Μπορείς να μας κλέψεις τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε ελεύθερα, την πρόσβαση στη μόρφωση, την επιλογή του να βιώνουμε τη ζωή με κάθε δυνατότητα, όμως «δεν μπορείς να μας κλέψεις τη χαρά», έλεγαν προ πενταετίας οι Ezra Collective προς επίρρωση της ομότιτλης κυκλοφορίας τους, και κάπως έτσι συνεχίζουν να τα πηγαίνουν καλά με την ετυμολογική πληροφορία που δίνουν ήδη από τον τίτλο. «Χορέψτε, κανείς δεν κοιτάζει» εν προκειμένω στο τρίτο τους πόνημα, με ακομπλεξάριστη upbeat dancefloor jazz, με το afrobeat να δίνει και να παίρνει δίχως σταματημό κι ιλιγγιώδες κέφι, σε ένα δισκογραφικό αποτύπωμα χωρίς ακαταλαβίστικους και συμπλεγματικά eclectic μηχανισμούς.
Μεγάλο πράγμα η διατήρηση αυτού του αθώου νεύρου στην περίπτωση των Ezra Collective. Παρότι έφτασαν στο Mercury Prize του 2023 (έσπασε η 31χρονη κατάρα υποψηφιοτήτων και τελικώς πρώτη φορά jazz δίσκος κέρδισε το έπαθλο!), κουβαλούν απερίσπαστοι έως και σήμερα το ευεργετικό συναπάντημα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα “Tomorrow’s Warriors” ως δημιουργική πυξίδα. Είναι αυτή η αφιλτράριστη εκφραστικότητα, με τρόπο παιγνιώδη και απολύτως θετικό, που διευκολύνει την afro, neo-soul, funk, highlife, latin, hip hop συνύπαρξη, μέσα σ’ έναν ακάματο ευφορικό ρυθμό. Σε 19 γεμάτα κομμάτια θέλησαν με κάθε τρόπο να ξεφορτωθούν τις καρέκλες των ακροατών και να μας ξεσηκώσουν, δίχως να λείπουν οι απαιτούμενες laid-back ανάσες, σε ένα όχημα εφήμερο, μεστό και συγκεκριμένο.
Αυτή η κολλεκτίβα πορεύτηκε με ουσιαστική δυναμική παρακίνησης. Σε τελική ανάλυση, δεν πρόκειται για φασαίους πανηγυρτζήδες/Βρετανούς hipsters αντίστοιχων των γκρούβαλων της Ικαρίας (σε συνέντευξη του ντράμερ και leader του γκρουπ, Femi Koleoso, στο σκέλος σχετικά με το μετασχηματισμό των περιοχών του Λονδίνου, μιλώντας για το Kent, αποκρίθηκε «Μόλις δεις ένα vegan pop-up, είναι βέβαιο πως λίγο μετά θα δεις κάποιον να φορά ένα Brownswood T-shirt, και κάπου εκεί έχεις τελειώσει. Σε λίγο θα σκάσει το πρώτο φεστιβάλ και το νοίκι θα πάει στα τρία χιλιάρικα την εβδομάδα»). Μέσω του χορευτικού προσκλητήριου τους -ηχώντας σαν ολόκληρος στρατός- αιτούνται το συλλογικό χωρίς εισαγωγικά.
Δε θα επεκταθώ περισσότερο, ψάχνοντας συνδετικούς κρίκους ως περαιτέρω πειστήρια για την ακρόαση του Dance, No One’s Watching. Ως οπαδός της Arsenal, ακούγοντας τον κάτι περισσότερο από παλαίμαχο Ian Wright (με τζαμαϊκάνικο αίμα στις λονδρέζικες φλέβες του) στην εισαγωγή του “Shaking Body” να λέει - αν ακούω σωστά - “romance is still here bro, dancing bro, loving it, it’s amazing”, έχω ένα λόγο παραπάνω να παρασύρομαι από τη χαρά του. Οι Femi Koleoso, TJ Koleoso, Ife Ogunjobi, James Mollison και Joe Armon-Jones (αλλά και οι Yazmin Lacey, Olivia Dean, M.anifest και Moonchild Sanely που βάζουν το δικό τους λιθαράκι) μας είπαν να χορέψουμε και να μην ασχοληθούμε με το αν κοιτάζει κανείς. Ας παραφράσουμε το κάλεσμα ως εξής: «Χόρεψε, ρε…Τι σου ζητάνε;»
