Ας βγάλουμε κάτι από τη μέση νωρίς-νωρίς. Το Wall Of Eyes, το δεύτερο άλμπουμ των Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner ως The Smile είναι όσο πιο κοντά στους Radiohead έχουν φτάσει οι δύο πρώτοι μακριά από την μπάντα που τους αγαπήσαμε. Με την διαφορά ότι επιτέλους έχουν χαλαρώσει (σχεδόν) τελείως: δεν φοβούνται να παίξουν με τον ήχο των Radiohead, να τον τσαλακώσουν, να τον (αυτο)σαρκάσουν, και, τέλοσπάντων, να νιώσουν εντελώς ΟΚ που θα κουβαλούν για πάντα το βάρος του. Και ως αποτέλεσμα να τον διευρύνουν πέρα από τα συμβατικά όρια που τον είχαν αυτοπαγιδεύσει κατά την περασμένη δεκαετία, καταθέτοντας την καλύτερη συλλογή κομματιών τους από την εποχή του In Rainbows.
Αν στο ντεμπούτο των The Smile πριν από δύο χρόνια απολαύσαμε την άγρια ελευθερία δύο σπουδαίων του σύγχρονου ροκ που ένιωσαν να κατακλύζονται ξανά από τη νεανική τους ορμή, - με καταλύτη της χημικής εξίσωσης τον jazz drummer Tom Skinner - τότε στο Wall Of Eyes έχουμε να κάνουμε με μία συνειδητοποιημένη ομάδα που δεν τρέχει να αποφύγει το φάντασμα του πρόσφατος παρελθόντος, αλλά να το τιμά και να το υπηρετεί με τις νέες (υπερ)δυνάμεις που έχει φέρει αυτή η εκπληκτική, δημιουργική συναστρία.
Η τριάδα στο (επί)κέντρο του δίσκου, “Read The Room”, “Under The Pillows” και “Friend Of A Friend” είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές μουσικές ακολουθίες που έχουν μαγειρέψει οι δύο μαέστροι των μεγάλων millennial συγκινήσεων. Στα δύο πρώτα αντηχούν οι γνώριμα εξωγήινες, κρυστάλλινες κιθάρες του ΟΚ Computer και καταλήγουν στα μοτορικά ξεσπάσματα που θα είχαν οι Radiohead αν επέτρεπαν στον εαυτό τους να αγκαλιάσουν την Can πλευρά τους (ή απλώς ο Phil Selway τον ενδότερο Jaki Liebezeit του) την εποχή που ηχογραφούσαν το In Rainbows. Με τη μόνη, κρίσιμη διαφορά πως το “Under The Pillows” βυθίζεται στο τέλος σε μία ορχηστρική άβυσσο – δια χειρός London Contemporary Orchestra – που θυμίζει το πώς θα ακουγόταν μία ταινία του Jonathan Glazer αν είχε φροντίσει για τη μουσική της ο Jonny Greenwood. Το “Friend Of A Friend”, τώρα, είναι μία επαναφαντασίωση του “Pyramid Song” με το εξής POV: ο Thom Yorke είναι ο Paul McCartney στο “Day In The Life”, που αντί να θυμάται τα εφηβικά του χρόνια, σχολιάζει με το πιο αναγνωρίσιμο φαλτσέτο αυτής της πλευράς του γαλαξία, τα οικονομικά παιχνίδια που στήθηκαν κατά την πανδημία ("All of that money, where did it go?/ In somebody’s pocket, a friend of a friend”).
Και επειδή στο Wall Of Eyes όλα Radiohead θυμίζουν, ο τίτλος “Bending Hectic” δεν μπορεί να μην ερμηνευθεί ως γλωσσολογικό παιχνίδι-σχόλιο πάνω στο The Bends, ειδικά από τη στιγμή που το ίδιο το κομμάτι ακούγεται σαν το “My Iron Lung” σε καταστολή, υπό την επίδραση πυρετωδών παραισθήσεων. Ίσως, όμως, η πιο ιδιαίτερη στιγμή του δίσκου να είναι το “I Quit”, ένα από τα πιο αλλόκοτα πλάσματα που έχει γεννήσει η φαντασία των Βρετανών. Μοιάζει σαν να ξεπήδησε από ένα φολκόρ παιδί-όνειρο ανάμεσα στα King Of Limbs και Moon-Shaped Pool, με συστατικά τις avant, proto-house πρoβολές του Arthur Russel, μπασογραμμές που θα έβρισκαν θέση στο Selected Ambient Works 85-92 του Aphex Twin και την παράδοξη στωικότητα του να εντείνει το μυστήριο. Αν υπάρχει ένα τραγούδι στο οποίο δεν κολλάει το αυτί, είναι το "Teleharmonic", που πλέει ακίνδυνα και ράθυμα σε μία θάλασσα ηλεκτρονικής κοινοτοπίας. Και όμως με κάποιον περίεργο τρόπο λειτουργεί ως ένα απαραίτητο κενό αέρος ανάμεσα στην εισαγωγική, ατμοσφαιρική ένταση που εγείρει το ομότιτλο του άλμπουμ τραγούδι και στην τριάδα θαύμα.
Ο δίσκος κλείνει με τον πλέον ταιριαστό τρόπο: όχι μόνο ηχητικά, αποκλιμακώνοντας δηλαδή την ροή του με μία πιανιστική μπαλάντα (“You Know Me!”) που μοιάζει σαν ένα χαμένο b-side συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο In Rainbows και το King Of Limbs, αλλά και στιχουργικά, καθώς ο Thom Yorke τραγουδάει όλο νόημα με την καταληκτική ανάσα "Don’t think you know me/ don’t think that I am everything you say". Και παρόλο που οι υπόλοιποι στίχοι δεν υποδεικνύουν πως περιαυτολογεί, δυσκολεύομαι να πειστώ πως δεν είναι μία παρατήρηση πάνω στην βεβαιότητα με την οποία νομίζουν οι εξωτερικοί παρατηρητές ότι έχουν καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεται. Είναι σαν να αντικρίζει κατάματα τα πολύχρωμα μάτια του εξωφύλλου και να τους ψιθυρίζει «έχω μέσα μου μουσική και ιδέες που δεν φαντάζεστε». Και με κάθε νέο άκουσμα του δίσκου, δεν μπορούμε παρά να τον εμπιστευτούμε.
