Ο Βασίλης Ράλλης πρόσφατα δημοσίευσε το νέο του άλμπουμ με τίτλο Το Τελευταίο Τσιγάρο, ένα πειραματικό spoken άλμπουμ με επιρροές από διάφορα είδη, όπως του άρεσε πάντα να κάνει. Πέραν αυτού, είναι αεικίνητος και απασχολείται συνέχεια με διάφορα projects. Βρεθήκαμε στην Κυψέλη και μιλήσαμε για όλη την πορεία του.
Ας ξεκινήσουμε με λίγα λόγια για σένα και το πώς μπήκες στον χώρο της μουσικής.
Άρχισα να παίζω στα 18, στην πόλη μου την Πάτρα και εκτός. Απλά επειδή το είδος ήταν πάντα περιορισμένο και εγώ είχα ανέκαθεν πολλές επιρροές, αποφάσισα να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Έτσι, ανέβηκα στην Αθήνα, στα 24 και έκανα το πρώτο μου άλμπουμ.
Στα 18 δηλαδή δεν έδωσες πανελλήνιες;
Έδωσα και πέρασα Θεατρικών Σπουδών στην Πάτρα αλλά δεν ασχολήθηκα. Η αλήθεια είναι ότι αν και ασχολιόμουν ήδη και νωρίτερα με τη μουσική ερασιτεχνικά, σοβαρά το πήρα στα 18.
Στο διάστημα 18-24 τι έκανες;
Έπαιζα σε διάφορες σκηνές και στον δρόμο, κάτι που κάνω ακόμη. Ζούσα και ζω μόνο από τη μουσική!
Πώς σου φάνηκε η Αθήνα όταν πρωτοήρθες;
Τα πρώτα δύο χρόνια δεν είχα χρήματα ούτε για τσιγάρα και φαγητό. Ήμουν στον αέρα.
Πώς σου φάνηκε η πόλη;
Γκρίζα.
Έχει αλλάξει αυτή η αίσθηση;
Όχι, αλλά έχω βρει τον τρόπο να κινούμαι. Εγώ είμαι εδώ αποκλειστικά για τη μουσική. Σίγουρα, μπορείς να κάνεις διάφορα πράγματα στην Αθήνα, αλλά η αλήθεια είναι πως αν δεν ήμουν μουσικός, δε θα έμενα εδώ.
Σε ενοχλούν οι ρυθμοί της;
Ναι, είναι πολύ αγχωτικοί και πιεστικοί. Δεν μπορείς να ζήσεις ανθρώπινα εδώ. Ωστόσο, για την τέχνη είναι η καρδιά της Ελλάδας, όλα βρίσκονται εδώ.
Αν δηλαδή είχες μείνει στην Πάτρα, δε θα ήταν το ίδιο;
Ναι, δε θα ήταν ή μάλλον θα ήταν πολύ δύσκολο. Δε θα γύριζα στην Πάτρα, όπως και να έχει.
Μιας που είσαι full time μουσικός, βιώνεις κριτική από τον περίγυρο;
Ναι, συνέχεια. Επειδή παίζω κιόλας μουσική στον δρόμο, με παροτρύνουν να κάνω και «κανονικά» live χωρίς να ξέρουν ότι την προηγούμενη νύχτα, για παράδειγμα, ήμουν στο Κύτταρο.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις τη μουσική;
Ποτέ!
Πώς το αιτιολογείς αυτό;
Είναι όλη μου η ζωή. Αν την παρατήσω, θα είμαι δυστυχισμένος, νομίζω.
Τώρα που έχεις εμπειρία 10 χρόνων και παραπάνω, τι θα έλεγες σε έναν μουσικό που αρχίζει τώρα τη διαδρομή του;
Να ασχολείται σοβαρά με αυτό. Χρειάζεται δουλειά και να κάνει αυτό που γουστάρει. Να μην την αντιμετωπίζει για να εδραιωθεί κάπου αλλά να την αντιμετωπίζει με αγάπη και σεβασμό.
Είπες πριν ότι έχεις πολλές επιρροές. Μπορείς να μου πεις κάποιες;
Ακούω πολλά είδη μουσικής… Χάος! Παύλος Σιδηρόπουλος, Τζίμης Πανούσης, Τρύπες, Κύριος Κ, Λένα Πλάτωνος, Οδός 55, Cure, Nick Cave, Velvet Underground, Strokes, Groundation, Rage Against The Machine, Prodigy…
Τα κομμάτια που έχεις στο νέο σου άλμπουμ με τίτλο «Το Τελευταίο Τσιγάρο» ξεκίνησαν από κείμενα σε βιβλίο. Ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκες με τη συγγραφή / ποίηση;
Δεν μπορώ να με αποκαλέσω συγγραφέα ή ποιητή. Έφτιαξα ένα προσωπικό ημερολόγιο που περιείχε κάποιες ιστορίες. Ήταν μια δουλειά 4 χρόνων που την κυκλοφόρησα ως αυτοέκδοση.
