«Καλωσήρθατε στην κόλαση». Αυτό είναι το σχόλιο που ακούγεται από δίπλα μου, στις πρώτες κιόλας νότες που ξεχύνονται από τα ηχεία της Death Disco και την κονσόλα του Asylum Promises, που άνοιξε την βραδιά της παρουσίασης του δίσκου Μετακανονικότητα του Sigmataf. Και πράγματι, εκείνη το βράδυ, διοργανωμένο από την Musayeta επρόκειτο να έχει τα πιο σκοτεινά χρώματα, σε ένα φάσμα μουσικών ειδών, αλλά και εκλάμψεις αισιοδοξίας και τρυφερότητας.
Για την ιστορία, την Παρασκευή Απριλίου 2025, γνωστοί, φίλοι και κοινό του Sigmataf συγκεντρώθηκαν στο γωνιακό venue στου Ψυρρή, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του αθηναίου δημιουργού. Η Μετακανονικότητα, το πέμπτο άλμπουμ του Sigmataf, είναι ένα έργο που αποτυπώνει το σήμερα και οραματίζεται το αύριο. Κοιτάζοντας την Αθήνα από ψηλά, αλλά και μέσα από τον πυρήνα της, στους ίδιους της τους δρόμους, καταγράφει τόσο με σκληρότητα στους στίχους όσο και με ευαισθησία στο συναίσθημα, την εποχή μετά την πανδημία.
Η βραδιά ξεκίνησε με ένα σύντομο μεν, εξαιρετικά δυναμικό δε σετ του Μάνου Καρακατσάνη και του project Asylum Promises, με σκοτεινές τέκνο και industrial λούπες και samples. Στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν οι Someone Who Isn’t Me, σε μία αψεγάδιαστη παρουσίαση μερικών από τα πιο φορτισμένα τους κομμάτια, όπως το “Graveyards” και “Πτώματα”. Η εμφάνισή τους ολοκληρώθηκε με το κομμάτι “My endless youth”, και τους στίχους “my friends are roots” να μοιάζουν να απευθύνονται με κάθε ειλικρίνεια σε εκείνη την παρέα που μαζεύτηκε για να γιορτάσει και να στηρίξει έμπρακτα τον φίλο της.
Αν ο Μάνος Καρακατσάνης ως Asylum Promises μας κατέβασε στις κατακόμβες της πόλης και οι Someone Who Isn’t Me με τις indie πινελιές τους μας μετέφεραν σε ένα λιγάκι ρετρό υπόγειο λαηβάδικο, οι Ζωγράφος και Ghetto Rock που ακολούθησαν μας έφεραν στην καρδιά της Αθήνας. Έχοντας μαζί τους στη σκηνή τον Black Mustard οδήγησαν τόσο εμάς όσο και τη βραδιά ακριβώς εκεί που έπρεπε, στους δρόμους μιας μητρόπολης που πασχίζει, μα οι άνθρωποι της επιμένουν να παραμείνουν Άνθρωποι.
Κι η αλήθεια είναι πως, με την ολοκλήρωση αυτού του πρώτου μέρους, ξέμεινε μέσα μου μια θλίψη, που όμως πολύ σύντομα ο Sigmataf, μαζί με τον συνεργάτη του Resonoot στην κιθάρα, θα έπαιρναν και θα μετασχημάτιζαν σε δεκάδες άλλα συναισθήματα. Αρχικά, ήρθε η έκπληξη, από τους πρώτους στίχους της εναρκτήριας Μετακανονικότητας και το «Ε 2.0» που ακολούθησε. Έκπληξη, καθώς δεν θα μπορούσα ποτέ να μαντέψω ότι ένα τόσο θυμωμένο κομμάτι, μπορούσε να ερμηνευτεί με ακόμη περισσότερο θυμό και ειλικρίνεια. Κι έπειτα θαλπωρή, με τα «Μη συνηθίσεις το λίγο» και «Απόψε ένας φίλος μου έγινε αστέρι». Επιστροφή στην ένταση με την «Πατησίων» και honorable mention στον Αλέκο Σώρρο, επί μακρόν συνεργάτη του Sigmataf και σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής μουσικής παραγωγής, ο οποίος βρισκόταν στο κοινό.
Στη γενικότερη αίσθηση βοηθούσαν και οι προβολές στο βάθος στη σκηνής, στις οποίες εναλλάσσονταν εικόνες από την πόλη, ρετρό καρτούν, γνώριμες πολιτικές προσωπικότητες (με τον απαραίτητο καυστικό σχολιασμό), κολάζ, βίντεο, φωτογραφίες από πορείες, από τα Τέμπη, από την νυχτερινή Αθήνα από ψηλά.
Η παρουσίαση συνεχίστηκε με ορισμένα κομμάτια από το παρελθόν, αλλά και κάποιες πραγματικά λαμπρές στιγμές, όπως το κομμάτι «Χρόνος» του Resonoot και η ιδιαίτερη εκτέλεση του «Ράδιο», στο οποίο στο άλμπουμ Μετακανονικότητα συμμετέχει ο Capette. Το highlight της βραδιάς, βέβαια, ήταν μάλλον η στιγμή που Resonoot και Sigmataf συνομίλησαν με τα σώματά τους και έφεραν την ένταση του spoken word και τον ηλεκτρισμό της κιθάρας στο κέντρο της σκηνής, στο «Λαμπάκια και Ταξί».
Το σετ έκλεινε με την αισιόδοξη «Πυξίδα», όμως το κοινό είχε ήδη σκαρώσει συνθήματα (ναι, οπαδικού ύφους συνθήματα) που παρακινούσαν τον Sigmataf να παίξει ως τις τέσσερις το πρωί. Εκείνος, μας επέστρεψε για άλλη μια φορά στην «Πατησίων», αφήνοντάς μας με γεύση από μπαρούτι στα χείλη, Κι η γεύση αυτή θα μείνει εκεί για λίγο καιρό, να θυμίζει ένα πραγματικά πολύ δυνατό live.
