Πάνε περισσότερα από 12 χρόνια από τότε που η νεαρή Tahliah Debrett Barnett άρχισε δειλά δειλά να κυκλοφορεί τα πρώτα της EP ως FKA Twigs -παράλληλα με την καριέρα της στον χορό που ήδη ήταν σε φάση ακμής- και έκτοτε δεν έχει υπάρξει μία κυκλοφορία της (LP, EP, single, mixtape, οτιδήποτε) η οποία να μην διαπνέεται από την αστείρευτη δημιουργικότητά της, αλλά και την αδιαπραγμάτευτη τελειομανία της. Πρόκειται για συνδυασμό που σκοτώνει: τα πάντα στον κόσμο της Twigs είναι μελετημένα, υπολογισμένα και δουλεμένα σε αδιανόητο βαθμό, χωρίς όμως η ανάγκη αυτή για έλεγχο να λειτουργεί παραλυτικά ως προς τη δημιουργική της έκφραση ή να υπονομεύει το υψηλό καλλιτεχνικό της όραμα. Ίσως μάλιστα το τελευταίο να είναι και αυτό που την κινητοποιεί ώστε να επεξεργάζεται και την παραμικρή λεπτομέρεια εξονυχιστικά, προκειμένου το αποτέλεσμα να σταθεί στις υψηλές προδιαγραφές που η ίδια έθεσε για τη δουλειά της from day one.
Είναι λοιπόν αυτός ο εκπληκτικός συνδυασμός που βρίσκεται πίσω από κορυφαίους δίσκους σαν το LP1, πίσω στο 2014, με την αιθέρια, ηλεκτρονική του R&B η οποία έμοιαζε να έρχεται από κάποιο μακρινό μέλλον και το MAGDALENE του 2019, το οποίο έδωσε μια art pop χροιά στις avant-garde ηλεκτρονικές ανησυχίες της Βρετανής. Και είναι ακριβώς αυτός, ο ίδιος συνδυασμός που και αυτή τη φορά έκανε το θαύμα του και γέννησε έναν ακόμη δίσκο της κλάσης των δύο προηγούμενων, συνεχίζοντας αυτό το συναρπαστικό σερί.
Στο EUSEXUA δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με R&B, ούτε με art pop –και τα δύο genres δίνουν το παρών, αλλά περισσότερο ως περιφερειακές πινελιές παρά ως συστατικά του ηχητικού του πυρήνα. Εδώ η κατηγορία είναι 1990s electronic pop but make it 2025. Οι αναφορές του δίσκου βρίσκονται στη Björk και τη Madonna της περιόδου 1994-1998, στο βροχερό Bristol της επέλασης του trip-hop, αλλά και στην αναβίωση της techno -και rave εν γένει- σκηνής με post pandemic όρους και queer αισθητική.
Η φόρμουλα αυτή εμφανίζεται στην καλύτερή της εκδοχή ήδη στο εναρκτήριο, ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το οποίο μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχει παραδώσει η Twigs σε ολόκληρη τη δισκογραφία της. Ένα λεπτεπίλεπτο techno beat σε μινιμαλιστική παραγωγή, με πανέμορφα ακόρντα και στοιχειωτικά φωνητικά, το οποίο σιγοβράζει για ώρα μέχρι να καταλήξει σε μια οριοθετημένη εκτόνωση η οποία (μάλλον ευτυχώς) δε γίνεται με όρους ξεσπάσματος, πιστή στις αισθητικές επιταγές του όλου project. Αντίστοιχα στο “Striptease”, το άλλο μεγάλο highlight του δίσκου, ο ακροατής γίνεται μάρτυρας μιας σπάνιας pop μεγαλουργίας καθώς η δαιδαλώδης δομή του κομματιού φανερώνεται και εκτυλίσσεται, μοστράροντας μια σειρά από ύφη, ρυθμικά μοτίβα, μελωδικά μέρη και φωνητικούς ελιγμούς, για να καταλήξει σε ένα απρόσμενο –πλην ευρηματικό– τελείωμα βουτηγμένο στο jungle και το jersey club.
