Το συμβολικό φθίνει. Το εδώ και τώρα και το απτό γύρω-γύρω, προκρίνονται ως μείζονος σημασίας καλλιτεχνικά υλικά. Από την πεζογραφία, την κριτική και την ποίηση, έως τα κινηματογραφικά καρέ και τα ολιγόλεπτα μουσικά κλιπάκια, ο χρόνος πιέζει, το παραμύθι καταργείται, τα μικρά οφείλουν να έχουν μεγαλύτερη σημασία. Σαφώς υπάρχουν οι περιπτώσεις που καλώς κοιτάνε σε αυτά που πέφτουν κάτω από το τραπέζι, στα ψιλολόγια που ξέμειναν στις τσέπες, στα παιχνίδια που φτιάχνεις βαδίζοντας για μερικά τετράγωνα όπως εκείνο που μετράς τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο ή το λήγοντα στους αριθμούς κυκλοφορίας. Όταν μάλιστα αυτό δεν προκύπτει ως μια επίδειξη ταυτότητας -αυτό το καταχρηστικό σχήμα όπου κρύβονται οι ψευτοσυνεσταλμένοι θαρρώντας πως τα «δικά τους» έχουν άφεση μακρηγορίας - αλλά ως τίμια κι ευθύβολη πρόταση, όλα βαίνουν καλώς.
Η Glacier έχει την ευλογία να πιάνει τα μικρά, τα υπο-, να τα βγάζει από το ιδιωτικό της στο «κοινό» πεδίο ως γενναιόδωρα urban ερεθίσματα. Στο κατάδικό της βίντεο του “Money Shows” που ήδη γράφει πάνω από 12μηνο εκεί έξω, από τον καναπέ του διαμερίσματος, μέχρις ότου να καταλήξει να πίνει το ποτό της, δε συμβαίνει τίποτα παρά ένας συντονισμός στο beat, μια νέτα-σκέτα “timelapse” περίληψη της καθημερινότητας της, ένα βλεφάρισμα στην καταβολή της. Εκείνη λέει πως η πρόθεση της είναι να τα βγάζει από μέσα της, πως απευθύνεται σε εκείνους, και κυρίως σε εκείνες που νιώθουν μόνες. Σε αυτούς που αντιλαμβάνονται πως η μουσική έχει χαρακτήρα υποστηρικτικό, ένα τράβηγμα φιλικό στο να ξαναβαστήξεις. Δύσκολα να ξεχωρίσεις αυτό το εκπεφρασμένο σκεπτικό από την αναπηρία που κουβαλά.
Σε ένα πρόσφατα κείμενο του Honest Broker, ο Ted Gioia γράφει:«Οι καλλιτέχνες υποφέρουν. Είναι μέρος του job description ή τουλάχιστον έτσι μας έχουν πει. Θέλεις να γίνεις πρόεδρος; Πήγαινε στο Harvard. Αλλά αν θες να ζωγραφίσεις ένα αριστούργημα, κόψε το αυτί σου». Η John Glacier πάσχει από το Σύνδρομο Έλερς-Ντάνλος, μια ομάδα σπάνιων γενετικών διαταραχών του συνδετικού ιστού. Τα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν χαλαρές αρθρώσεις, πόνο στις αρθρώσεις, υπερελαστικό δέρμα με υφή βελούδου και μη-φυσιολογικό σχηματισμό ουλών. Η διάγνωση βασίζεται συχνά στα συμπτώματα και επιβεβαιώνεται με γενετικές εξετάσεις ή με βιοψία στο δέρμα, όμως οι ασθενείς μπορεί αρχικά να λάβουν λανθασμένη διάγνωση υποχονδρίασης, κατάθλιψης ή χρόνιας κόπωσης. Στην περίπτωση της, έπειτα από επτά λάθος διαγνώσεις, κατέληξε μόλις πριν πέντε χρόνια να καταλάβει τι έχει. Δεν μπορεί κάτι τέτοιο να βγει εκτός εξίσωσης, δεν αποτελεί άνευ περιεχομένου εξωμουσικό κουτσομπολιό.
Η Glacier είναι στα πόδια της, έχει υπογράψει στη Young (εκεί που βρίσκεις ονόματα όπως αυτά των FKA twigs, The xx, και Sampha), έχει αίμα τζαμαϊκάνικο σε μια οικογένεια επτά παιδιών, μεγαλωμένα στο Hackney. Το τυπικά ντεμπούτο Like A Ribbon είναι μάζεμα και συρραφή υλικών, δεν είναι πεντάστερο όπως γοητεύονται στο Guardian, πρόκειται για μια κλειστή και αργόσυρτη μισάωρη rap νουβέλα, με casual beats και drill έως grime στροφές, που μπορεί να μην έχει υπερβατικές γωνίες, αλλά φανερώνει προσωπικότητα. Το τελευταίο ως διαπίστωση είναι η υποσχετική για τη συνέχεια. Επί του παρόντος, ασυζητητί εξασφαλίζει επανακροάσεις, χάρη στον κολλητικό moody κι υπνωτικό βηματισμό της.
