Για σκέψου το για ένα λεπτό... Αυτός ο τύπος που στα 82 του κυκλοφορεί ένα ακόμη άλμπουμ στον 21ο αιώνα, ήταν παρών με δημιουργικό τρόπο στο big bang της δεκαετίας του '60, πριν δηλαδή από έξι δεκαετίες, συμβάλοντας ουσιαστικά στην κατασκευή του καθοριστικού γραναζιού για την «μηχανή του ροκ» με την θρυλική «μπανάνα» των Velvets. Εδώ είναι που κάνουμε: Ουάου! κι έχουμε και δίκαιο.
Θα μου πεις πως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, αλλά εγώ θα σου πω ότι αν περιμένεις από έναν μεγάλο άνθρωπο να κάνει ένα αριστούργημα τότε δεν ξέρεις τι είναι τα γηρατειά, δεν έχεις συναναστραφεί μεγάλους ανθρώπους, δεν έχεις πατέρα ή μάνα σε τέτοια ηλικία, δεν ξέρεις τίποτα για την φθορά του χρόνου που νικάει τα πάντα.
Και μόνο που υπάρχει ο John Cale, που συνεχίζει, που παραμένει δημιουργικός, που δεν το βάζει κάτω, που έχει το σθένος να παραβλέψει πιθανούς σωματικούς πόνους ή την αδράνεια της ηλικίας και να σηκώνεται κάθε πρωί και να μπαίνει στο στούντιο, θα μπορούσε να είναι αρκετό. Να τον τιμούμε και να τον θαυμάζουμε, πόσο μάλλον που κατορθώνει να κάνει έναν δίσκο που είναι καλός.
Όλα αυτά δεν ισχύουν φυσικά μόνο για τον John Cale αλλά και για αρκετούς ακόμη από τη γενιά του που παραμένουν εξίσου ζωντανοί και η φλόγα της δημιουργίας καίει μέσα τους και συνεχίζουν, κόντρα στα γηρατειά, να βγάζουν καλούς δίσκους και να μην τα παρατάνε.
Ο Cale μπορεί να είναι μουσικά πολυμορφικός, να είναι σύγχρονος, να συμπλέκει δημιουργικά κιθάρες, σύνθια, θόρυβο και ηλεκτρονικούς ήχους, αισιόδοξες μελωδίες με πικρές -στιχουργικά- διαπιστώσεις, να δίνει ένα ολοκληρωμένο στίγμα δημιουργικού μουσικού χωρίς χάσματα και αδυναμίες. Να μπορεί, μετά από τόσα χρόνια ζωής και καλλιτεχνικής δράσης, που περιλαμβάνει εμβληματικές στιγμές, να μας παραδίδει ένα άλμπουμ που στέκεται αξιοπρεπώς από κάθε άποψη.
Κι αν τα ονόματα John Cale ή Bob Dylan, Neil Young, Van Morrison, Rolling Stones, Bruce Springsteen, Roger Waters, Brian Eno, Nick Lowe, Jon Anderson, Paul McCartney, Ringo Starr, Willie Nelson, και πολλοί ακόμη που συνεχίζουν -κατά το μάλλον ή ήττον- αξιοπρεπώς, δεν λένε τίποτα στους πιτσιρικάδες και τους καινούργιους δίσκους τους, ούτε που τους παίρνουν χαμπάρι, αυτοί που τους έζησαν, που ξέρουν την ιστορία τους και το μεγαλείο τους, νομίζω πως πρέπει να τους τιμούν και να τους υπολήπτονται ακόμη και τώρα που είναι στα «τελειώματα».
