Στα αυτιά των περισσότερων εδώ οι Lambrini Girls μάλλον πρωτοέφτασαν λόγω της συμμετοχής τους στο Plisskën Festival του '244, όμως τα τελευταία χρόνια το δίδυμο (πλέον) των Phoebe Lunny (κιθάρα, φωνητικά) και Lily Macieira-Bosgelmez (Μπάσο, δεύτερα φωνητικά) είχε καταφέρει να δημιουργήσει αρκετό θόρυβο, προσελκύοντας την προσοχή του μουσικού τύπου με τις εκρηκτικές ζωντανές τους εμφανίσεις, ξεκινώντας στις αρχές της δεκαετίας από την τοπική σκηνή του Μπράιτον για να φτάσουν σταδιακά, με μοναδικό στουντιακό τεκμήριο το You're Welcome EP στις βαλίτσες τους και όχημα την έντονα συγκρουσιακή στάση τους να συμμετέχουν τόσο στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της πατρίδας τους (Reading, Glastonbury), όσο και να εμφανίζονται σε όλη την Ευρώπη και την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Οι Lambrini Girls στο πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ τους απλώνουν πλατειά το δίχτυ του μένους τους, βάζοντάς τα τόσο με υποτιθέμενους συμμάχους, τα αυτοανακυρηγμένα «καλά παιδιά» ("Big dick energy"), με την πατριαρχική εταιρική κουλτούρα ("Company Culture"), με την επικρατούσα ετεροκανονικότητα και την ομοφοβία ("No Homo"), με τα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς και συμπεριφοράς ("Nothing Is As Good As It Feels" και "Cuntology 101" αντίστοιχα), όσο και, αποποιούμενες περιοριστικές στερεοτυπικές ταμπέλες όπως φεμινιστική punk ή riot grrrl, με πέραν των έμφυλων συστημικά ζητήματα, όπως την αστυνομική αυθαιρεσία και το αφήγημα των «μεμονωμένων περιστατικών» ("Bad Apple"), τον εξευγενισμό των αστικών κέντρων ("You're Not From Around Here"), και τον νεποτισμό ("Filthy Rich Nepo Baby").
Όσο όμως κι αν στο Who Let The Dogs Out αντιμετωπίζουν με οξύνοια και καυστική διάθεση εύρος πολιτικών ζητημάτων, δεν επιδεικνύουν την ίδια ευελιξία στην τραγουδοποιεία τους, με το άλμπουμ να πιάνει τους ακροατές από τα μούτρα με το εναρκτήριο 1-2 των πιο σκληροπυρηνικών σε επιθετικότητα (και επιρροές) κομματιών και να συνεχίζει για την μισής ώρας διάρκειά του με ελάχιστες διακυμάνσεις τόσο στην ένταση του ήχου όσο και στην αντιμετώπιση των φωνητικών από την Lunny, που ακόμη κι όταν «φτύνει» ατάκες σε πιασάρικα ρεφρέν ή μέρη των συνθέσεων ξεφεύγουν για λίγο από τα κόκκινα, εν τέλει δεν διαφοροποιούνται αρκετά.
Ίσως το ίδιο το πλεονέκτημα αποτελεί και την έμφυτη αδυναμία αυτού του είδους της punk που υπηρετούν οι Lambrini Girls, να είναι καταδικασμένη να απολαμβάνεται πλήρως αποδιδόμενη ζωντανά επί σκηνής.
