Καιρό είχαν να μπουν δίπλα δίπλα στην ίδια πρόταση οι λέξεις «κιθάρες» και «Νέα Υόρκη» για μία φρέσκια μπάντα με πραγματικό ενδιαφέρον. Η τελευταία φορά που συνέβη αυτό μοιάζει πλέον να ανήκει στο βαθύ παρελθόν με το βιβλίο (και μετέπειτα ντοκιμαντέρ) “Meet Me In The Bathroom” να επισφραγίζει την αξία της «τελευταίας, αυθεντικής ροκ σκηνής» στα χρονικά σπρώχνοντας την παράλληλα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πεντάδα των Been Stellar - για τους οποίους γίνεται ο λόγος - αναβιώνει επάξια στο ντεμπούτο της τον μύθο που άφησε πίσω της αυτή η γενιά συγκροτημάτων των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 2000 (Strokes, Interpol, Walkmen κτλ) χωρίς να δίνουν το δικαίωμα να τους επισκιάσει.
Όπως προδίδει και ο τίτλος, ο δίσκος ακούγεται σαν μία κραυγή αγωνίας που αντηχεί μέσα από τα σπλάχνα του τέρατος. Οι Been Stellar αναζητούν τρυφερότητα και ευαισθησία μέσα στα συντρίμμια μιας χαοτικής μητρόπολης που έχει παραδοθεί στην οικονομική και κοινωνική βιαιότητα την οποία έχει επιβάλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Το εισαγωγικό “Start Again” αρπάζει κατευθείαν από το λαιμό και δίνει τον τόνο με το στίχο “New York wasted / start again again”, ενώ μαζί με το “Passing Judgment” και το ομότιτλο κομμάτι φέρουν ένα στοιχείο επείγοντος που τόσο έχει λείψει από τον προβλέψιμο και ανιαρό χώρο του indie rock. Σε αυτά τα κομμάτια ο ήχος των Been Stellar παραπέμπει περισσότερο στους Walkmen, καθώς διαθέτει την λυρικότητα και το ρομαντισμό των τελευταίων, ενώ παράλληλα η παραγωγή του Dan Carey αφήνει χώρο στις κιθάρες να αναπνεύσουν και να δημιουργήσουν την ατμόσφαιρα που πετυχαίνουν και οι Fontaines D.C. στους δίσκους τους, με τους οποίους έχει δουλέψει φυσικά (το “Shimmer” θα σας πείσει).
Οι επιρροές του γκρουπ όμως δεν εξαντλούνται σε μία συγκεκριμένη δεξαμενή αναφορών, αλλά προέρχονται και από άλλα κιθαριστικά ρεύματα. Το “Pumpkin” θυμίζει κάτι από την απαλή grungy αισθητική των, εχμ, Smashing Pumpkins στα ντουζένια τους, το “Can’t Look Away” στροβιλίζεται μέσα στον art-rock θόρυβο μιας άλλης Νεοϋρκέζικης μπάντας (Sonic Youth λείπετε), ενώ στο “I Have The Answer” υψώνονται ψηλά στον ουρανό τα shoegaze κύματα για το εξιλεωτικό φινάλε.
Τι αρνητική κριτική μπορεί κανείς να προσάψει στο ντεμπούτο των Been Stellar; Ό,τι όλα αυτά, όσο όμορφα και ωραία κι αν φτάνουν στα αυτιά μας, τα έχουμε ξανά ακούσει πολλές, μα πολλές φορές στο παρελθόν στην αυθεντική τους εκδοχή. Μπορεί να ακούγεται αφοριστικό, αλλά όσες μπάντες επιλέγουν να παίξουν το παιχνίδι της ανασύνθεσης του παρελθόντος χωρίς κάποια επιπρόσθετη ηχητική πρόταση παρά την πηγαία τους ενέργεια, είναι καταδικασμένες να βάζουν στον εαυτό τους ένα ταβάνι. Έχουμε φτάσει πολιτιστικά στο σημείο που το indie rock αγγίζει τα όρια του «κλασικού» με την έννοια μιας αισθητικής που παραπέμπει σε κάτι καμμένο από την κατάχρηση. Δίσκοι σαν το ντεμπούτο των Been Stellar μπορεί να συναρπάζουν ενστικτωδώς με τη φρεσκάδα τους, αλλά δεν είναι ικανοί πλέον να δημιουργήσουν μύθους, παρά να στέκονται ως επιμύθια του αφηγήματος που λέγεται indie rock.
