Για το λεξικό αγγλικών Merriam-Webster, η λέξη της χρονιάς για το 2023 ήταν η λέξη «αυθεντικός».
«Σ’έναν κόσμο όπου η χειραγώγηση της εικόνας και η παραπληροφόρηση δεν παύουν να γνωρίζουν ολοένα μεγαλύτερη διάδοση, το επίθετο "authentic" ήταν η λέξη που αναζητήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στις ΗΠΑ στην ψηφιακή έκδοση του λεξικού αγγλικών Merriam-Webster», ανακοίνωσε σχετικά η συντακτική ομάδα της ιστοσελίδας.
Στην Ελλάδα -στον αντίποδα, κατά κάποιον τρόπο- ένας Gen-Z νεολογισμός που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον μέσα στο 2023 ήταν η λέξη «φασεϊσμός». Lifestyle άρθρα (γραμμένα από Boomers) με τίτλο «Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί οι "φασαίοι";» έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και όλη τη χρονιά, οι «εναλλακτικές υπάρξεις» περιφέρονταν από μαγαζί σε μαγαζί, κι από event σε event, αναζητώντας απελπισμένα «τη φάση». Ε λοιπόν το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου, το FLOYD γέμισε με φρέσκα πρόσωπα 25άρηδων και κανένα από αυτά τα παιδιά δεν έμοιαζε απελπισμένο, κανένας δεν ήταν εκεί για τη «φάση», όλοι ήταν εκεί για τη μουσική.
«Indie gen-z kids, που δεν έχω δει πουθενά σε κανένα άλλο λαιβ στην Ελλάδα, κρατούσαν πανό αγάπης, τραγουδούσαν "LOOK AT WE DID TOGETHER, BC,NR FRIENDS FOREVER" και έμοιαζαν μαγεμένοι από τα ξόρκια των Βρετανών, παραμένοντας συγκινητικά και ασυνήθιστα προσηλωμενοι στήν μουσική παράσταση για τα δεδομένα μας», έγραψε ο συντάκτης μας Άγγελος Κλειτσίκας στο Facebook του την επόμενη ημέρα.
Όντως, αυτό είναι και το δικό μου πρώτο σχόλιο: Δεν θυμάμαι καν την τελευταία φορά που το αθηναϊκό "indie" κοινό μου φάνηκε τόσο αυθεντικά συνεπαρμένο από τα όσα εκτυλίσσονταν επί σκηνής.
«Για μήνες και μέχρι πριν από 5 λεπτά, ειλικρινά δεν είχαμε ιδέα αν θα εμφανιζόταν κανείς εδώ απόψε. Σας ευχαριστούμε» έσπασε τον πάγο ο 24χρονος drummer Charlie Wayne.
Ομολογώ πως αυτή ήταν και δική μου απορία: Έχουν κοινό οι BC,NR στην Ελλάδα; Μόλις πριν 5 χρόνια σχηματίστηκαν και είναι όλοι τους πιτσιρίκια. Κι αν ναι, αυτό το κοινό συνέχισε να τους παρακολουθεί μετά την αποχώρηση του frontman και τραγουδιστή Isaac Wood; Κι αν οι "early adopters" που τους θεοποίησαν στην πρότερη σύνθεσή τους βιάστηκαν να αγοράσουν εισιτήριο χωρίς να έχουν καν αντιληφθεί πως η μπάντα σ'αυτή την περιοδεία παίζει κομμάτια μόνο από το live album Live at Bush Hall; Κι αν έφευγαν απογοητευμένοι που δεν είχαν ακούσει το (magnum) "Opus" (τους);
Όλες μου οι ανησυχίες εξατμίστηκαν όταν με το που βρέθηκα στις πρώτες σειρές του FLOYD και ενώ έψαχνα την παρέα μου, συνειδητοποίησα ότι ήμουν περιτριγυρισμένη από νεαρόκοσμο που έπαθε παραλήρημα στις πρώτες νότες σαξόφωνου του "Up Song" (πανέξυπνο άνοιγμα τραγουδιού, παρεμπιπτόντως, ηχεί σαν επείγον κάλεσμα) και βρέθηκε αμέσως εντός «σωστού πλαισίου», τραγουδώντας "BC,NR friends forever" μαζί με το εξαμελές συγκρότημα.
