Δεν τίθεται καμία αμφισβήτηση: η Σtella είναι εδώ και δέκα χρόνια το πιο ευχάριστο και καλαίσθητο μουσικό προφίλ της ελληνικής -στην καταγωγή- pop και το γεγονός ότι ηχογραφεί και δρα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον αποδεικνύει την στέρεη παγίωσή της ως μια τραγουδοποιός που στέκεται επάξια πέρα από περιορισμούς συνόρων.
Στο Adagio όλος ο ενορχηστρωτικός διάκοσμος διαθέτει μια εύθραυστη, σαν γυάλινη ισορροπία, η πυκνότητα των ήχων είναι ανάρια, τα όργανα κυλούν απέριττα και μελετημένα σε μια λιτή ροή ντύνοντας τα τραγούδια της. Τα οποία τραγούδια της για μια ακόμα αναδεικνύονται νικηφόρα. Και αυτό όχι επειδή ανακαλύπτουν τον τροχό της καλής αισθητικής εκ νέου αλλά επειδή είναι γραμμένα με πράγματι υψηλό γούστο, λεπταίσθητες αφετηρίες και αγάπη. Η αυτονόητη ικανότητα της Σtella να δομεί τραγούδια που αποπνέουν νόημα και απήχηση υπογραμμίζεται για μια ακόμη φορά.
Στο νέο άλμπουμ της, αυτό που μικραίνει την εμβέλεια των τραγουδιών της, δεν είναι αυτές καθαυτές οι συνθέσεις, αλλά η τρέχουσα μουσική προτίμησή της σε ένα μουσικό χώρο -αυτόν της καλοκαιρινής bossa nova, της ρυθμικής, διακριτικής pop του νότιου ημισφαιρίου- που από μόνος του έχει μια ελαφράδα και μια ξεγνοιασιά. Αυτή η ελαφρότητα του ύφους του άλμπουμ είναι που περιορίζει την εμβέλειά του, όχι ως προς την ποιότητα αλλά ως προς τον όγκο και το εκτόπισμα. Αυτή τη φορά, δεν υπάρχει μεγαλοπρεπές ηχητικό οικοδόμημα, τα πάντα ακούγονται πιο διακριτικά και γλυκύτερα από το παρελθόν: οι κλαγγές των κρουστών είναι πιο ευγενείς, τα πλήκτρα δεν εξορμούν σε μαζικές σαρώσεις στα κουπλέ, οι κιθάρες τείνουν να γίνονται πιο ακουστικές (“80 Days”). Τα γερά ακόρντα είναι πάντα παρόντα -ένα συγκριτικό πλεονέκτημα της Σtella- αλλά πλέον δεν φτιάχνουν στιβαρά mega pop τραγούδια αλλά όμορφα και καμπυλωτά όπως το “Baby Brazil” σε συνεργασία με τον Rafael Cohen -a.k.a. Las Palabras- ένα όψιμο δείγμα της música popular brasileira (MPB) ή το ονειρικό “Can I Say” ή το τεμπέλικο ground beat του “Too Poor”. Μπορείτε να σκεφτείτε Bebel Gilberto στο φως της μέρας – όχι στο νυχτερινό club.
Αν πρέπει σώνει και καλά να ξεχωρίσουμε highlights από ένα σύνολο που κυλάει γάργαρα σε όλη τη διάρκειά του, το “Όμορφό Μου” ακούγεται τόσο εθιστικό και ιδιαίτερο, δείγμα πρότυπης ανασύνθεσης παραδοσιακού δρόμου στην σύγχρονη pop, όπως και το “Βήματα” επανεκτέλεση στο τραγούδι της Λίτσας Σακελλαρίου του 1969 από το δίσκο της Δώδεκα Βράδυα (ένας από τους καλύτερους και πιο υποτιμημένους ελληνικούς δίσκους κατά τη γνώμη μου συνολικά στην ελληνική δισκογραφία). Τα δύο παραπάνω τραγούδια είναι και τα μοναδικά ελληνόφωνα στο Adagio. Μπορείτε να προσθέσετε σ’ αυτά και το οργανικό “Corfu”, μία όμορφη βινιέτα για τα ιόνια σούρουπα.
Ακούστε επίσης:
Συνέντευξη Podcast: Σtella
Διαβάστε επίσης:
Σtella, πώς κατάφερες να έχεις κομμάτι με οκταψήφιο αριθμό streams στο Spotify;
