Είναι αδιαμφισβήτητο ότι το pop φαινόμενο της χρονιάς δεν ήταν άλλο από το Brat της Charlie XCX. Κι όμως, περίπου δύομιση μήνες μετά από την κυκλοφορία του, στην δημοφιλή πλατφόρμα Rate Your Music, όπου βαθμολογεί το μουσικόφιλο κοινό, εκθρονίστηκε από την πρώτη θέση ανάμεσα στα άλμπουμ της χρονιάς από μια άλλη pop κυκλοφορία, σε ανεξάρτητη δισκογραφική μάλιστα, προερχόμενη από ένα δίδυμο που επικαλείται την pop star ως κομβική επιρροή στην πορεία τους.
Οι Magdalena Bay σχηματίστηκαν στο Λος Άντζελες γύρω στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας από τους εβραιοαργεντινικής καταγωγής Matthew Lewin και Micah Tenenbaum μετά την διάλυση της progressive rock μπάντας Tabula Rasa στην οποία συμμετείχαν μέχρι τη στιγμή που οι κολλεγιακές τους υποχρεώσεις τους απομάκρυναν από το Μαϊάμι, και αφού η επαφή με την εναλλακτική pop καλλιτεχνών όπως η προαναφερθείσα Charlie XCX και η Grimes τους ώθησε να αποπειραθούν να γράψουν pop μουσική, ευελπιστώντας ότι θα αγγίξει ευρύτερο των «μεσηλίκων Ευρωπαίων» του προηγούμενου σχήματός τους κοινό. Το ταξίδι του διδύμου μέχρι την σχετική αναγνώριση δεν ήταν σύντομο, καθώς πέρασαν τα πρώτα χρόνια αυτο-κυκλοφορώντας σωρεία singles, EPs και mixtapes και γυρνώντας μόνοι τα μουσικά τους βίντεο, όλα με μηδενικό πρακτικά budget και μέσα στο διαμέρισμά τους. Η συνεχής online παρουσία τους, είτε δημιουργώντας τα δικά τους MEMEs στα κοινωνικά μέσα, είτε με συχνά livestreams στα οποία έπαιζαν μουσική ζωντανά ή η Micah videogames στο Nintendo Switch, καθώς και η συνεπής, βασισμένη στις πρώιμες ημέρες του Internet, αισθητική τους συνέβαλλαν στο να δημιουργηθεί ένας υπολογίσιμος πυρήνας οπαδών.
Η ακύρωση της πρώτης περιοδείας τους λόγω της πανδημίας, αντί να αποτελέσει πισωγύρισμα, έδωσε στους Magdalena Bay την ευκαιρία να αφοσιωθούν στην ηχογράφηση της πρώτης πλήρους διάρκειας δουλειάς τους Mercurial World, ενός άλμπουμ funky ηλεκτρονικής pop δομημένου με την προσοχή στην λεπτομέρεια που το δίδυμο κληρονόμησε από τις prog-rock ημέρες τους, συνδεόμενο από ένα χαλαρό θεματικά αλλά στιβαρό αισθητικά concept γύρω από τον έρωτα και την ανθρώπινη κατάσταση στην ψηφιακή εποχή, και που απέτιε φόρο τιμής στην pop μουσική του παρελθόντος (ειδικότερα των 80’s και της αλλαγής της χιλιετίας) μέσα από ένα ρετροφουτουριστικό πρίσμα.
Τρία χρόνια αργότερα, στο δεύτερο άλμπουμ τους Imaginal Disk βρίσκουμε το δίδυμο να διατηρεί τα κύρια χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας του, αν και αυτή τη φορά το concept είναι πιο στιβαρό, με την πρωταγωνίστρια της ιστορίας σε διαμάχη με την εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού της όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τις προσδοκίες της κοινωνίας. Μια υπαρξιακή διαμάχη την οποία υπόσχεται να επιλύσει μια αμφιλεγόμενη θεραπευτική μέθοδος σε μορφή εισερχόμενου στον εγκέφαλο ψηφιακού δίσκου (“She Looked Like Me!” έως “Image”). Ώσπου, αντιμετωπιζοντας τους φόβους της ("Death and Romance" έως "Watching TV ") φτάνει στην συνειδητοποίηση ότι η εν λόγω διαδικασία απειλεί να καταστείλλει τον πραγματικό εαυτό της προς χάριν μιας ασφαλούς αλλά κομφορμιστικής ταυτότητας, οπότε και επέρχεται σταδιακά η αποδοχή (“Tunnel Vision” έως “The Ballad of Matt and Mica”).
Η δυστοπική θεματολογία γίνεται αφορμή ώστε πολλές, και με ακόμη μεγαλύτερη πυκνότητα από τον προκάτοχό του, «ανησυχητικές» ηχητικές λεπτομέρειες (θόρυβοι, glitches, spooky synths, επεξεργασμένα backing vocals) να διανθίζουν τις συνθέσεις. Όπως και στο Mercurial World όμως, με εξαίρεση τα διάφορα ιντερλούδια που υπηρετούν την αφήγηση, ούτε η θεματολογία ούτε η prog παρόρμηση του διδύμου να τα χτίζουν σε πεπίπεδα επί επιπέδων δεν καταλήγει σε βάρος της funky, διονυσιακής διάθεσης, με α-λα Prince μπασογραμμές και Peter-Gabriel-ικούς πολυρυθμούς όπως στο “Image”, ή της pop καρδιάς, όπως στο κατ ουσίαν ABBA-από-το-μέλλον "Cry for Me", των κομματιών.
Οι Magdalena Bay μπορεί να μην πιάσουν ποτέ τα αστρονομικά νούμερα streaming των mainstream pop ειδόλων, όμως η δεξιοτεχνία και συνέπεια με την οποία υπηρετούν το pop όραμά τους δικαίως τους έχει καταστήσει αστέρες για μία πιστή μερίδα του κοινού, που όπως δείχνουν τα πράγματα θα συνεχίσει να μεγαλώνει.