Γιατί ήθελες να προσθέσεις τον ήχο σε αυτά τα κείμενα;
Άρεσε σε πολύ κόσμο και με ιντρίγκαρε να δοκιμάσω και αυτό. Όταν διαβάζεις κάτι, μπορείς να φανταστείς οτιδήποτε ενώ με τη μουσική ήθελα να κάνω αυτά που είχα να πω πιο συγκεκριμένα.
Τι πραγματεύεται το άλμπουμ;
Το παρόν. Έχει αναφορές σε κοινωνικοπολιτικά θέματα, σε ψυχικά θέματα… Π.χ. για το Otrivin που λέω μέσα, που μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά σκέψου πόσο έχουν ακριβύνει όλα πια.
Γιατί το «Τελευταίο Τσιγάρο»;
Γιατί αν έφευγα από τη ζωή, θα ήθελα μουσικά να έχω αφήσει αυτό το άλμπουμ.
Υπάρχουν και επιρροές από την Κατερίνα Γώγου;
Την αγαπώ και έχει επιδράσει μέσα μου σε πολύ μεγάλο βαθμό. Επ’ ουδενί δε συγκρίνω τη δουλειά της με τη δική μου!
Μπορείς να μου πεις και για τα side projects με τα οποία καταπιάνεσαι;
Εδώ και χρόνια παίζω με τον Φρανκ (Panx Romana) που τον θεωρώ πια αδερφό μου. Γνωριστήκαμε σε ένα προσφυγικό camp και ταιριάξαμε. Έχουμε φτιάξει ένα γκρουπ, τους Σαλταδόρους και σύντομα θα κυκλοφορήσουμε την πρώτη μας δουλειά που θα ονομάζεται «Μουσικές από μπαρούτι». Ταυτόχρονα, είμαι μέλος της «Γιορτής για τον Παύλο», μιας ομάδας που έχει στήσει ο Κυριάκος Δαρίβας (ντράμμερ των Απροσάρμοστων). Είμαστε μια παρέα από παλιότερους και νεότερους και κάνουμε ένα αφιέρωμα στο έργο του Παύλου, με πολλή αγάπη και σεβασμό. Η πρότασή μας είναι ότι παρουσιάζουμε το έργο αλλά και κομμάτια που είχε παίξει ζωντανά ούτε και ο ίδιος όταν ήταν εν ζωή.
Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο;
Ετοιμάζω την κυκλοφορία του άλμπουμ σε βινύλιο και μια παρουσίαση που ευελπιστώ να γίνει τον Ιούνη! Ετοιμάζω ένα single με τον Καίσαρα Κίκη και την Κωνσταντίνα Κιούλου αλλά και ένα dark wave άλμπουμ που θα βγάλω μάλλον το φθινόπωρο. Επίσης, αν και ακόμα δεν είναι ανακοινώσιμα τα live, ετοιμάζω ένα μεγάλο καλοκαιρινό tour.
Πώς βλέπεις τον κόσμο σήμερα;
Έχει χάσει το νόημα και την ελπίδα, όχι αδίκως. Προσπαθώ και εγώ να βρω την ουσία και να τη μεταδώσω μέσω της μουσικής μου.
Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;
Νομίζω ότι δεν μπορούν να αλλάξουν. Βλέπεις ότι γίνονται πόλεμοι και μας κυβερνούν εγκληματικές κυβερνήσεις… Οι αγώνες πρέπει να είναι πιο ουσιαστικοί και πιο έντονοι. Πρέπει να πραγματοποιείται αγώνας καθημερινά, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.
Αν υπήρχε ένας στίχος που σε εκφράζει αυτήν τη στιγμή από το άλμπουμ σου, ποιος είναι;
Σ’ αγαπώ, σου το είπα; Τελευταίο τσιγάρο, σου το δίνω και κοίτα. Σ’ αγαπώ, σου το είπα; Τελευταίο τσιγάρο -σου το δίνω- Nα κοίτα!
Μαντάμ Θέκλα {Θέκλα Τσελεπή}, Πάνος Γεωργακόπουλος, Δέσποινα Σπανού, Αντώνης Απέργης, Σάββας Τσιώλης, Τζίμης Ευθυμίου, Ραφαήλ Μελετέας, Μουσικός του δρόμου, Asma Cordis, Κωνσταντίνα Κιούλου, Παντελής Πέτρου, Πάνος Γεωργόπουλος, Μαριλένα Καλαφάτη, Νίκος Γιούσεφ, Μαρία Χριστίνα Ιορδάνου, Νίκος Θετάκης, Μάριος Αδιάβαστος, Αλέξανδρος Ζόταϊ, Θεολόγος Κάππος, Μαρία Τζιάλλα, Μαρία Βούρτση, Δημήτρης Μισυρλής, Μαρία Μπεθάνη, Βαγγέλης Χαλιός, Νίκος Λεό {Funkey Junkie} και Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, είναι οι συμμετέχοντες στο spoken mixtape του Βασίλη Ράλλη, «Τελευταίο Τσιγάρο» που αποτελεί το μουσικό τζαμάρισμα-μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του.
