Ο Γιάννης Αγγελάκας επανέρχεται δυναμικά με ένα νέο, εξαιρετικά συμβολικό τραγούδι, σε μια περίοδο που η χώρα πενθεί και θυμάται τις ζωές που χάθηκαν άδικα στα Τέμπη, πριν από δύο χρόνια. Το νέο τραγούδι φέρει τον τίτλο «Το Μέλλον» και είναι ήδη διαθέσιμο στις ψηφιακές πλατφόρμες, όπως το Spotify, το Apple Music και το Deezer.
Στο συνοδευτικό βίντεο κλιπ πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα μικρών παιδιών, δημιουργώντας μια αθώα, αλλά ταυτόχρονα πικρή αντίθεση με τους στίχους, οι οποίοι περιγράφουν μια σκληρή και ζοφερή πραγματικότητα, γεμάτη φόβο, απογοήτευση και κοινωνική αδικία. Το τραγούδι ξεκινά με τις φωνές μιας παιδικής χορωδίας, προσδίδοντας μια αίσθηση ελπίδας, που όμως σύντομα συγκρούεται με τη σκληρή αλήθεια.
Οι στίχοι του τραγουδιού:
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Κανένας δεν το σκιάζει
Νάτο! Έρχεται περήφανο
Ζεστό σαν το αγιάζι
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Σαν δεκαπέντε ήλιοι
Όμως φοβάμαι μη τυχόν
Και μου το φαν’ οι σκύλοι
Γεννήθηκα στην έρημο
Πηγαίνω κι όπου βγάλει
Κι οι γύπες από πάνω μου
Κάνουν χαρά μεγάλη
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Σαν ξέπνοο καντήλι
Καλά θα κάνω να κρυφτώ
Μπας κι έχει έρθει ήδη
Το μέλλον έφτασε είναι εδώ
Σα να ‘ταν από πάντα
Μες σε δωμάτιο παιδικό
Κι ας κλείνω τα τριάντα
Με τους δικούς μου ακόμα ζω
Μ’ έχουνε ξεγραμμένο
Στάχτη πετάν στα μάτια μου
Το στόμα μου ραμμένο
“Μη ψάχνεις πια αλλού
Εδώ είναι το ταξίδι”
Ακούω στο ραδιόφωνο
Και νιώθω σα σκουπίδι
Και λέω να πάω να κοιταχτώ
Μπας κι έχω προβοσκίδα
Που θέλω να εξαφανιστώ
Να βρω άλλη πατρίδα
Αριστεροί και δεξιοί
Κεντρώοι και ακραίοι
Απ’ τη Βουλή με χαιρετάν
Ανέμελοι κι ωραίοι
Και λένε πως με νοιάζονται
Πως είναι δημοκράτες
Μα εμένα όλοι μου φαίνονται
Κρυφοαριστοκράτες
Σαν σκλάβο με παρηγορούν
Σαν βλάκα μου μιλάνε
Και μοναχά τη ψήφο μου
Ν’ αρπάξουνε κοιτάνε
Το αίμα μου ρουφήξανε
Για να ‘χουν να γλεντάνε
Σε κάδο μ’ απορρίματα
Στημένο με πετάνε
Λυπάμαι τα παιδάκια μου
Τη νιότη τους χαράμι
Που θα πετάξουνε κι αυτά
Μες στης μαφίας τη φωτιά
Όνειρα ανεκπλήρωτα
Αργοπεθαίνουν στον βοριά
Το μέλλον μου είν’ ολόλαμπρο
Σαν ξέπνοο καντήλι
Καλά θα κάνω να κρυφτώ
Μπας κι έχει έρθει ήδη
Οι στίχοι αυτοί είναι γροθιά στο στομάχι. Ο Αγγελάκας, πιστός στο ύφος και την αλήθεια του, δεν διστάζει να καταγγείλει την αδικία, την κοινωνική ασφυξία και την απογοήτευση που βιώνουμε καθημερινά. Το «λαμπρό μέλλον» μετατρέπεται σε έναν φόβο διαρκή – έναν φόβο πως το μέλλον αυτό θα το κατασπαράξουν «οι σκύλοι».
Η τραγωδία των Τεμπών, με τις πολιτικές ευθύνες να παραμένουν θολές και αδιευκρίνιστες, έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, αναδεικνύοντας τις διαχρονικές αντιφάσεις της πολιτικής σκηνής. Οι «κρυφοαριστοκράτες», που κυβερνούν αδιαφορώντας για την ανθρώπινη ζωή, επιβεβαιώνουν πως το μέλλον των πολιτών παραμένει όμηρος μικροπολιτικών συμφερόντων.
