Μέσα στη ζέστη του Αυγούστου, ένας δίσκος του 1976 ξαναβγαίνει στο φως για να μας θυμίσει πώς οι πολιτισμοί, όταν μπλέκονται αληθινά κι όχι επιφανειακά, γεννούν αριστουργήματα.

Σε μια εποχή που η jazz δεν ήταν απλώς μουσική, αλλά τρόπος να δραπετεύεις από τον χρόνο και τη βαρύτητα, οι Shake Keane και Michael Garrick έκαναν το Λονδίνο να ακούγεται σαν Νέα Υόρκη με βρετανικό accent.

Όταν ο υδράργυρος ανεβαίνει και τα πολιτικά νεύρα σπάνε, το "Song for My Father" (1965) του Horace Silver, προσφέρει ένα ιδανικό καταφύγιο εκεί όπου hard bop, modal και latin πινελιές γίνονται ο πιο δροσερός καφές ψυχής.

Με πρωτοποριακό ηλεκτρονικό ήχο, spoken word αφήγηση και σκοτεινή αισθητική, το Γκάλοπ του 1985 παραμένει ένα από τα πιο ιδιοσυγκρασιακά και επιδραστικά έργα της ελληνικής δισκογραφίας. Ένας δίσκος που ακόμη και σήμερα ακούγεται σαν να έρχεται από το αύριο.

Στο νέο του Diggin’, ο Ζώης Χαλκιόπουλος πιάνει το "Illmatic" του Nas με την τρυφερότητα που πιάνεις έναν δίσκο που σε μεγάλωσε. Επανέκδοση μεν, αγάπη παντοτινή δε...

Στο νέο του Diggin' ο Ζώης Χαλκιόπουλος γράφει για μια φωνή που έσταζε μπέρμπον και μια καρδιά που ήξερε από προδοσίες. O Lee Hazlewood ήταν η βραχνή αφήγηση της αμερικανικής ερημιάς, ένα είδος που δεν αντιγράφεται, γιατί δεν πεθαίνει ποτέ.

Στο νέο του Diggin' ο Ζώης Χαλκιόπουλος εστιάζει σε έναν δίσκο που χρησιμοποιεί πάρα πολύ συχνά στα sets του, με κλασσικά hip hop tunes «πειραγμένα» από τον Marc Mac το ένα ήμισυ των θρυλικών 4Hero.

Στο νέο του Diggin' ο Ζώης Χαλκιόπουλος αφηγείται την ιστορία ενός αγαπημένου άλμπουμ του πατέρα του, το οποίο είχε πάντα στο μυαλό του ως έναν μεγάλο ροκ δίσκο, ...μέχρι που τον έβαλε στο πικάπ.

Στο νέο του Diggin' ο Ζώης Χαλκιόπουλος τραβά από τη δισκοθήκη τον τέταρτο δίσκο του Ιάπωνα παραγωγού από το 2005, ένα άλμπουμ-ορόσημο για τον ήχο που το ίδιο δημιούργησε.

Στο νέο του Diggin' ο Ζώης Χαλκιόπουλος βάζει στο πικάπ έναν δίσκο του 1998, του οποίου το μεγαλείο δεν είχε συλλάβει -και τώρα έχει μείνει παγωτό.