Οι άνθρωποι παίζουν παιχνίδια. Ένα από τα καλύτερα είναι οι προσποιητές εκπλήξεις. Άλλο και τούτο! Καθώς τρέχουν μη σε πετύχουν, προετοιμάζουν ένα κακομοίρικο «Αχ δε σε είδα! Κι εσύ εδώ;» ή ένα αναιμικό «γεια» σε πρεμούρα απεγκλωβισμού. Άλλοι αποδελτιώνουν ακόμη κι εκείνα που περνούν στο ντούκου, φορτώνουν τις καμπούρες τους με επικριτικά γινάτια. «Ε, και τι να γίνει; Όλοι έχουμε προβλήματα. Έλα τώρα. Ας ξεχειλώσουμε τα πεπραγμένα σου. Ας τα φορτώσουμε σε κάθε καινούργια απόφαση. Πώς τολμάς να καταρρέεις;» Για πες κι εσύ ρε Kim, πόσες φορές υπέπεσες στο ανεπίτρεπτο κλατάρισμα, πόσες φορές μανουριάστηκες με τους πάντες και με εσένα; Άκου λέει, 63 χρονών για ένα σόλο ντεμπούτο που σου πήρε μια δεκαετία και βάλε για να το σουλουπώσεις.
Η Kim θα μπορούσε να εισπράττει indie γραμμάτια μόνο και μόνο επειδή περπατά σε τούτο τον κόσμο, μα κάθε άλλο. Θα μπορούσε να σπρώχνει ένα μπουρδουκλωμένο Pixies / Amps / Breeders μόρφωμα, αντί να παραμένει weirdo λεπτολόγος, θα μπορούσε να ζητήσει ευκολίες από το να τρέχει στα ταχυδρομεία για να στέλνει εκείνα τα επτάιντσα που προϋπήρξαν του Nobody Loves You More, ενός δίσκου που κυκλοφόρησε -στην καθ΄ημάς δημόσια σφαίρα- την ημέρα που όλοι θα συζητούσαν για τους δίσκους του ΛΕΞ και του Kendrick Lamar. Ενός δίσκου, δισκένιου, που ξεκινά με το ομότιτλο κομμάτι το οποίο μέχρι το cinematic twist στο 1:32, θα μπορούσε να είναι κάποιο ξεγραμμένο τραγούδι της Dido.
“Clearly all of my life/I’ve been foolish/ Tried to hit hard, but I blew it (Blew it)/ But it don't even matter/ It's just human to want a way out/ It's human to wanna win”. Κι εδώ είναι το σημείο που πρέπει να σας εκμυστηρευθώ πως εφεξής καταστρατηγείται το τελευταίο δράμι αντικειμενικότητας. Τελικά ποιος ο λόγος για δαύτη! Η Kim Deal έφερε διάφορους συνεργάτες, από το παρελθόν και το παρόν των Breeders (Mando Lopez, Kelley Deal, Jim Macpherson, Britt Walford) μέχρι τον Raymond McGinley (Teenage Fanclub), τον Jack Lawrence (Raconteurs) και τις Fay Milton και Ayse Hassan (Savages). Ευλογήθηκε από τον Steve Albini, σε 8 από τα 11 κομμάτια (αν διαβάσετε την παρουσίαση στο Paste, θα εντοπίσετε ένα πολύ ενδιαφέρον κομμάτι της ερμηνείας του Albini, περί των ρυθμών και τρόπων της Deal), κι όπως θα έχετε διαβάσει στο διεθνή τύπο ένα από αυτά είναι το “Are You Mine?”, κομμάτι που γράφτηκε ως εξής: «Το πιο προφανές παράδειγμα της επιρροής των γονιών μου στο δίσκο είναι αυτό. Ήμουν στο σπίτι, κι η μητέρα μου που είχε για χρόνια Alzheimer, πέρασε κάποια μέρα στο διάδρομο και με σταμάτησε για να με ρωτήσει: "Είσαι δικιά μου;" Δεν ήταν η πρώτη φορά που δε με αναγνώριζε. Μπορεί να μην είμαι μητέρα αλλά ξέρω πως ένιωσε αυτή τη σύνδεση, πως πιθανότατα ήμουν το μωρό της. Τότε της απάντησα: "Ναι μαμά, είμαι".»
Latin, dance beats, VU, calypso, Everly Brothers, Patsy Cline, trip hop, Sugar Ray riff, Dusty Springfield, Jimmy Buffett, πανδημία, χαωμένο βλέμμα έξω από το παράθυρο δύο πεθαμένων γονιών -σε διάστημα ενός έτους- κάπου στη Florida, ιστορίες για αποτύχιες, το “He Stopped Loving Her Today” του George Jones ως πατρική θύμηση. Αυτά είναι εν πολλοίς τα θέλγητρα στο διεθνή τύπο, απαραίτητα αντιγραφής μιας κι όλα δένουν, αλλά κι ως άγνωστες τελικά λέξεις σε αμετροεπείς, χαλεπούς καιρούς, όπου συζητούμε για λογής-λογής ρηχά τρόπαια. Δεν οφελεί η ακρόαση, αυτού του LP, δίχως τα λόγια. “Coming around is easy / Coming down is rough”. Περίεργα τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι, τα τρυκς που κάνουν τα μυαλά τους. Πώς δηλαδή; Μονάχα αν σουλατσάρεις σε μερικούς διαδρόμους νοσοκομείων, σε νεκροταφεία διαβάζοντας δίπλα από τις φωτογραφίες "4", "11", "7", "5", έρχεσαι στα συγκαλά σου για να αιτιολογήσεις ως τελικώς κωμικά τα τερτίπια του νου; Δηλαδή τι; Να βγάλουμε εβδομαδιαίο δρομολόγιο για καφέ στον Ευαγγελισμό, βόλτα στο Β’ Νεκροταφείο, και πρωινό στο Λαϊκό, όταν χαλάει το printer με τους αριθμούς προτεραιότητας; Κατά αντιστοιχία, γιατί να πάρουμε τοις μετρητοίς την Kim αυτοβιογραφία που εξιστορείται στο δίσκο που έβγαλε πριν την εκπνοή του 2024, αφού μας εκτρέπει από την ορθολογική αποτίμηση; Κάποιος θα αντιτείνει με ψυχραιμία: «Ε, και τι να γίνει; Όλοι έχουμε προβλήματα. Όλοι τα περάσαμε. Έλα τώρα, φτάνει.»
Η παρτίδα δεν ήταν τελικά χαμένη. Στο λέω απολύτως υποκειμενικά. Από εκείνο το πλατύ χαμόγελο στο Ejekt του 2009, κι απ’ όταν σε βλέπαμε στο loudQuietloud του 2006, μέχρι σήμερα που τελικώς κράτησες γερά, με τα ματαιωμένα σχέδια όταν τα πάντα πήγαιναν μαντάρα. Α ρε Kim, ακόμη κι αν αυτός ο δίσκος σου αποδειχτεί έσχατος, “beats gonna lead us, lead on”.
