«Τα Windows 95 διέθεταν σημαντικές βελτιώσεις σε σύγκριση με τα Windows 3.1, με πιο εμφανή τρόπο στην γραφική διεπαφή χρήστη (GUI). Υπήρξαν επίσης σημαντικές αλλαγές που έγιναν σε χαμηλότερα επίπεδα του λειτουργικού συστήματος. Στην αγορά, τα Windows 95 έκαναν μεγάλη επιτυχία, και μέσα σε ένα ή δύο χρόνια από την έκδοσή τους είχαν γίνει το πιο επιτυχημένο λειτουργικό σύστημα από ποτέ. Περίπου τρία χρόνια μετά την έκδοσή τους, τα Windows 98 αντικατέστησαν τα Windows 95. Η υποστήριξη των Windows 95 έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2001.», γράφεται ξερά στην Wikipedia. Στα ενδότερα των ITήδων της εποχής, θα διάβαζε κανείς πως για τη σωστή λειτουργία τους απαιτείτο περισσότερος αποθηκευτικός χώρος στο σκληρό, μεγαλύτερη μνήμη, ενώ τα θέματα δικτύου, σταθερότητας και ασφάλειας ήταν επίσης υπό συζήτηση. Εικάζω πως στα Windows 98 , τα πράγματα πήγαν καλύτερα. Αν κι εσάς σας φαίνονται ανιαρές τέτοιες συζητήσεις, που να ακούσετε το νέο Smile, στο οποίο επικαλέστηκαν αρχικώς ως Instagram reel τo setup wizard των Windows 95, προοικονομώντας τα με αυτό τον τρόπο ως στιχουργικό τρικ στο “Zero Sum”!
Αστειεύομαι, παρότι ούτως ή άλλως δε συμμερίζομαι τις αξιολογικές κρίσεις για τo εύρος ή την βαρύτητα των ιδεών τους. Έτσι όπως καλόπιστα το αντιλαμβάνομαι, οι Thom Yorke, Jonny Greenwood και Tom Skinner, υπό την επίβλεψη του Sam Petts-Davies, μάζεψαν τα ξέφτια του Wall Of Eyes, υπερτιμώντας την αυτονομία τους, παρότι κυλούν ως συμπαγή και όχι ως μια συλλογή demo αποκομμάτων. Ξεδιάλεξαν βέβαια το σκέλος αυτών που «πλέουν ακίνδυνα και ράθυμα σε μία θάλασσα ηλεκτρονικής κοινοτοπίας» (όπως έγραφε ο συνάδελφος Κλειτσίκας, εστιάζοντας στο "Teleharmonic" στο κατά τα λοιπά αποθεωτικό review του για το Wall Of Eyes). Αδίκως, κι αυτό είναι μια γενικότερη υποτίμηση για την παρουσία των Smile, η κουβέντα θέτει για τούτη την κυκλοφορία την αντιστοιχία Kid A / Amnesiac, η οποία ούτε εξυπηρετεί την ακρόαση του Cutouts (παρά μόνο ως ροπή προς το να στρέφουν από την ανάποδη το πηδάλιο), αφενός γιατί το πλαίσιο των κυκλοφοριών των Smile, απέχει από το μετα-OK Computer departure των Radiohead, αφετέρου γιατί κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνει η Radiohead-ολαγνεία στην αποτίμηση των Smile. Είτε εκ μέρους των fans, είτε από τη μεριά εκείνων που βαρυγκωμούσαν στην καλοκαιρινή τους συναυλιακή παρουσία στα πλαίσια του Release.
Εκτός κι αν καταλήξουμε στην ατέρμονη συζήτηση για την υπαρκτή ή μη ουσία στις εμπνεύσεις του Yorke και της παρέας του, στην αισθητική του προσέγγιση, και σε ένα τελικώς περιορισμένης αξίας αλισβερίσι απόψεων που φθίνει ως απολύτως βαρετό, αναφορικά με τη συνείδηση των νεαρών αυτιών που ευτυχώς αλλαξοπίστησαν ή παρά τη βιολογική τους ωριμότητα, επιμένουν στους Radiohead, τους Queen και άλλες dated γραφικότητες. Τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς, αν κοιτάξει στον καθρέφτη του και στην αξία του όποιου “Creep” λογιζόταν ως οριακό κατά τα χρόνια της νεότητας. Ο αντίλογος που στη διαλεκτική του μεταχειρίζεται την πορεία περιπτώσεων όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο Τάκης Θεοδωρικάκος, ή έστω αυτών που διατρανούν πως ακούνε μόνο jazz μετά τα σαράντα, έχει επίσης βάση, οπότε άκρη δε θα βγει, όση πλάκα κι αν έχει η ατάκα «ο Yorke αρέσει σε αυτούς που δεν καταλαβαίνουν δράμι από μουσική» που ξεστόμισε συνακροατής μου κατά τη διάρκεια του Cutouts.
Γεμίζουν οι αράδες με τις πληροφορίες για την έγχορδη συμβολή της London Contemporary Orchestra, μα τελικώς οι Smile εφόσον επιχείρησαν υπνωτικές εξερευνήσεις, υποτονικότερα ρυθμολογικά χτυπήματα, καταλήγοντας σε σπασμωδικής κλιμάκωσης, επιδερμική prog, jazz κι ambient μεθοδολογία, τους οφείλουμε/ται περισσότερη υπομονή για τις φιλόδοξες απόπειρες τους. Θα το καταλάβετε κι εσείς έπειτα από μερικές επανακροάσεις του τρίτου τους δίσκου, παρά τα παραπάνω μουσικογραφιάδικα αστεία.
Δεν είχα σκοπό να υποσκάψω τη συζήτηση. Θα ήταν φρόνιμο, μιας και έπιασα την πορεία παλαιότερων στελεχών του ΚΚΕ, να το βάλουμε σε πασοκικό πλαίσιο λόγω επικαιρότητας. Το ΠΑΣΟΚ έχει μια δυναμική που δε θα ανακοπεί αν ο σημερινός πρόεδρος του τελικώς αντιληφθεί την αναντιστοιχία επαρχίας και αστικών κέντρων, επιχειρώντας να συγκεράσει τα ζητούμενα των τελευταίων. Δύσκολο μου φαίνεται, ακόμη δυσκολότερο αν προκύψει η περίπτωση Δούκα, επομένως κι εφόσον η Διαμαντοπούλου επικαιροποιώντας τις φιλοδοξίες της, εγωιστικά έκοψε τη φόρα του Γερουλάνου, οι εξελίξεις στη Χαρ. Τρικούπη απλούστατα θα καθυστερήσουν, μα μοιραία θα προκύψουν. Έτσι και το Cutouts ας ιδωθεί ως μια καθυστέρηση στην εξερευνητική πορεία των Smile, μια μέτρια προς τίμια «ενδιαφέρουσα» υπόκρουση, είτε αυτή ηχεί τετριμμένη είτε εμπνευσμένη. Ως τα Windows 95, πριν τα 98, αναφορικά με τη σειρά και όχι ως προς τη σημαντικότητα του μεγέθους αυτών. Άλλωστε, αυτός που προτιμά Linux ή macOs, ούτως ή άλλως δε θα ασχοληθεί με τα όποια updates τους, αναστενάζοντας «Άχου και δε με νοιάζει» (δις), όπως σε εκείνο το ασπόμαυρο της Φίνος Φιλμ…