Και μπορεί τα δύο αυτά κομμάτια να πρωτοστατούν, αλλά το εξαιρετικό υλικό του EUSEXUA δεν περιορίζεται σε αυτά. Το “Drums Of Death”, όνομα και πράγμα, έχει από τα πιο cool instrumental μέρη που έχουν ηχογραφηθεί στην πρόσφατη μνήμη. Το “Room Of Fools” γιορτάζει την club κουλτούρα τόσο στιχουργικά όσο και μουσικά με ένα beat σκέτο κομψοτέχνημα. Tο “Wanderlust” αργεί να φουντώσει, αλλά όταν το κάνει επιβραβεύει την αφοσίωση του ακροατή με ένα υπέροχο, σαγηνευτικά ρυθμικό και αναπολογητικά μελωδικό δεύτερο μισό. Το “Sticky” είναι ένα ταξίδι από μόνο του, καθώς παρακολουθεί κανείς την παραγωγή του και τα όσα συμβαίνουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ακόμα και το αμφιλεγόμενο “Childlike Things”, όσο κι αν «κλοτσάει» καθότι δεν έχει μεγάλη ηχητική συνάφεια με τον υπόλοιπο δίσκο, μεμονωμένα είναι απολαυστικό –η δε North West, κόρη του Kanye West και της Kim Kardashian για όσους δε γνωρίζουν, καταφέρνει να επισκιάσει την Twigs μέσα στο ίδιο της το κομμάτι.
Αν κάτι θα μπορούσε να καταλογιστεί στο EUSEXUA ως παράπονο, είναι η σποραδική τάση του να αγκυλώνεται υπέρ το δέον στις επιρροές του. Στο “Girl Feels Good” για παράδειγμα, όσο κι αν το χαίρεσαι για την ηχητική του αρτιότητα και την υψηλή αισθητική του, δεν μπορείς να αποτινάξεις από το μυαλό σου το γεγονός ότι μοιάζει βγαλμένο μέσα από δίσκο της Madonna (οφείλεται αυτό άραγε στον παραγωγό Marius De Vries, ο οποίος συνεισέφερε στα Bedtime Stories και Ray Of Light;). Ή στο “Room Of Fools”, το οποίο εγκωμιάσαμε παραπάνω, η επιρροή της Kate Bush στον τρόπο εκφοράς των φράσεων λίγο μετά τα πρώτα 3 λεπτά του κομματιού είναι παραπάνω από εμφανής. Τέτοια παραδείγματα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο όλος ήχος του άλμπουμ είναι μια ιδέα λιγότερο καινοτόμος σε σχέση με αυτό που ήταν οι προκάτοχοί του όταν κυκλοφόρησαν, αφαιρούν λίγη από την αίγλη ενός δίσκου που κατά τα άλλα διαθέτει περίσσεια.
Συνολικά, πάντως, το EUSEXUA δεν αποτελεί τίποτα λιγότερο από έναν ακόμη θρίαμβο μιας από τις πλέον χαρισματικές μουσικές φιγούρες των τελευταίων δεκαετιών. Ένα ηχητικά «τέλειο» άλμπουμ που βρίθει από μουσική ευφυΐα και δημιουργική διαύγεια, προορισμένο για να λατρευτεί από τα πιο ενημερωμένα κοινά που θέλουν την pop τους ηλεκτρονική, μινιμαλιστική και εξεζητημένη, ίσως λίγο απόκοσμη και σίγουρα πολύ σεξουαλική. Και καθώς η βρετανική μουσική ανακάμπτει σταδιακά από την καθίζηση των 2010s, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι το Brat μόλις βρήκε τον σοφιστικέ ανταγωνιστή του.
