Η Καναδή τραγουδοποιός Tamara Lindeman, που εξελίσσεται εντυπωσιακά από δίσκο σε δίσκο, εδώ δένει το αέρινο φαλτσέτο της με φλάουτο, πιάνο, σαξοφωνο και synths.

Όπου ο pop star σκοτώνει τον pop star αλλά η pop μπορεί να σωθεί.

Οι Καναδοί έπαιξαν όχι απλώς safe, αλλά συντηρητικά.

Το ντεμπούτο της μεγαλωμένης στο Hackney Τζαμαϊκανής είναι μια κλειστή και αργόσυρτη μισάωρη rap νουβέλα που μαρτυρά προσωπικότητα και ενδείκνυται για πολλαπλές ακροάσεις.

Ακόμα ένα highlight στη δισκογραφία των βετεράνων της post-rock από τη Γλασκώβη.

Tο Brat μόλις βρήκε τον σοφιστικέ ανταγωνιστή του.

O Αμερικανός τρομπετίστας Ambrose Akinmusire ανατρέχει στον Julius Eastman ως όχημα και φτιάχνει έναν δίσκο απαλλαγμένο από τις επιταγές των genres.

Ο άνθρωπος που έκανε την "musica urbana" παγκόσμιο φαινόμενο γίνεται «πρέσβης» του Πουέρτο Ρίκο και παραδίδει ένα έργο ζωής, συνδυάζοντας την τέχνη με τον ακτιβισμό.

Τα κορίτσια από το Brighton έχουν κάποια πράγματα να πουν - μόνο μην τις αποκαλέσετε «φεμινιστικό γυναικείο punk γκρουπ».

Το μυστηριώδες βρετανικό soul σχήμα εδώ μοιάζει να κρατά απλά επαφή με τους πιστούς του, πριν επιστρέψει στα επίπεδα έμπνευσης και έντασης στα οποία μας είχε συνηθίσει.

Είκοσι χρόνια αργότερα, οι Franz Ferdinand δεν έχουν ακόμα αποφασίσει αν εμπνέονται περισσότερο από τους Kinks, τους Supergrass ή από τους Mungo Jerry. Ενώστε τις κουκίδες και έχετε το τρίγωνο που τους περικλείει.

Ένα jazz κομψοτέχνημα που τοποθετεί δικαίως τον (data manager, στην «άλλη» του ζωή) Tomin Perea-Chamberlee στις λίστες με τα καλύτερα του 2024 και τα "ones to watch" για το 2025.

Ο πρώην frontman των Skid Row παραμένει για πάντα παιδί -κι αυτό είναι ταυτόχρονα καλό και κακό.

Η Kim Deal επιστρατεύει εκλεκτούς συνεργάτες και, για πρώτη φορά μόνη, χωρίς τους Pixies ή τους Breeders, βάζει στο μπλέντερ όλα της τα βιώματα και όλα της τα μουσικά ερεθίσματα και αφηγείται τη ζωή της.

Ένας χαρισματικός και εμφανίσιμος frontman, μια φωνή μεγάλου εύρους, hit singles εμπνευσμένα από κομμάτια που το κοινό λατρεύει, buzz στα βρετανικά μουσικά media και να πώς χτίζονται καριέρες.

Ο Επίτροπος -που έχει τα κονέ, έχει και την προακρόαση του περιβόητου νέου άλμπουμ των Linkin Park- έχει να δηλώσει πως ναι μεν η μπάντα μπαίνει σε μια νέα εποχή με γυναικεία φωνητικά, όμως η έμπνευση σίγουρα δεν ξεκινά «από το μηδέν».

Ο Robert Smith φύλαξε τον τελευταίο χορό, ξέροντας πολύ καλά πώς να κάνει την αναμονή ετών να αξίζει και το τελευταίο λεπτών των πολλαπλών ακροάσεων που θα γνωρίσει αυτός ο δίσκος. Και το έκανε.

Οι Σκωτσέζοι κυκλοφορούν το 12ο άλμπουμ τους, μέσα του κρύβουν αναπάντεχα samples και πολιτικά μηνύματα και στο εξώφυλλο απαθανατίζουν τον πατέρα του Bobby Gillespie, στα νιάτα του.

Mια ουσιαστική προέκταση του Brat για όσους δεν το χόρτασαν ποτέ.

Ένας δίσκος με διασκευές blues-rock κομματιών, τη συμμετοχή εκλεκτών καλεσμένων στα φωνητικά και τον Mike Clink στην παραγωγή. Τον κάνουν όμως όλα αυτά έναν δίσκο σημαντικό;