It's a BRAT summer and we're just living in it. Ό,τι πιο «σήμερα» συμβαίνει στην pop αυτή τη στιγμή.

10^ο ασήμαντο album από την ικανή Αυστραλή τραγουδοποιό-τραγουδίστρια μιας ακατάσχετης, βιομηχανικής pop φάμπρικας.

Στον τέταρτο ολοκληρωμένο δίσκο της, η Πακιστανή μουσικός ενδίδει στην κατάνυξη της ανατολίτικης μελαγχολίας και κατορθώνει να αποφύγει την πειραματική ασάφεια και να παραδώσει ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο.

Στο τρίτο album της, η disco pop ντίβα διακηρύσσει Ριζοσπαστικό Οπτιμισμό αλλά δεν γίνεται αντιληπτή.

Ανελέητη, φρικαλέα muzak απλωμένη σε διπλό album, 11ο στον αριθμό μιας επίσης ανελέητης καριέρας-φαινομένου που έχει τόση σχέση με την pop όσο και ο Jack Antonoff με την πυρηνική φυσική.

Τι απαιτήσεις να έχει κανείς από το 75ο άλμπουμ ενός 91χρονου βετεράνου; 

Δύο διεθνείς μουσικοί ιστότοποι (το Consequence of Sound και το Stereogum) διατείνονται πως αυτός είναι ο δίσκος της χρονιάς μέχρι στιγμής. Αυτή είναι η οπτική του Avopolis για την americana προσέγγιση της Waxahatchee.

Ρομαντισμός της εργατικής τάξης. Γράφει ο Θανάσης Μήνας.

15o album για το ντουέτο-θεσμό της χορευτικής synthpop, με ακίνδυνα υψηλό γούστο και απαράμιλλα εγγυημένη την απήχησή του στην πίστα – αυτό είναι ένα lead που θα μπορούσε να μπει αυτούσιο πριν από οποιαδήποτε κριτική σε album τους τα τελευταία 25 χρόνια.

Η επιστροφή των Green Day λοξοκοιτά στο ένδοξο παρελθόν, μα σε καμία περίπτωση δεν θα ταρακουνήσει τα νερά. 

Η επιστροφή του μεγαλύτερου pop φαινομένου της Gen Z γίνεται με έναν δίσκο άνισο, υποβασταζόμενο κυρίως από την εκπληκτική παραγωγή του.

Η Χιλιανή σαξοφωνίστρια που έχει συναρπάσει τους Αμερικανούς δισκοκριτικούς, αν και κομψή στις jazz εξιστορήσεις της, επιμένει σε ένα ομοιογενές στυλιζάρισμα που λειτουργεί εις βάρος της ατμόσφαιρας.

Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της frontwoman των Portishead είναι ένας ζωγραφικός πίνακας με διαστάσεις 10 τραγουδιών και 45 λεπτών.

Indie rock κουαρτέτο από το Leeds ντεμπουτάρει με προαποφασισμένο hype – τίποτα που δεν ξέρετε, τίποτα που δεν έχετε ξανακούσει – προκαλώντας δύο αναίσθητα χασμουρητά.

Στα μόλις 27 λεπτά διάρκειάς του, ο τέταρτος δίσκος της Καλιφορνέζας μουσικού κερνά L.A. νοσταλγία, αντανακλώντας καθαρά το παλιό Hollywood.

To Ragged Glory του 1990 ερμηνεύεται ζωντανά στο πάρτυ γενεθλίων ενός δισεκατομμυριούχου και από την ηχογράφηση προκύπτει ένα live album-φωτιά.

Η αγέραστη φωνή του Vedder συγκινεί ακόμη, τα δίχως σπίθα όμως tracks του Dark Matter δεν πλησιάζουν ούτε κατά διάνοια τις συνθέσεις των πρώτων κυκλοφοριών της μπάντας από το Seattle.

Ο φερόμενος ως «ανανεωτής της jazz» είναι σαφέστατα εδώ για να μείνει, μα ίσως έφτασε η στιγμή να παραδεχτούμε πως δεν κουβαλά μαζί του κάτι απαραίτητα ρηξικέλευθο ή μαξιμαλιστικό.

Το drag queen project του Patrick Flegel είναι ένας αληθινά indie θρίαμβος -κι ας μην κυκλοφορεί στις streaming πλατφόρμες.

Μία ντουζίνα χρόνια αργότερα, το electro funky power pop σχήμα της Beth Ditto ενεργοποιείται με τον Rick Rubin στην παραγωγή για ένα έκτο album ενδυνάμωσης.