Στην 11η πια στροφή των SAULT, ας αξιοποιήσουμε πλέον τους τρόπους τους ως ακριβείς μα κι αναμενόμενους, κι ας ομολογήσουμε την απουσία του ξαφνιάσματος, ώστε να γλιτώσουμε τις κριτικές προλογικές ρητορείες που εντοπίζονται στα κείμενα περί των δημιουργών που δείχνουν και μια μεγαλύτερη έγνοια για τα εξω-μουσικά εργαλεία. Καμιά σημασία δεν έχει πια το σχήμα της ανωνυμίας των SAULT (ή καλύτερα δεν αξίζει να επιμείνουμε περαιτέρω σε αυτό, πέραν της ένδειξης ενός αισθητικού «συμπληρώματος», ακόμη κι αν αυτό δεν παραμένει πλέον τυπικά κρυφό) τουλάχιστον για το δισκογραφικό σκέλος. Ουδείς πέφτει από τα σύννεφα με το πως κατέληξε να κυκλοφορεί ευρύτερα το Acts Of Faith.
Αρχικά, είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά ζωντανά το Δεκέμβριο του 2023 στο λονδρέζικο Drumsheds για τους τυχερούς (και ταχύτερους στο να αγοράσουν το εισιτήριο των 100 λιρών για το sold out, μέσα σε μόλις 3 ώρες από την ανακοίνωσή του). Εκεί είδαν φιγούρες πίσω από μάσκες αλλά και χωρίς αυτές (Inflo, Cleo Sol, Michael Kiwanuka και Little Simz). Έπειτα, ένα δωρεάν αδιάσπαστο 32λεπτο wav. αρχείο, εμφανίστηκε «απρογραμμάτιστα» τον Ιούλιο του 2024, και λίγους μήνες αργότερα, χωρίς να είναι Παρασκευή, παραδόθηκε στις πλατφόρμες, ανήμερα των Χριστουγέννων. “Practicing the art of giving, knowing the I am perfectly imperfect” πήρε κάπου το μάτι μου να αναγράφεται στα πλαίσια εκείνης της ζωντανής performance, εκεί που δε γλυτώνεις από τις εικόνες, από τις λέξεις θυμιατά, τα συνθήματα και τα μανιφέστα που προορίζονται για το περιφραστικό κουκούλι. Στα ηχεία μου/σας, καλώς ή κακώς, τούτα απουσιάζουν. Έχουμε το μισάωρο και λακωνικό στη στιχουργία του, νέο LP του βρετανικού project.
Αποκομίζεις τη lo-fi r&b θαλπωρή, που υποκρύπτει τις rare grooves εμπνεύσεις, οι οποίες μένουν στον αέρα, χωρίς να εξελίσσονται, χωρίς να δυναμώνουν, βαλμένες ως υπόνοιες, εσκεμμένα νωθρές σα να είναι μισοβγαλμένες από δευτεροκλασάτα 70s funk δισκάκια. Στο “Soul Clean” λόγου χάρη, κάνουν ένα χαριτωμένο blaxploitation διάλλειμα ενάμιση λεπτού, ενώ άλλου δυναμώνουν τις modern soul / disco παπαγαλίες, αλλά και πάλι, μέχρις ενός σημείου. Κατανοώ πως δίπλα σε performances μόδας ή μπαλέτου, όλα αυτά πιθανότατα να λειτουργούσαν σαν «κόντες», στο στουντιακό όμως αποτύπωμα καταφανώς επιδρούν ως μια μονότονη neo-soul laidback υπόκρουση. Ευχάριστη μεν, μα χωρίς να αποδεικνύεται εφάμιλλη των εντάσεων που μέχρι τώρα μας έχουν καλομάθει.
Οι SAULT παραμένουν επιδέξιοι, επιχειρούν και κλείνουν το μάτι σε ό,τι εν πολλοίς έχει καταγραφεί ως blackness στοιχείο, μα το καλέμι του Acts Of Faith μόρφωσε σχήματα στο παρασκήνιο, ρέοντα αλλά ουσιαστικά τυποποιημένα. Pit stop εν ολίγοις, οπότε αναμένουμε τη συνέχεια.