Οι BC,NR της νέας εποχής μπορεί να έχασαν το "edge" τους -το προφίλ «καταρραμένου ποιητή» του Isaac Wood, η ιδιαίτερη μπάσα φωνή του και η απόμακρη αύρα του πρόσδιδε στην μπάντα ένα διαφορετικό "level of cool" που αυτή τη στιγμή δεν εντοπίζεται (ή τουλάχιστον δεν το εντοπίζω εγώ) αλλά η αποχώρησή του (για λόγους ψυχικής υγείας) ανάγκασε τους εναπομείναντες να δεθούν ακόμα πιο πολύ μεταξύ τους, να αποκαθηλώσουν το hype των δύο πρώτων δίσκων, να εστιάσουν στην πολυοργανική σύνθεση και στο πηγαίο ταλέντο τους και να χτίσουν ουσιαστικά ένα νέο σχήμα, πιο «δημοκρατικό» (όπως το χαρακτήρισαν και οι ίδιοι στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν) και πιο προσιτό.
Το Live At Bush Hall ήταν μία πραγματικά ιδιοφυής κίνηση. Τους κράτησε στην επικαιρότητα, τους έβγαλε σε περιοδεία, τους διατήρησε συγχρονισμένους και συγκεντρωμένους, τους χάρισε τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζονταν μέχρι να βρουν τα πατήματά τους ξανά για να προετοιμάσουν αυτή τη φορά ένα νέο studio album.
Το Live At Bush Hall ήταν προορισμένο να ακούγεται ζωντανά. Πιάνο, κιθάρα, μπάσο , ντραμς, σαξόφωνο, φλάουτο, βιολί, μαντολίνο, ακορντεόν, μπάντζο, καλώδια, ενισχυτές, δοξάρια -Lewis Evans, Tyler Hyde και May Kershaw σε εναλλαγή στα φωνητικά- δεύτερες φωνές από όλους τους υπόλοιπους -η μουσική δωματίου συναντά το art-rock, τρυφερές μελωδίες μπασταρδεύονται με indie ξεσπάσματα, στο μυαλό έρχονται οι απαρχές των Arcade Fire- μπροστά μας έχουμε μια ασυνήθιστη, αλλόκοτη ορχήστρα, post-punk, post-breakthrough, post-pandemic, ...post-everything.
Η μουσική γεμίζει το δωμάτιο, το πολύχρωμο καρτούν στο backdrop υπνωτίζει το υποσυνείδητο, τα πρόσωπα στη σκηνή φαντάζουν ανεξήγητα οικεία, οι στίχοι ακούγονται καθαρά και ξάστερα -και χτυπάνε νεύρο.
I won't always love you, and
I won't always want you
I needed you so I could learn more
Who knows what you needed me for
Η πρώτη ανατριχίλα έρχεται στο "I Won't Always Love You".
Laughing at your own songs again
How we laughed, you made me laugh
Well, what does that say?
What does that say?
When I have accepted that no one else will make me laugh like that
Ever again
H δεύτερη στο "Laughing Song".
Don't waste your pearls on me
Don't waste your pearls on me
I'm only a pig, I'm only a pig
Όλοι οι μουσικοί φεύγουν από τα όργανά τους και μένουν καθιστοί δίπλα-δίπλα στη σκηνή, περιμένοντας την May Kershaw να «χτίσει» αριστοτεχνικά στο πιάνο το σπαραξικάρδιο "Turbines/Pigs", μέχρι να έρθει η ώρα τους να το επενδύσουν με νέους ήχους και να το οδηγήσουν σε ένα αποστομωτικό φινάλε στα ντραμς. Το κοινό δεν βγάζει τσιμουδιά καθ'όλη τη διάρκεια, η χημεία της μπάντας το έχει αφήσει να χάσκει αποσβολωμένο.
'Cause dancers stand very still on the stage
Dancers stand very still on the stage
Dancers stand very still on the stage
Dancers stand very still on the-
Τα κινητά σηκώνονται να απαθανατίσουν το "Dancers" -σε λίγο θα τους αποχαιρετίσουμε.
Ενώ οδεύουμε προς τον επόμενο προορισμό μας για το καθιερωμένο μετα-συναυλιακό ποτό, πετυχαίνουμε στο δρόμο τα αγόρια και τα κορίτσια της μπάντας. Είναι φιλικοί, χαμογελαστοί, δεκτικοί, αληθινοί. «Μας συγκινήσατε» τους λέμε, στην πραγματικότητα θα θέλαμε να τους πάρουμε μια αγκαλιά.
Αντίο. Ευχαριστούμε. Ανυπομονούμε για τη συνέχεια.
Διαβάστε επίσης:
Black Country, New Road - Live At Bush Hall (κριτική)
Το live της Αθήνας θα είναι το τέλος μίας εποχής για τους Black Country, New Road (συνέντευξη)
