Εκεί στα τέλη της πρώτης δεκαετίας της χιλιετίας είχαν ήδη πια εμφανιστεί υπολογίσιμη σειρά (αλλά σε καμία περίπτωση της σειράς) τραγουδιστριες/τραγουδοποιοί μέσα στην γενικότερη άνθιση που είχε γνωρίσει η ανεξάρτητη folk σκηνή. Η Sharon Van Etten στο ντεμπούτο της δεν διαφοροποιούνταν και πολύ από την συνήθη υπόθεση «βιωματική τραγουδοποιεία με ακουστική κιθάρα και φωνή», όμως μέσω εύστοχων συνεργασιών με εκλεκτές προσωπικότητες του ανεξάρτητου χώρου, όπως οι αδελφοί Dessner (The National) στο "Tramp", και διευρύνοντας τους ηχητικούς ορίζοντές της πέρα από τα όρια της folk όλο και περισσότερο με κάθε επόμενη κυκλοφορία, είχε ήδη καταφέρει να κάνει αρκετή αίσθηση μέχρι τα μέσα των 10's και το Are We There, που «έπιασε δεκάδα» τόσο στα alternative όσο και στα rock άλμπουμ charts του Billboard.
Αντί να ανακόψει αυτή την ανοδική πορεία μια μικρή παράκαμψη υποκριτικής που ακολούθησε, με ρόλους όπως στην με cult following (το οποίο κατάφερε μετά από χρόνια διαδικτυακής καμπάνιας να πείσει το Netflix να πάρει πίσω την απόφαση ακύρωσης και να γυριστεί δεύτερη σεζόν) σειρά The OA ή στο εξαιρετικό πολυβραβευμένο Never Rarely Sometimes Always, η δέκατη επέτειος του ντεμπούτου της συνέπεσε και με τον μεγαλύτερό της θρίαμβο. Γιατί έστω κι αν έμεινε λίγες θέσεις πίσω από τον προκάτοχό του στα charts, τι άλλο θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ένα άλμπουμ σαν το Remind Me Tomorrow, με αυτή την ιδιοφυή φόρμουλα: μια ραχοκοκαλιά από "βρώμικα" synths χτίζουν μια πνιγηρή, τεταμένη ατμόσφαιρα που είτε -συχνότερα- συνοδεία αργόσυρτων beats αναδεικνύει την στοιχειωτική ερμηνεία της Etten, είτε συνοδεία αστραφτερής rock ενορχήστρωσης εκτονώνεται σε ακαταμάχητες δραματικές κορυφώσεις ή/και ανθεμικά ρεφρέν. Πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις, και το We've Been Going About It All Wrong που ακολούθησε το '22 δεν στερήθηκε ύμνων για αρένες ή δραματικών ατμοσφαιρικών κομματιών, επιλέγοντας όμως συχνά η τραγουδοποιός ένα “καθαρότερο” και πιο οργανικό ήχο οδηγησε αρκετές μελωδικότερες στιγμές σε λιγότερο ιδιότυπα, έστω κι αν εκτελεσμένων αριστοτεχνικά, κλασσικής pop μονοπάτια.
Μπορεί τόσα χρόνια να ήταν αναπόφευκτες οι συνεργασίες με μουσικούς για τις ζωντανές εμφανίσεις, όμως η δημιουργική διαδικασία ήταν ξεκάθαρα προσωπική υπόθεση και ευθύνη της Etten. Λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του We've Been Going About It All Wrong, ένας δημιουργικός αυτοσχεδιασμός με μουσικούς που απάρτιζαν την backing μπάντα για την επερχόμενη περιοδεία, την μπασίστρια Devra Hoff, την κιθαρίστρια Teeny Lieberson, τον ντράμερ Jorge Balbi και τον πολυοργανίστα Charley Damski, αποδείχθηκε πολύ καρποφόρος για να μην δώσει το έναυσμα για μια νέα φάση στην πορεία της Etten, όπου το επόμενο τουλάχιστον άλμπουμ θα αποτελούσε συλλογική προσπάθεια. Εγένετο λοιπόν The Attachment Theory, με τη νεοσχηματισθείσα μπάντα να δίνει και τον τίτλο στο νέο, ντεμπούτο για το σχήμα και έβδομο συνολικά για την τραγουδοποιό άλμπουμ Sharon Van Etten And The Attachment Theory.
Κι αν μετά από πολυετή επιτυχημένη σόλο καριέρα ίσως να μην φαντάζει σε πρώτη ανάγνωση συνετή μια τέτοια επιλογή, το αποτέλεσμα την δικαιώνει απόλυτα. Είτε είναι που το σχήμα προσφέρει τους post-punk αρμούς πολλών κομματιών - γιατί η αγάπη της Etten για τα 80's δεν περιορίζεται στην pop της περιόδου, όπως είχαμε συμπεράνει από το μέχρι τώρα έργο της - σαν στο απόλυτα ανθεμικό "Idiot Box", με το new order-ικό rhythm section ιδανικό υπόβαθρο για ένα από τα σήμα-κατατεθέν πιασάρικα ρεφρέν της, στο σκοτεινό κι ατμοσφαιρικό "Trouble", στη ζωηρή κιθαριστική power-pop του "Indio", ή στο "Southern Life (What It Must Be Like)", που το επίμονα επαναμβανόμενο μοτίβο του rhythm section και των synths μοιάζει να ανελίσσεται επ' άπειρον προσδίδοντάς του επικές διαστάσεις, είτε το αναπάντεχα funky ή disco groove των "I Can't Imagine (Why You Feel This Way)" και "Something Ain't Right" αντίστοιχα. Ακόμη κι όταν στα κομμάτια κυριαρχούν τα synths, που θα τα χαρακτήριζε κανείς γνώριμα νερά για την τραγουδοποιό, δεν παύουν να εκπλήσσουν, όπως στο ανατριχιαστικό “Afterlife”, που αν δεν ήταν για τα θερμά σε ηχόχρωμα και δραματικά φωνητικά της Etten θα μπορούσε κάλλιστα να προέρχεται από τον κόσμο των Karin Dreijer (Fever Ray/The Knife). Μουσική που μπορεί όπως θέλησαν να δοκιμάστηκε αρχικά semi-incognito σε μικρά club υπό την επωνυμία της μπάντας αλλά μπορεί εξίσου να ξεσηκώσει σε χορό και sing-along γεμάτες αρένες.
Όπως φαίνεται όταν η Etten διακύρρητε στον Τύπο πως συνεργαζόμενη με τους υπόλοιπους σαν μπάντα εκχύλιζαν ό,τι καλύτερο είχε να προσφέρει το κάθε μέλος από το άλλο δεν έπεφτε και πολύ έξω. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν οι The Attachment Theory θα συνεχίσουν να υφίστανται ή θα μείνουν στην ιστορία ως επιτυχημένη παράκαμψη, αλλά με τέτοιο ξεκίνημα, δεν θα θέλαμε να βρισκόμαστε στο timeline που το "Sharon Van Etten And The Attachment Theory" θα αποτελούσε το δεύτερο κι όχι μόνο την αρχή.
