Super Stereo - Σαν τα Γατιά

Πάνε 6 χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των Σούπερ Στέρεο, του rock σχήματος που έχει στήσει εδώ και χρόνια ο μουσικός Θανάσης Τζίνγκοβιτς, γνωστός για το προσωπικό του project “Dzingovic” και έτερον ήμισυ των Σούπερ Στέρεο, τη χρόνια παραμονή του ως κιθαρίστας στους B-Movies του Παύλου Παυλίδη, με τον οποίο παίζουν ξανά μαζί αυτήν την περίοδο, μόνο που τώρα ο Τζίνγκοβιτς έχει αναλάβει τον ρόλο του μπασίστα στις συναυλίες, τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Χαρούλη και τον Γιώργο Δημητριάδη και τη συμμετοχή του σε σχήματα όπως οι Tuflon και οι Five to One (The Doors tribute band).

Το καινούριο album των Σούπερ Στέρεο είναι λοιπόν εδώ και ονομάζεται «Σαν τα Γατιά». Πριν από 6 μήνες είχε κυκλοφορήσει το ομώνυμο single, που προμήνυε ότι τα καινούρια κομμάτια παράγονται σε ένα σύγχρονο indie περιβάλλον μέσω της ολοκαίνουριας Fine Records. Ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς προσέθεσε ένα δικό του κείμενο στο δελτίο τύπου για την κυκλοφορία, αφιερώνοντας, ημέρας ένεκεν, τη φρέσκια αυτή δουλειά στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και σε όλους τους νέους που διαχρονικά αγωνίζονται. Συγκεκριμένα, είπε "Επειδή η τύχη τα 'φερε όμως να είναι αυτή η μέρα που βγαίνει ο δίσκος μας, θα ήθελα να θυμίσω πως μια μέρα σαν σήμερα κάτι παιδιά έπαψαν απότομα να είναι παιδιά και ο Αλέξανδρος έπαψε να υπάρχει. Αλλά και πως μια γενιά πριν από 16 χρόνια έδειξε πως υπάρχει, έστω και με βίαιο ενίοτε τρόπο. Αφιερωμένος λοιπόν αυτός ο δίσκος σε όλα τα παιδιά που σε κάθε γενιά διεκδικούν το χώρο τους και την ύπαρξη τους".

Στακάτα τύμπανα, ατακαδόρικες μπασογραμμές, εκρητικά κιθαριστικά riff, απεγνωσμένα φωνητικά, παρανοϊκά synth και ευρηματικά chord progression αποτελούν ένα μίγμα που επαναφέρει το ελληνόφωνο indie rock στο σήμερα, διατηρώντας την αύρα του χθες. Ποικίλοι είναι οι συνειρμοί και οι αναφορές, όπως ο Kevin Morby, o Beck, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, οι Xaxakes, οι Pavement και οι Nirvana τόσο στα γκαζιάρικα κομμάτια όπως «Γραμμή για το αύριο», «Κάθε φορά», «Υπέροχα βράδια» και «Εύκολο θύμα» όσο και στα ατμοσφαιρικά όπως «Αεροδρόμιο», «Μαχαίρια» και «Εύκολο θύμα». Ψυχεδέλεια, folk, indie και κλασικό rock n’ roll. Παράλληλα, ο σαρκαστικός και προσεκτικά ευαίσθητος στίχος υπάρχει για να δημιουργεί εσωτερικές δίνες και να αναδύει κοινωνικές καταγγελίες.

Ακούγοντας το album παραμένει άξιο απορίας το πώς καταφέρνει να θυμίζει ταυτόχρονα περασμένες και τωρινές εποχές. Σαν να έχει ανασκαφεί ένα πεπαλαιωμένο μπαούλο που κρύβει μέσα του διαμαντάκια που αφορούν ωστόσο το σήμερα. Οι σημαντικοί δίσκοι δεν έχουν χωροχρονικά στεγανά. Η συνολική παραγωγή επισφραγίζει την απόδειξη ότι υπάρχουν αρκετά, αν όχι δεκάδες, σύγχρονα project με ταυτότητα, αισθητική και κοινωνική θέση, τα οποία αξίζει να ανασυρθούν ακόμα περισσότερο από το «παρασκήνιο».