύλη που πρόκειται να βάλει φωτιά στα πάρτι των επόμενων μηνών και ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να μεταφράσει μουσικά τη δυναμική επάνοδο της φάσης των raves στην αφρόκρεμα της mainstream διασκέδασης. Το ΒRAT summer έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας και φροντίστε να το απολαύσετε γιατί τέτοιοι pop δίσκοι βγαίνουν πλέον με το σταγονόμετρο. - Άγγελος Κλειτσίκας
1. Floating Points - Cascade
Προσέξετε κάτι ακόμη σε αυτό το track (“Ocotillo”): στο 6:50 και το 7:40 ακούγεται ένας πολύ συγκεκριμένος ήχος που μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρομπότ σε μία στιγμή διάλειψης ή απόλυτης διαύγειας. Αν ανατρέξετε σε όλες τις προηγούμενες δουλειές του ιδιοφυούς μουσικού, θα συνειδητοποιήσετε πως ο ήχος αυτός κρύβεται κάπου ανάμεσα στους βόμβους και τα καλώδια, σαν μία μυστική ψηφιακή υπογραφή και κλείσιμο του ματιού για τους μυημένους.
Και τι σημαίνει αυτό; Οτι ο Floating Points έχει βάλει την υπογραφή του σε ένα σύμπαν με τους δικούς του ηλεκτρονικούς κώδικες και συμβολισμούς στο οποίο συνυπάρχουν αρμονικά όλες οι διαφορετικές του πτυχές- ο badass DJ που αφήνει τα γυαλιά για τους φακούς επαφής, ο παραγωγός με τις χειρουργικές κινήσεις μαθηματικής ακρίβειας και ο avant περιπλανητής με το φαντεζί ρεπερτόριο. Το διαλογιστικό κλείσιμο του δίσκου μετά από 45 λεπτά ηλεκτρονικής πανδαισίας δίνει χώρο για να ξεφυτρώσει αυτή η ακριβώς η ιδέα, πως ο Βρετανός είναι ένας από τους πιο κομβικούς παίκτες και οραματιστές της ηλεκτρονικής μουσικής κουλτούρας του σήμερα. - Άγγελος Κλειτσίκας
Διαβάστε επίσης:
Οι 20 καλύτεροι εγχώριοι δίσκοι του 2024
Οι καλύτερες επανεκδόσεις του 2024
Οι 10 καλύτεροι jazz δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Οι 10 καλύτεροι rap δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Τα Εγχώρια Ep.10: Ανασκόπηση 2024: Ελληνική εναλλακτική σκηνή - Τα Highlights (PODCAST)
Οι 10 αγαπημένες μας ταινίες για το 2024
