Γενικά ο όρος one-hit-wonder έχει διαχρονικά πολύ πιο αρνητική χροιά από όσο ίσως θα έπρεπε: δεν είναι και λίγο για ένα καλλιτέχνη να έχει οποιαδήποτε επιτυχία, έστω μια, ακόμη και αν αυτή είναι τέτοια που θα χαρακτηρίζαμε «μεσαίων βαρών». Η ιστορία έχει βέβαια πολλάκις δείξει ότι το βάρος μιας τέτοιας επιτυχίας πολύ νωρίς στην πορεία ενός σχήματος ίσως και να το ακολουθήσε σαν σκιά για το υπόλοιπο των ημερών του.
Κάτι τέτοιο φαίνεται να συνέβη και με την νεοϋορκέζικη μπάντα που γνώρισε επιτυχία στο κολλεγιακό ραδιόφωνο κατά τα μέσα της δεκαετίας του '90 με το "Popular", ένα μάλλον φορμουλαϊκό για τα δεδομένα της εποχής, με κιθαριστικά μέρη ξεκάθαρα ξεπατικωμένα από Nirvana και spoken word στροφές που δεν γέρασαν και τόσο καλά στιχουργικά, single από το ντεμπούτο άλμπουμ τους.
Η επόμενη ευκαιρία που δόθηκε στους Nada Surf πρωτού χαθεί η εμπιστοσύνη της πολυεθνικής δισκογραφικής που στεγάζονταν δεν ευέδωσε, και είναι αμφίβολο αν υπήρξε άλλο κοινό πέρα από το ελληνικό που αρεσκόταν (ο γράφων δηλώνει ένοχος) στο "80 Windows" ή ανεχόταν εκείνο το κλαψιάρικο "Why are you so mean to me?" σε heavy rotation στο "εναλλακτικό" ραδιόφωνο δύο χρόνια αργότερα. Από εκεί και πέρα σταματούν και τα όποια highlights της ιστορίας της μπάντας, που βολόδερνε στην αφάνεια όλα αυτά τα χρόνια, μάλλον προς έκπληξη όλων όταν συνειδητοποιούσαν ότι οι Nada Surf ζούσαν και βασίλευαν (;) ακόμη.
Κάπως έτσι, μεταξύ έκπληξης και απορίας είναι και που μας βρίσκει το νέο, δέκατο παρακαλώ (!) άλμπουμ τους Moon Mirror. Πέρα όμως από την χαρακτηριστική ένρινη γκρινιάρικη κλάψα των φωνητικών του Matthew Caws, που σώζονται χάρη στα χωροδιακά δεύτερα των Daniel Lorca και Ira Elliot στα πιο ζωηρά κομμάτια, και που για κάποιο μέρος του κοινού μας είχε εντυπωθεί τόσο βαθιά από το προαναφερθέν airplay που κεντρίζει ακόμα τα νευρικά κέντρα νοσταλγίας μας, οι συνθέσεις, όσο καλοεκτελεσμένες κι αν είναι ή να επιχειρούν να αποκτήσουν ειδικό βάρος με τα πιο κλισέ δυνατόν έγχορδα στις ενορχηστρώσεις, τρανά παραδείγματα τα “The οne you want”, “Losing”, ή το ομότιτλο “Moon Mirror”, περισσότερο αναδεικνύουν γιατί αυτό που κάποτε είχαμε γνωρίσει ως «κολλεγιακό rock» αναμασήθηκε και τυποποιήθηκε τόσο που, σε αυτή τουλάχιστον την 90’s-00’s εκδοχή του, πέρασε στην λήθη.
Η πολυετής εμπειρία των Nada Surf δεν θα επέτρεπε στο Moon Mirror να είναι απόλυτη καταστροφή, αλλά από την άλλη ούτε φάνηκε αρκετή να εγγυηθεί πως θα αναδεικνυόταν σε κάτι περισσότερο από ένα εύπεπτο και αδιάφορo μουσικό χαλί.
