"Great playing, but entirely the wrong room."
Καλοπροαίρετα ακριβές το μήνυμα του φίλου Glen, λίγο μετά το φινάλε του δευτεριάτικου live της Nubya Garcia στα πλαίσια του WOW festival στο ΚΠΙΣΝ στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Δίχως να λογιστεί ως βασικό άλλοθι, ο χώρος τελικά αποδείχθηκε αχανής κι απόμακρος. Κατά γενική ομολογία, η όποια προσδοκία διασύνδεσης με το μικρό κοινό που παραβρέθηκε και παρακολούθησε για μία ώρα και κάτι τους Daniel Casimir στο μπάσο, Sam Jones στα drums, Deschanel Gordon στα πλήκτρα και Nubya Garcia στο σαξόφωνο, δεν εκπληρώθηκε ποτέ. Κι όμως, η τελική σούμα βγάζει πως τελικά το τρίπτυχο μπάντα, χώρος και κοινό συνηγόρησαν εξίσου για μια μέτρια βραδιά. Και εξηγούμαστε, αντιστρόφως.
Η πλατεία δε βρήκε ποτέ το βηματισμό της, αφενός ως μικρό και κατακερματισμένο «είδα social media event και μπήκα» μείγμα, αφετέρου εξαιτίας της απόστασης όπου την κατέστησε ο χώρος. Ένα μικρότερο venue, ορθίων, στημένο σε μια περισσότερο κλαμπίστικη λογική, ενδεχομένως να μπορούσε να μπουστάρει το σχήμα, καταπώς φάνηκε κι απ΄ τη δυναμική της εκτέλεσης του “Pace” από το LP Source του 2020 (το οποίο για κάποιο λόγο η ίδια το λογίζει ως ντεμπούτο LP παρότι έχει κυκλοφορήσει τρία χρόνια πριν, το Nubya’s 5ive για λογαριασμό της Jazz Re:freshed).
Παραμένει περιορισμένο το εγχώριο κοινό που θα αφουγκραστεί ένα live της σύγχρονης βρετανικής jazz σκηνής, αποφεύγοντας τα αμήχανα κενά σιωπής, όπου έσπαγαν με το προτρεπτικό νεύμα της Garcia για το απαιτούμενο χειροκρότημα. Δε μοιάζει τυχαία σύμπτωση πως τελικά το οικείο, ως indie, παίξιμο του ντράμερ, πυροδοτούσε τις όποιες μεμονωμένες ιαχές των καθήμενων. Και είμαι απόλυτα βέβαιος πως εν προκειμένω, ο Sam Jones, παίζοντας λόγου χάρη παρέα με τον Binker Golding σε ένα φεστιβάλ τύπου ADD θα κέρδιζε ένα ειλικρινές μεγάλο χειροκρότημα, όχι με το στανιό αλλά με το σπαθί του. Όπως αντίστοιχα πριν μερικά χρόνια, ο Kamasi Washington κέρδισε το ανοιχτό κοινό της Τεχνόπολης, χωρίς στην ουσία να υπερέχει της ταλαντούχας Nubya.
Για να μην παρεξηγηθούμε και οδηγηθούμε σε επικίνδυνες ατραπούς περί ευθυνών του κοινού για το live της Garcia, μα ούτε και σε μια πιουρίστικη θέαση των τεχνικών αρετών κι αδυναμιών της τετράδας. Η Nubya ανήκει σε αυτή τη σχολή που με το παίξιμό της δεν ευαγγελίζεται τη σωτηρία της jazz, μα ούτε και έχει την ακτιβιστική στόχευση όπως οι Shabaka Hutchings, Makaya McCraven, Damon Locks κ.ά. Ναι μεν πλέκει στη φόρμα της και αντίστοιχους τέτοιους κολτρεϊνικούς δρόμους, μα και dub, dance και reggae, με ηλεκτρικές, χορευτικές fusion βλέψεις (αυτές τις ημέρες κυκλοφόρησε και το project London Brew όπου συμμετέχει μεταξύ άλλων, αποτίωντας φόρο τιμής στον Miles). Στο αθηναϊκό της live έχτισε πάνω σε ένα set με χορευτικά θεμέλια και spiritual εσωτερική κορύφωση, χωρίς να ελιχθεί εκτός του προϋπολογισμένου, με μια σύνθεση που δεν κατόρθωσε καθ’όλη τη διάρκεια να ακουστεί ως σύνολο (άραγε θα άλλαζε κάτι με το σταθερό συνοδοιπόρο της Joe Armon-Jones στα πλήκτρα;), έχοντας τον επιπρόσθετο τοίχο της χωροταξίας. Έδωσε νεύρο, επαγγελματική επιμονή, μα τελικώς φάνηκε ανήμπορη μπροστά «στην τόση ησυχία».
Με τούτα και με κείνα, μείναμε στην ατελέσφορη μετάδοση προθέσεων, με την ελπίδα βέβαια να υπάρξει επόμενη φορά. Εκεί που θα συναντηθούμε αμφότεροι υποψιασμένοι, για να χορέψουμε μέχρι τέλους.
