Δεν υπάρχει αμφιβολία, όταν θα συντάσσονται στο μέλλον οι διάφορες λίστες των καλύτερων άλμπουμ της ευρύτερης ανεξάρτητης μουσικής της παρούσας δεκαετίας, κι ας μην είχε αντάξια της καλλιτεχνικής του εμπορική επιτυχία - παρά την υποψηφιότητά του για μουσικά βραβεία Polaris και Juno, δεν ξεπέρασε την 60η θέση των βρετανικών charts - το Ignorance θα βρίσκεται σε περίοπτη θέση. Το πέμπτο άλμπουμ της εκ Τορόντο ερχόμενης τραγουδιστριας/τραγουδοποιού και πολυοργανίστριας Tamara Lindeman υπήρξε η αποκορύφωση μιας δωδεκαετούς δισκογραφικής πορείας κάτω από την επωνυμία/μουσικό σχήμα The Weather Station, σε αστρονομική απόσταση από εκείνο το ευθύ και λιτό, βασισμένο σε ακουστική κιθάρα και banjo σχεδόν appallachian folk ντεμπούτο άλμπουμ στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας.
Πέραν των χαρακτηριστικών φωνητικών της Lindeman, ηχογραφημένων ώστε να διακρίνεται κάθε ανάσα, από οικεία, σχεδόν ψιθυριστά, μέχρι το αέρινο λεπτεπίλεπτο φαλτσέτο που περνά από στίχο σε στίχο με την χάρη πουλιού που φτερουγίζει από κλαδί σε κλαδί, για να χρησιμοποιήσουμε μια ιμπρεσσιονιστική εικόνα από τον φυσικό κόσμο, όπως κάνει η ίδια συχνά πυκνά στους μακροσκελείς στίχους της, ψήγματα της τραγουδοποιίας που θα αποκρυσταλλωνόταν στο Ignorance είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο ομώνυμο του σχήματος άλμπουμ που είχε προηγηθεί: επιρροές από την Laurel Canyon σκηνή, «πλήρης» rock ενορχήστρωση και δυναμικές, πιάνο, wurlitzer, φλάουτο και συνοδεία εγχόρδων δωματίου. Ήταν όμως το παραπάνω βήμα, με την προσθήκη σαξόφωνου και synths στις πυκνές σε λεπτομέρειες ενορχηστρώσεις, το πρώτο τόσο να χρωματίζει τα κομμάτια σε jazz τόνους όσο και να περιελίσσεται περίτεχνα με το φλάουτο στις κορυφώσεις, και τα δεύτερα παλλόμενα συνοδεία του ψηφιακού και ακουστικού rhythm section συχνά να προσδίδουν στα κομμάτια την groovy κινητική τους ενέργεια.
Μπορεί το κυρίως πιανιστικό, πολύ πιο χαμηλών τόνων, ζωντανά ηχογραφημένο και πλήρως οργανικό How Is It That I Should Look At The Stars που ακολούθησε να ακουγόταν περισσότερο σαν μια όχι κατώτερη αλλά υπολειπόμενη σε εκείνη την ζωτική ενέργεια προέκταση των sessions του προκατόχου του, όμως το νέο, έβδομο συνολικά άλμπουμ των Weather Station μοιάζει να γεφυρώνει τελικά τα δύο προηγούμενα, είτε θεματικά, ολοκληρώνοντας μια άτυπη τριλογία που πραγματεύεται την ανθρώπινη κατάσταση, παρακινούμενη τόσο από την περιβαλλοντική και κοινωνική ευαισθητοποίηση της Lindeman όσο και μια κρίση αποπραγματοποίησης που βίωνε κατά την περίοδο της δημιουργίας του Humanhood οξυδερκή διερεύνηση των εσωτερικών, διαπροσωπικών αλλά και με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον διασυνδέσεών μας και πως αυτές αλληλοενημερώνονται, είτε μουσικά, διατηρώντας τις υπερκείμενες jazz αποχρώσεις και chamber pop στοιχεία, κληρονομώντας από το How Is It... τον πρωταγωνιστικό ρόλο του πιάνου αλλά επαναφέροντας ταυτόχρονα τα synths και το groove, έστω και δίχως τις πιο rock δυναμικές, του Ignorance. Δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο καλλιτέχνες ή σχήματα να συνεχίζουν να στέκονται αντάξια των προσδοκιών αφότου έθεσαν τόσο υψηλά standards με κάποιο έργο τους όπως η Tamara Lindeman με τους Weather Station, ούτε έχουμε συχνά την τύχη να ξεδιπλώνεται μπροστά στα αυτιά μας ένα προς ένα μια σειρά άλμπουμ που στο μέλλον θα μνημονεύονται ως κλασσικά, ας το απολαύσουμε.
