“All I have is my legacy / I been losing my memory / No afterlife, no other side / I'm all alone when it fades to black […] When life is hard/I know death is easy”. Με αυτές τις προγραμματικές δηλώσεις ξεκινάει το έκτο του album o Abel Makkonen Tesfaye, a.k.a -τουλάχιστον για λίγο ακόμα- The Weeknd. Το album που όπως φαίνεται θα είναι το τελευταίο του conceptual μανιφέστο ως The Weeknd σε μια εκπλήρωση των πρόσφατων teasers που έχει σπείρει ο Καναδός starboy εδώ κι εκεί με τις “The End Is Near” αναρτήσεις του και τις δηλώσεις σε συνεντεύξεις για το πόσο έτοιμος είναι να σκοτώσει την super star περσόνα του. Με τη μουσική βέβαια, όπως και με τη ζωή, ποτέ δεν ξέρεις ενώ δεν είναι και πολύ μακριά το φιλόδοξο Dawn FM με τις πλούσιες εσχατολογικές αναφορές που είχε πυροδοτήσει αντίστοιχες φήμες.
Τα πράγματα βέβαια είναι αρκετά πιο ξεκάθαρα στο Hurry Up, Tomorrow τόσο ως προς την πρόθεση του The Weeknd να βάλει ένα τέλος στην τρελή κούρσα που τρέχει η καλλιτεχνική του περσόνα την τελευταία δεκαετία, όσο και ως προς τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνουν αυτό το album αυτό που φαντάστηκε ο δημιουργός του: ένα πραγματικό magnum opus με μια από τις καλύτερες και πιο πολυσυλλεκτικές παραγωγές των τελευταίων ετών στα ποπ χωράφια και -αν υποθέσουμε και αν πιστέψουμε ότι ο Abel Tesfaye θέλει πράγματι να υπογράψει την τελευταία σελίδα στο The Weeknd κεφάλαιο του- το ιδανικό δισκογραφικό farewell, πλήρως αντάξιο και αντιπροσωπευτικό του legacy που προσπαθεί να διασώσει σκοτώνοντας το μέλλον του.
Αν μη τι άλλο το Hurry Up, Tomorrow σηκώνει οποιοδήποτε διαθέσιμο βραβείο καλύτερης έναρξης album με τον The Weeknd να ξυπνάει και να νεκρανασταίνεται α λα Michael Jackson στο “Thriller” γνέφοντας στον Σημαδημένο του Brian de Palma και του Giorgio Moroder και το προφητικό δίλεπτο intro του “Wake Me Up” να εκρήγνυται σε ένα signature disco-pop hit τόσο για τον ίδιο τον The Weeknd όσο και για τους Justice που βάζουν όχι απλά το χεράκι τους αλλά κουβαλάνε όλην την παραγωγή και την αψεγάδιαστη και χαρακτηριστική αισθητική του track αποδεικνύοντας τους εαυτούς τους ως την καλύτερη δυνατή μεταγραφή για την κάλυψη του δυσαναπλήρωτου κενού των Daft Punk. To ακαθόριστα εθιστικό “Cry For Me” που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ανασυρθεί από τα συρτάρια του After Hours καταθέτει σεμιναριακή πρόταση για την αξιοοποίηση ποπ synth γραμμών σε trapίζουσες φόρμες. κι αν μοιάζει κατ’ αρχήν κάπως αταίριαστο με το υπόλοιπο album κανένα πρόβλημα, η παιχνιδιάρικη don’t-cry-for-me-Argentina παραλλαγή και το “I can’t breathe” οδηγούν ομαλά στην εμβόλιμη ανάσα του “I Can’t Fucking Sing” – δώδεκα δευτερόλεπτα αναθήματος στην φωνή που έχασε (δις) στο So Fi Stadium του Los Angeles το 2022. Τα οποία με τη σειρά τους σε σπρώχνουν μαλακά και άνευ όρων στη νεοσπανιόλικη – νεοβραζιλιάνικη funky pop του “Sao Polo” με το feature της Anitta.
Αυτό το εναρκτήριο τριπλό παράδειγμα ανορθόδοξων πλην απόλυτα smooth μεταβάσεων είναι και το μεγαλύτερο, το πραγματικό σπουδαίο επίτευγμα του Hurry Up, Tomorrow. Το flow του album, η σαφέστατα κινηματογραφική του ροή και αισθητική, απόλυτα ταιριαστή με τις σύγχρονες καλλιτεχνικές ανησυχίες του The Weeknd γύρω και πάνω στη μεγάλη και μικρή οθόνη, είτε αυτές αφορούν έξυπνα περάσματα ακριβείας (βλέπε Uncut Gems), είτε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αμφίβολης ποιότητας pop idol σειρά (βλέπε The Idol) είτε τον πειραματισμό με την ενσωμάτωση των albums του στον φορέα ενός φιλμ (βλέπε “Dawn Fm Experience”) τον οποίο σκοπεύει να επαναλάβει ακόμα πιο μεγαλεπήβολα και με το “Hurry Up, Tomorrow, the movie", όλη αυτή η αλληλουχία μουσικών και αισθητικών προτάσεων, αναφορών, features, συνεργασιών, ο απόλυτα σύγχρονος, ενδιαφέρων και υβριδικός τρόπος που διαπλέκονται, συμπλέκονται, συνεργάζονται και οδηγούν το ένα στο άλλο είναι το στοιχείο εκείνο που κάνει το Hurry Up, Tomorrow να περνάει από το status του πειράματος -στο οποίο είχε κοντοσταθεί o The Weeknd με το Dawn Fm- σε αυτό της επιτυχίας. Και όλα αυτά στο απόλυτο anti-streaming album με την αβυσσαλέα για τη σύγχρονη, πολυδιασπασμένη εποχή μας διάρκεια των 84 λεπτών. Μιάμιση ώρα, πραγματικά σαν να βλέπεις ταινία. Μαγκιά και κατόρθωμα.
