Εξακολουθεί να φαίνεται ακατανόητο το γεγονός πως ενώ υπάρχει η κυκλοφορία του Nubya’s 5ive για λογαριασμό της Jazz Re:freshed από το 2017, κάθε δελτίο τύπου και κριτική μετρά το Odyssey ως δεύτερο LP της Βρετανίδας σαξοφωνίστριας (παρά τη διάρκεια του 5ive, επιμόνως λογίζεται ως EP). Κι εκείνη βέβαια δείχνει να παραλείπει το συγκεκριμένο, κάτι που είχε φανεί και στην προ ενάμιση έτους επίσκεψη της στο ΚΠΙΣΝ, όταν και λόγω χωροταξικών αγκυλώσεων δεν κατόρθωσε να μας συνεπάρει. Τότε σας έλεγα πως «Η Nubya ανήκει σε αυτή τη σχολή που με το παίξιμό της δεν ευαγγελίζεται τη σωτηρία της jazz, μα ούτε και έχει την ακτιβιστική στόχευση όπως οι Shabaka Hutchings, Makaya McCraven, Damon Locks κ.ά. Ναι μεν πλέκει στη φόρμα της και αντίστοιχους τέτοιους κολτρεϊνικούς δρόμους, μα και dub, dance και reggae, με ηλεκτρικές, χορευτικές fusion βλέψεις», μια τελικώς λαθεμένη πρόβλεψη μιας και ο Shabaka έπαθε εσχάτως André 3000 παρατώντας το σαξόφωνο, την ώρα που η Garcia στράφηκε με τον τρόπο της σε πιο μαξιμαλιστικές ατραπούς στην πρόσφατη κυκλοφορία της.
Αν κάποιος διαβάζοντας το Odyssey ως τίτλο, σας έλεγε πως αντανακλαστικά φαντάστηκε τη Nubya σε Kamasi -Epic- Washington περιβολή, θα σας είχε δώσει τα πρώτα σπόρια για τη συνέχεια του LP που κυκλοφόρησε από την Concord Jazz. Έχοντας υπόψη τα κεφάλαια της ανάλογης jazz σκηνής των τελευταίων 15 ετών, κατανοώντας όλο και περισσότερο πως είναι αστείο να μιλάς για νέα ιδιώματα, για τερτίπια με αστείους τίτλους, για χιλιαδυο συμπλέγματα ήχων ως καταλόγους παραπεμπτικών αναφορών, ας το απλουστεύσουμε χάριν ευκολίας της συζήτησης λέγοντας πως ο Coltrane-κός δρόμος ακολουθείται από αυτές τις παρέες με τις εκάστοτε crossover επίκαιρες και μη ιδέες να χαρακτηρίζουν τον κάθε παίκτη. Στην περίπτωση της Garcia, είναι σαφές πως υπάρχουν πάντοτε r&b, hip-hop και dub νύξεις, οπότε το περαιτέρω που προέκυψε στο Odyssey ήταν η έγχορδη φιλοδοξία. Εξού και η παρουσία της Chineke! Orchestra (της βρετανικής ορχήστρας όπου αποτελείται κατά βάση από μη λευκούς μουσικούς), για τα διαυγή classical διανοίγματα, για τις προσδοκίες πέραν της Joe Henderson / Wayne Shorter παρτιτούρας. Οι Joe Armor-Jones (πιάνο), Sam Jones (ντραμς) και Daniel Casimir (μπάσο), συνεχίζουν στο πλάι της, μα κι η Esperanza Spalding ("Dawn"), κι η Georgia Ann Muldrow ("We Walk In Gold"), κι η Richie ("Set It Free") των Kokoroko, βρίσκονται εκεί, ανάμεσα στις 12 συνθέσεις ενός LP με το οποίο η Garcia αποπειράθηκε να κάνει το άλμα, αξιοποιώντας ακούσματα και «κουλτούρες», χωρίς να παίρνει αποφάσεις για τα σταυροδρόμια, μα επιχειρώντας να συγκλίνει κάθε πιθανή προοπτική, συμπυκώνοντας όσες περισσότερες πτυχές μπορούσε. Κατάπως τα χρόνια της Οδύσσειας εντάσσονται σε μόλις 41 μέρες.
Έχει ορμή, διευθύνει μειλίχια, ενδίδει στις βεβαιότητες, σε ένα συμπαγές αποτέλεσμα που μπαινοβγαίνει στις παγίδες του μεγαλεπήβολου κολάζ, χαλιναγωγώντας μεν τη soulful πτυχή της, τολμηρή δε εντός διαφορετικών πεδίων. Μπορεί να μην κατόρθωσε μια συνολική υπέρβαση, μα είναι εμφανές πως έχει όραμα πειραματισμού. Καιροφυλακτούμε και την παρακολουθούμε με προσμονή, άλλωστε τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν είχε παρουσιάσει το πλουσιοπάροχο Odyssey της στην Εθνική Λυρική Σκηνή του Νιάρχος, θα κέρδιζε μεγαλύτερο χειροκρότημα στη live έκφανση του.
