Αν βρισκόσουν στα δισκάδικα της Berwick στο Λονδίνο αρχές ‘00s δεν υπήρχε περίπτωση να φύγεις χωρίς το I’m Wide Awake, It’s Morning. Ήταν η εποχή που τα δισκοπωλεία βίωναν την εποχή High Fidelity και τα music nerds α λα Jack Black και John Cusack δεν χόρταιναν να φτιάχνουν λίστες. Το εν λόγω άλμπουμ των Bright Eyes φιγουράριζε τότε σε κάθε βιτρίνα στις πρώτες θέσεις και βέβαια ένας πωλητής θα σε πλησίαζε και γνέφοντας συνωμοτικά σχεδόν θα στο έβαζε στην τσάντα.
Οι Bright Eyes είχαν σχηματιστεί λίγα χρόνια νωρίτερα, εκεί στα τέλη ‘90s, αλλά με το I’m Wide Awake, It’s Morning έγινε το μεγάλο μπαμ. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει τρεις δεκαετίες, δέκα άλμπουμ, οι ίδιοι έχουν εξελιχθεί από σκοτεινοί emo τύποι, σε μια ανοικτή americana μπάντα που φλερτάρει με έναν μπαρόκ φουτουρισμό, ο Conor Oberst το έχει δοκιμάσει πολύ επιτυχημένα και σόλο, και στην pop version με το Upside Down Mountain και στην punk rock με το side-project του Desaparecidos, πολλοί τον έχουν συγκρίνει ως τραγουδοποιό με τον Bob Dylan και κάπου εδώ -αν μου επιτραπεί- θα διαφωνήσω, γιατί ο Oberst χαρακτηρίζεται από ευελιξία και διαρκή μετακίνηση, είναι ο άνθρωπος πολυεργαλείο που ακόμα και μέσα στους Bright Eyes δεν διστάζει να διανύσει την απόσταση από την electro pop του Digital Ash in a Digital Urn μέχρι την country rock του Cassadaga. Στο Five Dice, All Threes, αναμειγνύει στο μπλέντερ folk μελωδίες με pop στιχάκια που σαν να φέρνουν κάτι από χαρά και ελπίδα που δεν περιμέναμε ποτέ από αυτή την μπάντα.
Oberst, Mike Mogis και Nate Walcott στα καλύτερά τους μετά το πολυαγαπημένο I’m Wide Awake It’s Morning του 2005 και σίγουρα είναι μια καλή υπενθύμιση ότι ο Oberst πετυχαίνει το καλύτερο αποτέλεσμα όταν βρίσκεται με τα φιλαράκια του.
Bright Eyes “vol.2” με ένα άλμπουμ, λοιπόν, που στάζει χαρά και αισιοδοξία, σε γεμίζει με φολκ μελωδίες, ένα άλμπουμ στο οποίο ο ιδιοφυής Oberst τολμά συνεργασίες με άλλους στιχουργούς, ένα άλμπουμ συλλογικό, αλληλέγγυο με guest appearances από Alex Orange Drink -το solo moniker του Alex Zarou Levine, που τραγουδά στους The So So Glos και γράφει μαζί με τον Oberst-, Cat Power και Matt Berninger των The National.
Κάθε άλμπουμ των Bright Eyes ξεκινά με ένα spoken word κομμάτι χωρίς μελωδία, εισαγωγικό, που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν προσφέρει κάτι, εγώ, όμως, θα διαφωνήσω και εδώ, γιατί αποτελεί ένα intro που στρώνει χαλί και σε καλεί να δώσεις έμφαση στις λέξεις και την ιστορία, δημιουργεί το σκηνικό και μια μικρή θριαμβευτική είσοδο του πρώτου επίσημου κομματιού. Μια τεχνική που προσωπικά βρίσκω ενδιαφέρουσα κι αν μη τι άλλο χαρακτηρίζει τα άλμπουμ των Bright Eyes και δημιουργεί μια παράδοση. Οι κανόνες του παιχνιδιού με τα ζάρια διατυπώνονται σε αυτό το πρώτο κομμάτι και στήνεται η μεταφορά.