Όχι ότι δεν υπάρχουν παγίδες κούρασης και εξάντλησης σε αυτή τη μιάμιση ώρα - κάθε άλλο. Τι περισσότερες από αυτές τις βάζει το ίδιο το στιχουργικό concept του album και κάποιες επιλογές (βλέπε το κατά τα άλλα catchy tune “Baptized In Fear”) που όχι απλώς φλερτάρουν αλλά βγαίνουν τρίτο ραντεβού με τις πενήντα αποχρώσεις της cheesy ποπ μιζέριας και της κατά τόπους cringe μίρλας ενός αδιανόητα επιτυχημένου μουσικού. Ακόμα και οι επιτυχημένες και καίριες κριτικές αναφορές στους φαύλους κύκλους που ανοίγει μια αδιανόητη επιτυχία αυτού του βεληνεκούς και του stardom, στους οποίους πρωταγωνιστούν οι παντός είδους εθισμοί, οι παντός είδους διαταραχές, οι καταστροφικές κρίσεις πανικού και όλα τα συμπαρομαρτούντα, ενδεχομένως από ένα σημείο και μετά, εγκλωβισμένες στην επαναληψιμότητα με την οποία επιδιώκεται να αρθρωθεί εμφατικά η κεντρική ιδέα του album. Για κάθε φορά όμως που το Hurry Up, Tomorrow κινδυνεύει να αναγκάσει τον ακροατή του να το παρατήσει, ένας νέος πρωταγωνιστής σηκώνεται από τον πάγκο για να το πάρει πάνω του και να σηκώσει τον πεσμένο super star από τα πατώματα.
Με τιμονιέρηδες τους «σεσημασμένους» αρχιτέκτονες του The Weeknd σύμπαντος, τον Mike Dean και τον OPN που κάνει στο Hurry Up, Tomorrow ένα ονειρεμένο παιχνίδι για το ποπ ιστορικό του, και μια all star ομάδα producers στην οποία φιγουράρουν η αφρόκρεμα της σουηδικής σχολής εκπροσωπούμενη από τους Oscar Holter και Max Martin μέχρι τον Metro Boommin και τον TBAHits αλλά και φυσικά τους Justice, τον Pharell Williams και τον κύριο Giorgio Moroder το Hurry Up, Tomorrow είναι ένα ρεσιτάλ δημιουργικών ιδεών γύρω από το πώς μπορεί να στηθεί και να αποδοθεί το αποχαιρετιστήριο album ενός κορυφαίο alter ego της σύγχρονης ποπ και r ‘n’ b. Ενώ η οργιώδης βλάστηση καλλιτεχνικών συνεργασιών και features με ονόματα όπως ο Travis Scott και η Florence στη μεγάλη, new age μπαλάντα του "Reflections Laughing”, o Playboi Carti στο “Timeless” το στεγνό και καίριο trap κομμάτι του παζλ, ακόμα και η Lana del Ray, σε έναν ακόμα ρόλο Μάρτη που δεν λείπει από καμία Σαρακοστή, με τη συνδρομή των νωχελικών φωνητικών της στο “The Abyss”. Και φυσικά τον σπουδαίο Giorgio Moroder να δίνει το δικό του highlight κερδίζοντας το grandiose στοίχημα του “Big Sleep”. Κοινώς το βάθος του roaster του album είναι τέτοιο που θα το ζήλευαν και οι καλύτερες ομάδες της Euroleague.
Θέλει ταλέντο και δεξιότητες να συγκεντρώσεις και να ενορχηστρώσεις όλα αυτά τα credits με το βλέμμα στο τρόπαιο μιας επικής εξόδου από την ενεργό δράση ενός κορυφαίου pop star, ένα grand finale που θα κλείσει με τον μεταφορικό θάνατό του. Και ο The Weeknd αποδεικνύει ότι το έχει την πιο κατάλληλη στιγμή, με το Hurry Up, Tomorrow να δικαιώνει όλες τις πειραματικές του διαθέσεις κι όλες τις φάσεις της μεγάλης καριέρας αυτής της περσόνας, αγκαλιάζοντας τόσο τον Weeknd κατακτητή του Super Bowl, όσο και τον Weeknd που δεν μπορεί να βγάλει φωνή, τον Weeknd του Trilogy αλλά και τον οραματιστή του After Hours. Μπορεί κάποιοι πιο πονηρεμένοι από εμάς να μη χύσουν δάκρυ (και καλά θα κάνουν) γιατί σε αυτήν την πρόωρη συνταξιοδότηση βλέπουν ένα marketing plan μετάβασης από μια βιομηχανία σε μια άλλη, μπορεί οι ίδιοι και άλλοι τόσοι να μην υπήρξαν ποτέ fans του, η αλήθεια πάντως είναι ότι το Hurry Up, Tomorrow είναι ένα εντυπωσιακό, από πολλές απόψεις, αποτέλεσμα που κάνει και θα κάνει πολλούς να βγάλουν έστω και απρόθυμα το καπέλο τους. Καθώς το ομότιτλο, ακροτελεύτιο track διαγράφει τις τελευταίες μελωδικές απλωτές συνομιλώντας με γλυκόπικρο και δυστυχώς προφητικό σεβασμό με το Eraserhead του David Lynch το συμπέρασμα είναι σαφές: Σε αυτά τα χώματα ο pop star μπορεί να σκοτώσει τον pop star μέσα του -ή έξω του- αλλά η pop μπορεί ακόμα να σωθεί. Ίσως τελικά και να το κάνει ακριβώς για αυτό.
