Θα έχετε δει αυτές τις φωτεινές επιγραφές, με τα παλλόμενα γράμματα και τα φωτεινά LED 3D που σου τραβούν την προσοχή, εν αντιθέσει των πατροπαράδοτων στατικών ταμπελών που ολοένα και παραμερίζονται. Οι τελευταίες είναι πια εξόριστες ως «πωλείται» σε επαρχιακά, ακαθάριστα οικόπεδα. Βλέπεις, ο αστικός ιστός θέλει έντονα φώτα κι επαναλαμβανόμενα μηνύματα. Εσχάτως μπερδεύτηκα με μια από δαύτες, σα να χάθηκαν τα γράμματα μέσα στο φόντο. Πιθανότατα κάτι δεν πήγαινε καλά με την τάση ή επρόκειτο για μια ακόμη υπενθύμιση της διάγνωσης περί ελαφριάς δυσχρωματοψίας. «Αναμνήσεις, επισκευές» ήταν αυτό που διάβασα, αντί του ορθού «ανακαινίσεις, επισκευές» μα το κράτησα, καλή ώρα, ως χαριτωμένα χρήσιμο για παν προλογικό ενδεχόμενο. Κάποιος εγκάθετος, θα έλεγε πως ολάκερη η πορεία των BC,NR, επιδίδεται σε επισκευές και ανακαινίσεις αναμνήσεων, περιπτώσεων σαν αυτές των Slint, Arcade Fire, Bright Eyes κ.ο.κ
Ένα από τα πιο ωραία, προβοκατόρικα (ή και όχι) που μπορεί να διαβάσει κανείς για τους Black Country, New Road είχε γραφτεί στο blog ακραία μουσικά φαινόμενα, όπου ο fantasmenios με αφορμή το ντεμπούτο του group σχολίαζε: «Μπράβο σας όμως που σας αρέσουν οι Black Country, New Road, ειλικρινά μπράβο σας που το 2021 γουστάρετε ριφακια που βάραγαν οι Mogwai το 1997, αλλά εντάξει δεν είναι μόνο αυτό, είναι και λίγο Idles, εμ δεν θα ήταν; Και φυσικά το καλύτερο, έχει και σαξόφωνο. Α ρε σατανάδες. Αυτό εντάξει μπορεί να είναι αντίδραση στα λάηβ του Mega και του Πορτοκάλογλου. Έχετε και εσείς τα δίκια σας.»
Ακούγοντας τα “Socks” και “Salem Sisters”, τσιγκλιέμαι από τη φωτεινή τους art rock εντεχνίλα, παρότι αν δεις τις φάτσες τους σε συνεντεύξεις κάθε άλλο παρά επηρμένους θα τους πεις. Βγαλμένα από τα μπαρόκ «δεύτερα» των Queen και των Beatles (μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ και τους Cockney Rebel πλάι στη Fiona Apple και τη Julie Andrews στο Mary Poppins), λειτουργούν προς επίρρωση όσων έγραφε ο fanta, μα τελικώς αμφιβάλλω αν κι εκείνος θα υπολόγιζε σε αυτού του τύπου τη θεατράλε μετατόπιση του 6μελούς πια group, στο post-Isaac Wood πεδίο. Από το post-rock/jazz/klezmer σύμπλεγμα, στα αιθέρια chansons με prog/folk συνεπαγωγές α λα Joanna Newsom.
Ενώ στη μέση του “Two Horses” νιώθω να υπονοείται το “Love Is The Drug” των Roxy Music, διαβάζω για τον τραγουδιστικό εκδημοκρατισμό της μπάντας, προσπαθώ να αποφύγω τις ταυτίσεις έργου με τις ερμηνείες εξωγηπεδικού βίου (για την κριτική ισοδυναμεί με κακούργημα που θα έλεγαν κι αρμοδιότεροι εμού, κατά τα λοιπά και για όσους διαφωνούν, στο Stereogum υπάρχει ένα track by track ερμηνευτικό λεξικό) εξαιτίας των οποίων παραβλέπονται τα έκθετα σημεία της. Είναι το transition των Black Country, New Road που οδηγεί στην καθολική κριτική «δυσχρωματοψία» του Forever Howlong, ενός δίσκου καλοβαλμένου (ελέω και James Ford στην παραγωγή), που θέλγει μιας κι ο Μανωλιός φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς, μα ως εκεί.
«Μπράβο σας όμως που σας αρέσουν οι Black Country, New Road, ειλικρινά μπράβο σας που το 2025 γουστάρετε ριφακια που βάραγαν οι Songs: Ohia το 2003» μπορεί να έγραφε κάποιος τυχαίος ακροατής, παρατραβηγμένα θα σημείωνε κανείς μιας και τελικώς η προκείμενη αισθητική σχολαστικότητα των BC,NR, πρώτη στουντιακά μετά το Live At Bush Hall, μπορεί να είναι επικά φλύαρη (μα και πριν τέτοια δεν ήταν, μονάχα σε άλλη φόρμα;), όμως δεν συνιστά αποτέλεσμα απατεωνιάς. Πράγματι, ο νέος τους τρόπος θα κάνει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς να τα δουν κωλυόμενα, εκτός κι αν είχαν κρυφή αγάπη στη 70s δισκογραφία των Renaissance. Όμως οι Georgia Ellery, Lewis Evans, Tyler Hyde, May Kershaw, Luke Mark και Charlie Wayne δεν κόλλησαν κουρελιασμένοι στο σημείο μηδέν, αναμασώντας τα πεπραγμένα τους πλάι στον Wood, θέτοντας τελικά σε νέες κι αν μη τι άλλο οπτιμιστικές βάσεις το μέλλον τους. Τα επιμέρους δε, στερούνται ενδιαφέροντος, στην «ανακαίνιση» τους πετύχαμε, οπότε ας εκλάβουμε το Forever Howlong ως κομμάτι από τα προσεχώς, και για να επανέλθουμε στα του έντεχνου «Για όσα γίνανε, για όσα μείνανε, κανείς δε φταίει απ’ τους δυο μας δυστυχώς.»
Διαβάστε επίσης:
Μετά από τέτοιο live, οι Black Country, New Road έγιναν φίλοι μας για πάντα
Black Country, New Road - Live At Bush Hall (κριτική)
Το live της Αθήνας θα είναι το τέλος μίας εποχής για τους Black Country, New Road (συνέντευξη)
