Η αμερικανονιγηριανή τραγουδοποιός Annahstasia, με την ξεχωριστή της χροια και την απλότητα ως αισθητικό όπλο, ξεδιπλώνει μέσα από το ντεμπούτο της Tether έναν κόσμο όπου η τρωτότητα μετατρέπεται σε ομορφιά.

Λένε πως ο Dijon βρίσκεται κάπου ανάμεσα στον Prince και τον Frank Ocean. «Μάλιστα, μάλιστα» μουρμούριζε κι ο στρατηγός Χατζηαντωνίου…

Μετά από μια χρονιά γεμάτη στραβοπατήματα και αμφισβητήσεις, οι Black Keys επιστρέφουν με το "No Rain, No Flowers", ένα άλμπουμ που δοκιμάζει νέα ποπ και FM rock μονοπάτια, χωρίς όμως να ξεχνά τις πιο άγριες blues ρίζες τους.

Με το "New Radiations", η Marissa Nadler επιστρέφει έπειτα από τέσσερα χρόνια σιωπής με έναν δίσκο που μοιάζει με όνειρο σε αναμονή: σκοτεινός και εύθραυστος, μα ταυτόχρονα γεμάτος εκείνες τις λεπτές ακτίνες φωτός που υπόσχονται μια νέα αρχή.

Ένα άλμπουμ "αποσυμπίεση" για την επιστροφή στην πόλη. 

Με το "Magic of the Sale", οι τεξανοί Teethe απλώνουν slowcore και country αφηγήσεις σε έναν δίσκο γεμάτο χώρο, ησυχία και λεπτές ενορχηστρώσεις, ιδανικό για τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο.

Ζει η americana, ζει.

Στο "Abomination Revealed at Last", οι Osees καταθέτουν το νευρικό σύστημα μιας εποχής. Με 12 κομμάτια που χτυπάνε σαν staccato προφητείες πνιγμένες σε lo-fi παραμόρφωση, το σχήμα του John Dwyer επαναβεβαιώνει τη δέσμευσή του στο χάος, στη μετάλλαξη και στη μουσική που δεν παίζεται ποτέ με καθαρό ήχο και καθαρή συνείδηση.

Το ντεμπούτο των The New Eves είναι μια τελετή αφύπνισης. Μια κραυγή αρχέγονη, παγανιστική, ποιητική. Μουσική που ξεριζώνει τη φόρμα και την πετά στη φωτιά, τραγούδια που δεν ζητούν να σου αρέσουν αλλά να σε μεταμορφώσουν.

Eldorado (στα ισπανικά «ο χρυσός»): φανταστικός τόπος στη Νότια Αμερική, όπου υποτίθεται υπήρχαν αμύθητα πλούτη. Η μανία των Ισπανών κατακτητών να τον βρουν οδήγησε σε αιματηρές αποστολές και μαζικά εγκλήματα κατά των ιθαγενών, τόσο στην Αμερική όσο και στις Φιλιππίνες.

Κυκλοφόρησε μόλις πριν πέντε μέρες, κι όμως το "The Green Lilac Park" των Moon έχει ήδη αρχίσει να στοιχειώνει τα ηχεία όσων αφέθηκαν στη γοητεία του.

Αν το Tinder είχε soundtrack και το Hinge ημερολόγιο ψυχολογικής κατάρρευσης, τότε το ντεμπούτο των Panic Shack θα ήταν η επίσημη κασέτα τους, δεμένη με κολλητική ταινία,  ιδρωμένα eyeliner και πολλά νεύρα.

Οι αυστραλοί Tropical Fuck Storm μας παραδίδουν τον κώδικα της χώρας του παραμυθιού με λιγότερο χαοτικά, περισσότερο σκοτεινά, και όσα απολαυστικά στοιχεία μας έχουν συνηθίσει.

Ανέβα στην πίστα του ράπερ, ακόμη κι αν πρόκειται να μείνεις για λίγο.

Με το τρίτο άλμπουμ τους, Cowards, οι Squid στρέφονται στιχουργικά προς τα έσω και αισθητικά προς μια πιο ήπια προσέγγιση του προοδευτικού ροκ.

Στο καλιφορνέζικο σούρουπο, η Natalie Bergman επιστρέφει με λίγη indie soul/folk ρετρό παρηγοριά.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου χάνεται στα σοκάκια της σύγχρονης electronica, ακολουθώντας τα ίχνη του Barry Can’t Swim, εκεί όπου οι χορευτικοί παλμοί διασταυρώνονται με προσωπικές εξομολογήσεις και αναμνήσεις που αναβοσβήνουν σαν φώτα σε κάποιο DJ booth του Εδινβούργου.

Η βετεράνος των Raincoats, Gina Birch επιστρέφει με το δεύτερο άλμπουμ της, ένα τολμηρό βήμα μπροστά από το σόλο ντεμπούτο της, "I Play My Bass Loud" (2023), με μια σειρά από τραγούδια που αψηφούν τα μουσικά είδη. Παράλληλα κυκλοφορεί η πρώτη βιογραφία του γκρουπ με τον τίτλο "Shouting Out Loud: Lives of the Raincoats".

Ο νέος δίσκος του Αμερικάνου κωμικού και ράπερ είναι μια κυνική και σατιρική κατάθεση που δεν πρέπει να χαθεί στο ψηφιακό σωρό.

Ένας δίσκος που όσο σε μπερδεύει, τόσο κολλάει. Κάπου ανάμεσα σε ειρωνικά slacker μανιφέστα και απρόσμενες εξομολογήσεις αγάπης, οι Wet Leg φαίνεται να μεγαλώνουν χωρίς να σοβαρεύονται. Και αυτό, στο παράλογο pop σύμπαν του 2025, μπορεί να είναι και λίγο punk.