Το άλμπουμ στην πραγματικότητα ξεκινά με το folk-pop “Bells and Whistles” που πλαισιώνεται από ένα χαρωπό σφύριγμα που τίποτα βέβαια δεν αφαιρεί από το στιχουργικό βάρος και τη συνθετότητα του Oberst. Αυτoκατσάδιασμα (“At a table down at Edendale / Didn’t feel good, wasn’t eating well / And the photo booth made me hate myself / What a slob”) και εξομολόγηση της αποξένωσης που αισθάνεται ακόμα και από τους πιο πιστούς του fans (“Signed a sleeve for a teenager / It fеlt just like a harbinger / I was shaking hands with the manicurеd / Worked my fingers to the bone”), ύμνος και το πρώτο μικρό διαμαντάκι του άλμπουμ.
Ακουστική κιθάρα στο ξεκίνημα του “El Capitan” και σταδιακή είσοδος όλης της μπάντας σε ένα μεγαλοπρεπές, παλιομοδίτικο rock ‘n’ roll άσμα, “Bas Jan Ader” και ροκ με βάση το πιάνο που θυμίζει 1950s folk και country όταν μπαίνει το banjo,“Tiny Suicides”, ως μελό πιάνο μπαλάντα με ρουστίκ μελωδίες και ορχηστρικό γνέψιμο που ξεκινά με ένα αλλόκοτο πολεμικό εμβατήριο.
"All Threes" καθηλωτικό ντουέτο με Chan Marshall και Oberst, ο οποίος ανταγωνίζεται μαζί της το αξέχαστο “The mess we’ re in” των Thom Yorke και PJ Harvey, η ηδονική χροιά της Cat Power που έτσι κι αλλιώς σε καθηλώνει πλέκεται γύρω από το ρινικό τραγούδι του Oberst. Σκοτεινό, σαγηνευτικό αντανακλά όλη την ουσία δύο από τους μεγαλύτερος indie rock στιχουργών. Μελωδία πάνω στην οποία αράζεις και δύσκολο να περάσεις στο επόμενο track. Ξεκάθαρα το πιο συναρπαστικό τραγούδι του άλμπουμ, λάγνο, jazzy, διαβολικά πιασάρικο, το πρώτο ίσως κομμάτι των Bright Eyes με beat. Βιτριολικός Oberst γεμάτος χιούμορ και ειρωνία ακριβώς στα σημεία που ο νεότερος εαυτός του θα ήταν σοβαρός: “Elon Musk in virgin whites / I’ll kill him in an alley over five dice”.
Φασαριόζικο, ζωηρό, punk “Rainbow Overpass” το ένα κομμάτι στο οποίο κάνει φωνητικά ο Alex Orange Drink, “Hate” με μια γοητευτική αντίθεση ανάμεσα στη δυνατή κιθάρα και το πιάνο και μια λίστα "I hate" που πιάνει από πουριτανούς, θρησκείες και το κέρδος μέχρι την καριέρα, την κατάθλιψη, τη ζωή. “I hate prophets / I hate L.A. shamans / Abraham, Adam and Isaiah and Mohammed . . . David Koresh, Jim Jones, and Buddha / I hate this twisted logic, the sadistic hallelujah.”
Τολμηρό πείραμα που πετυχαίνει το “Spun Out”, συνεργασία με τον Matt Berninger στο “The Time I Have Left” που εκπληρώνει κάθε προσδοκία που μπορεί να είχες από τη συνεργασία των Bright Eyes / The National με ένα δυνατό πιάνο που πλαισιώνει τις εντυπωσιακές φωνές των Oberst και Berninger σε ένα ευαίσθητο τραγούδι για τον θάνατο, “Tin Soldier Boy” για το τέλος, αρκετά upbeat για το κλείσιμο ενός δίσκου των Bright Eyes, ζωηρό folk-rock ανάμεικτο με τη σπιρτάδα και τον κυνισμό του Oberst.
Guest μουσικοί, διάλογοι από παλιές ταινίες -samples από το "Suddenly" με τον Frank Sinatra του 1954-, storytelling, κρυφά νοήματα, το leitmotiv του τζόγου ως βάση και μεταφορά για έναν βαθύ κοσμικό προβληματισμό κι ένας Oberst, όπως πάντα ατάραχος, ακραία χαρισματικός, πολυσχιδής, άνετος στο να εκφράσει συναισθήματα που knock knock ας αρχίσουμε να εκφράζουμε επιτέλους, άλμπουμ που απαιτεί βαθιά ακρόαση, έργο τέχνης που επιβεβαιώνει ότι τα ψεγάδια μας μάς δίνουν εξουσία και το νόημα της ύπαρξης μας κι η τελειότητα βρίσκονται εκεί ακριβώς, αν αντέξουμε το σκοτεινό δαιδαλώδες ταξίδι.
Το καλύτερο άλμπουμ των Bright Eyes.
