Ο Στέφανος Μανούσης από τους Sugar For The Pill έφτιαξε όχι μόνο ένα chill-wave συνθετικό pop δημιούργημα, όχι μόνο το περιποιήθηκε, το καρύκευσε και το ταχτάρισε τρυφερά στην ποδιά του αλλά το έντυσε με έναν εκλαϊκευμένο ψυχοθεραπευτικό οδηγό με τη μορφή προσωπικών βιωμάτων που αποκτούν αποφθεγματική αξία με συμπεράσματα που μπορούν να απηχήσουν ως προβολές στη βιωματική συναισθηματική ύπαρξη του καθένα. Πάρτε δηλαδή έναν ευγενή καθρέφτη να έχετε να πορεύεστε. Και μην ξεχνάτε να στοχάζεστε.
Διότι στο My Little Words η παιδική ηλικία και τα ανοιχτά τραύματά της, οι εσωτερικές συγκρούσεις μας, η κοινωνική αποξένωση, ο φόβος του θανάτου και του πόνου, έχουν την τιμητική τους. Το καλό είναι ότι δεν υπάρχει πραγματικός ή δυνητικός ακροατής που να μην εφαρμόζει στο δικό του βίωμα αυτά που λέει ο Στέφανος Μανούσης. Κακό δεν υπάρχει. Ο Yellow Red λοιπόν περιπατεί στον κήπο των συμβολικών στοχασμών, απλώνει τα χέρια του σε έννοιες και συναισθήματα, τα συλλέγει και τα φέρνει στο κοινωνικό τραπέζι να τα ζυμώσει με τον περίγυρό του. Αυτή είναι και η πραγματική έννοια της pop. Η κατανάλωσή της και ο λόγος περί αυτής όπως είπε κι ο θείος Andy.
Η διάθεσή του φωτεινή και ξώχαρη, θετική προς το φως αλλά με πλήρη γνώση του σκοταδιού πίσω που ορίζει και τα δύο, φτιάχνει ένα electro pop απολαυστικό διάκοσμο με ισχυρότερη αναφορά τον Washed Out – είναι εύκολο να περπατάς στα δύο ηχοτοπία των αντίστοιχων δημιουργών τους και να μην έχεις πλήρη συνείδηση ποιος είναι ποιος. Τόσο πολύ. Και αν σε κάποια σημεία σας φανεί ότι… χαζεύει τα παπούτσια του, περισσότερη ώρα από την μάξιμουμ ενδεικνυόμενη, πριν βαρέσεις συναγερμό, είναι επειδή στους δημιουργούς της νέας εποχής η electro pop και το shoegaze έχουν παντρευτεί μεταξύ τους, έχουν ξεπεράσει τις διακριτές συνθήκες που γέννησαν το καθένα και πορεύονται μαζί πλέον ελεύθερες από τα δεσμά των επικοινωνιακών διαχωρισμών. Το άλμπουμ κυλάει σαν γάργαρο νερό. Πότε με κάτι σκοτεινές σκιάσεις, πότε με φλερτάκια προς την παράνοια του John Maus αλλά κυρίως προς το φως, στο ηλιόλουστο φως.
Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να επιλέξεις ιδιαίτερες στιγμές στο δίσκο (εμένα όλες ιδιαίτερες μου φαίνονται) ούτε έχει νόημα να απαριθμήσεις τις αναφορές του έμμεσες ή άμεσες. Δεν έχει νόημα ας πούμε ότι ασύνειδη αφετηρία του Yellow Red στο “Take Me Away” είναι η κουδουνιστή βόρεια πάχνη του “Changeling” των Simple Minds. Ή ότι το “Love Is Death And Devotion” πηγάζει από το ίδιο ρυάκι με το “Love In Motion” των 1000 Ohm. Ή επίσης το “What’s Down On This Road” παίρνει αμπάριζα από το “Hero” του Kleerup. Δεν έχει καμία σημασία πραγματικά, ειδικά για μια γενιά που οι αναφορές και οι αφετηρίες παραμένουν ένα τρομακτικό άδυτο κι ελάχιστοι τολμούν να ταρακουνήσουν την σκονισμένη πόρτα τους για να μπουν σ’ αυτές.
Το My Little Words είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται μονοκοπανιά. Ακούγεται με τη μία και ξανά από την αρχή, δεν παραβιάζει ποτέ τον κώδικά του, ξέρεις ότι στην ακρόασή του θα βρίσκεσαι μονίμως αγκαλιά με τα αστραφτερά synths που χτίζουν ολόκληρες ράγες από riffs πάνω στις οποίες μπορείς να κυλάς εσαεί. Και τα riffs του τα φτιάχνει γερά ο Yellow Red.
