Ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου, της παγκόσμιας ημέρας των ερωτευμένων, οι Καναδοί παλιόφιλοι Drake και PARTYNEXTDOOR κυκλοφορούν τον πολυσυζητημένο συνεργατικό δίσκο τους, $ome $exy $ongs 4 U. Η πρώτη κυκλοφορία του ετέρου «στρατοπέδου» μετά το πομπώδες beef με τον Kendrick Lamar που πρωτοστάτησε της χρονιάς που μας πέρασε, επομένως ήταν αναμενόμενο να διεγείρει ιδιαιτέρως την περιέργεια για το πως θα το διαχειριστεί μουσικά. Τα πράγματα, σύμφωνα πάντα και με τους ακροατές, μάλλον δεν πήγαν και τόσο καλά ωστόσο.
Όπως προδίδει άλλωστε και ο τίτλος, ο ερωτισμός και η αισθησιακή πλευρά του σύγχρονου R&B είναι οι δύο πρωταγωνιστές της κυκλοφορίας. Οι χρόνιοι συνεργάτες του Drake που έχουν αναλάβει ως επί το πλείστο τη μουσική επιμέλεια συνθέτουν μια σχετικά downtempo ατμόσφαιρα, έντονα επηρεασμένη από τα slow jams, έχοντας εδώ κι εκεί τις κορυφώσεις της. Βέβαια, παρόλο που τα κομμάτια μεμονωμένα είναι παραγωγικά αρτιότατα, η εκτενής διάρκεια του άλμπουμ σε συνδυασμό με την έλλειψη ερμηνευτικής, θεματικής και στιχουργικής ποικιλίας ενορχηστρώνουν ένα μάλλον μονότονο αποτέλεσμα. Αρκετοί τονίζουν και την έλλειψη συνοχής, κάτι που προσωπικά δεν εντόπισα, τουναντίον θα έλεγα πως ειδικά θεματολογικά παραέχει συνοχή.
Οι δύο καλλιτέχνες, ξέχωρα του γεγονότος πως πρόκειται για μια συνεργατική ολοκληρωμένη δουλειά που οι φανς περίμεναν και παρακαλούσαν για χρόνια, έπαιξαν όχι απλώς safe, αλλά συντηρητικά. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί, ειδικά στο TikTok, απορούσαν για συγκεκριμένα κομμάτια αν είναι προϊόν ΑΙ ή όχι. Δεν έχει τόσο άδικο ο T-Pain που δήλωσε πως κατά πάσα πιθανότητα ουσιαστικά πρόκειται για κομμάτια που δεν μπήκαν ποτέ σε κάποιο άλλο project τους, κοινώς leftovers, με ορισμένες επικαιροποιήσεις (για το beef λ.χ.)
Προερχόμενοι από μια χρονιά στην ποπ μουσική με κυκλοφορίες όπως το Brat της Charli XCX και εισερχόμενοι σε ένα έτος με κυκλοφορίες όπως το Eusexua της FKA twigs, το να γυρνάμε σε μια λογική fast-food και εμπορικού comfort zone είναι παραπάνω από απογοητευτικό, πόσο μάλλον για καλλιτέχνες του συγκεκριμένου βεληνεκούς. Και αναφέρομαι στην ποπ, γιατί το $$$4U στο μεγαλύτερο μέρος του μόνο με τέτοια κριτήρια μπορεί να αποτιμηθεί, καθώς το βάθος και η φαιά ουσία τόσο του ραπ όσο και του R&B απουσιάζουν.
Όσο κι αν είναι ένας δίσκος που ακούγεται «ευχάριστα», δεν γίνεται να μην σε εξοργίζει το wasted potential μιας τέτοιας συνεργασίας και η έλλειψη σεβασμού προς το κοινό που ένα τέτοιο effort υποδηλώνει. Έχουμε συνηθίσει στους σύγχρονους mainstream δίσκους οι οποίοι ξεπερνούν τα 15 κομμάτια να υπάρχουν fillers, όμως εν προκειμένω ψάχνουμε την αυθεντικότητα με το κιάλι καθόλη τη διάρκεια. Εν αντιθέσει, πήραμε duolingo rap επάνω σε latin. Κάτι κερδίζεις κάτι χάνεις σε αυτή τη ζωή.
Κλείνοντας, όσες και όσοι αγαπάμε τη μουσική του Drizzy, θα πρέπει να αποδεχτούμε επιτέλους το γεγονός πως από το Views και μετά έχει βρει μανιέρα. Οι εποχές του Nothing Was The Same και του Take Care έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Όπως επίσης θα πρέπει να αποδεχτούμε πως άλλες φορές αυτή η μανιέρα θα πετυχαίνει ("Scorpion", "Her Loss", "More Life"), άλλες φορές θα αγκομαχά να πετύχει ("Certified Lover Boy", "Dark Lane Demo Tapes", "Honestly Nevermind") και άλλες θα αποτυγχάνει παταγωδώς ("For All The Dogs"). Ως το τέλος του 2025 θα φανεί σε ποια από τις τρεις κατηγορίες θα καταλήξει το $$$4U.
