Το Dreamweaver μέσα στις πολλές αρετές του επιδεικνύει και μια που φαντάζει απαραίτητη στο σημερινό μουσικό σκηνικό της Ευρώπης: το απρόβλεπτο. Κανένας δεν περίμενε ότι ο Trentemøller θα έμπαινε στο δωμάτιο αντηχήσεων των Slowdive, των My Bloody Valentine και των Mojave 3 στα καλά καθούμενα. Ακούγεται σαν να χτύπησε μια πόρτα που κανένας δεν είχε προβλέψει. Και ευτυχώς το έκανε.
Ο Anders Trentemøller παίρνει το πάσο του στην slo mo βόλτα του μέσα στην άβολη μελαγχολία, την μισοφωτισμένη φαζαρισμένη psych out περιδιάβαση ανάμεσα σε διαδρόμους όπου κανένας δεν μπορεί να νιώσει αρκετά ασφαλής: στις σκιές των στροφών ελλοχεύουν πλάσματα της νύχτας που αποκτούν ζωή μόνο αν προβάλλεις πάνω τους τη φαντασία σου. Και το Dreamweaver έχει μπόλικη από αυτήν. Όπως και ονειρικές προβολές και glitches από ψυχικά θραύσματα και συναισθηματικές διαθέσεις που μεταβολίζονται σε υπέροχα γραμμένες μελωδίες, σε οικοδομήματα που υψώνονται επιβλητικά μπροστά στα μάτια σου – είτε κλειστά τα έχεις, είτε ανοιχτά. Όπως στο ομότιτλο “Dreamweavers” που μοιάζει λες και ο Washed Out έγινε μπροστάρης των Cigarettes After Sex. Αυτό και μόνο είναι λόγος να ενθουσιαστείς.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι λόγοι να ενθουσιαστείς: το “I Give My Tears” μοιάζει με μπαράζ από φαζαρισμένες διπλοτυπίες -εικόνες που αλληλοκαλύπτονται- σε ένα διαρκώς κινούμενο όχημα που κατευθύνεται μέσα σε πυκνές ομίχλες προς ένα βόρειο προορισμό διακοσμημένο με gargoyles. Νιώθεις ότι το “I Give My Tears” είναι φτιαγμένο μέσα σε έναν γοτθικό ναό -της Κολωνίας, ξέρω γω- που επιβάλλει ευλάβεια και στοχασμό. Και παρακάτω, στο “Behind My Eyes” βλέπεις μπροστά σου ζωντανά ένα jam των Lush και των Curve, ένα μικρό ιαματικό διαμαντάκι για το φθινοπωρινό αγιάζι. Όπως και το “Empty Beaches”, με τις γκριζαρισμένες γωνιές, την θλίψη ενός αποκαλόκαιρου που βιώνεις βίαια και με ένα λυγμό καρφωμένο στο λαιμό.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, πρωταγωνίστρια αναδεικνύεται η Ισλανδή Disa που κουβαλάει στους λεπτούς ώμους της όλο το οικοδόμημα που χτίζει ο Trentemøller (πλην των δύο οργανικών “In A Storm” και “Closure”). Η Disa μοιάζει να μην αποκαλύπτεται ποτέ στο φως, υπάρχει ως φωνητική πλοηγός σε όλη τη διάρκεια, σαν κορυφαία ενός χορού να αφηγείται την εσωτερική κίνηση των τραγουδιών. Ακολουθεί τα μουδιάσματα και τα ξεσπάσματά τους άξια και αγέρωχα διατηρώντας πεισματικά την θαμπάδα και την αποστασιοποίησή της από οτιδήποτε κυνικό μπορεί να κυοφορείται στα εγκόσμια: στο “Winter’s Ghost” γίνεται η ίδια το φάντασμα του τίτλου και πλέει πάνω σε παγωμένες λίμνες μεταφέροντας την ηχώ των στίχων. Εύθραυστη και απόμακρη. Η Disa είναι η τρέχουσα μούσα του shoegaze.
Το οργανικό “In A Storm” (ένα από τα καλύτερα instrumentals που έχω ακούσει την τελευταία δεκαετία) ακούγεται σαν έμβλημα της Factory του Manchester -ανασύρει στην επιφάνεια την υπεροχή των Joy Division και των Wake- σαν ένας φόρος τιμής που ποτέ δεν ξέρεις ότι τον έχεις ανάγκη μέχρι να τον ακούσεις. Υπέροχο κομμάτι, ιδανική έναρξη για ένα set στους μοντέρνους καταραμένους ποιητές της βόρειας περηφάνειας. Ενός βορρά που ανεξάρτητα από την ακριβή τοποθεσία του συνεχίζει να παράγει αναζωογονητικούς ανέμους. Είτε από το Manchester έρχονται, είτε από την Κοπεγχάγη.
