Πόσοι ντράμερ έχουν τέτοιο falsetto;
Προσπάθησα πολύ να βρω μια διαφορετική φράση, ένα μπάνικο τρίτο κουδούνι, ώστε να ξεκινήσω να γράφω για το δεύτερο δισκάκι του Aaron Frazer, με το υποκοριστικό να αποτελεί κάθε άλλο παρά μειωτική κρίση. Ίσα-ίσα που εφόσον στο προ τετραετίας Introducing… περάσαμε καλά στη δισκογραφική του πρεμιέρα ως πρωταγωνιστή -κι όχι πια καθήμενου στα μετόπισθεν των Durand Jones & the Indications- το δύσκολο δεύτερο έργο επανασύνδεσης με τη feelgood συντροφιά του πιστοποιείται εξ’αρχής με το εναρκτήριο “Thinking Of You” (για το οποίο μνημονεύει τους Black Ivory ως αναφορά). Παρενθετικά, και για να κλείσουμε το περαιτέρω παίνεμα στα του falsetto του να σημειωθεί πως στο “You Don’t Wanna Be My Baby” εναρκτήριο του ντεμπούτο LP του, ο L. Russell Brown που συμμετείχε στα της συνθέσεως, συναντάνται στην εργογραφία του Frankie Valli. Το όποιο περαιτέρω εξυπνακίστικο σχήμα για τους ντράμερ που νομιμοποιούνται με αξιώσεις να τραγουδούν, περισσεύει. Πιθανολογώ ότι θα υπάρχουν κάμποσα σχετικά ανέκδοτα για τα οποία μπορείτε να απευθυνθείτε σε εκλεκτούς συναδέλφους του Aaron που τραγουδούν τίμια, όπως ο Άκης Περδίκης και ο Θανάσης Τσακιράκης.
Τώρα πια δεν έχει τον Dan Auerbach στο πλάι του αλλά τον χρήσιμο σκαφτιά samples Alex Goose στα της συμπαραγωγής, με τον οποίο κάνουν εν πολλοίς το σωστό εκεί που εσχάτως ξέχασαν να το πράξουν οι Black Keys. Έθεσαν το χιπ-χοπάδικο πλέγμα στην παραγωγή, για να συγκεράσουν τις όποιες soul, psychedelia, spaghetti western, disco και gospel ιδέες ξεπετάχτηκαν στο νου του φρεσκοχωρισμένου φίλου μας. Τελικώς τα προσωπικά του Frazer, και το φινάλε μιας 5ετους σχέσης που τον έστειλε από το Brooklyn στη δυτική μεριά και στο L.A., διαστίζουν το κάθε κομμάτι, είτε πρόκειται για το ομότιτλο υπερ-single με τα μπόλικα breaks κάτω από το cinematic των εγχόρδων, είτε το “Fly Away” εκεί που παίρνει sample από τα φτηνιάρικα 90s r&b και τους Hi-Five. Στο “Payback” η northern γκρούβα fuzz-ορίζεται από τον Nick Waterhouse, γλυκό και άδειο το one-take του “Perfect Stranger” (o Jonathan Richman θα μπορούσε να βρίσκεται κρεμασμένος σε κάποιο παρακείμενο δέντρο), να και η απάντηση στο δελτιοτυπικό περί David Axelrod στο “I Don’t Wanna Stay”. Δροσάτη soul σε μια χρονιά που μας έλειψε πολύ ένα ανάλογο δισκογραφικό ξαλεγράρισμα.
Δεν έχει τόσο σημασία να κοινοποιήσουμε τα ονόματα των Smokey Robinson και Curtis Mayfield ως προφανή οδηγό προς ναυτιλομένους. Περισσότερο αξίζει να εστιάσουμε στον ντράμερ James Gadson. Charles Wright & Watts 103rd Street Rhythm Band, Bill Withers, Jerry Butler, Bob Scaggs, Herbie Hancock, Willie Hutch, Freddie King, Tavares, Leon Ware, Beck και Justin Timberlake, είναι μονάχα μερικά από τα ονόματα που συντρόφευσε μέσα στις δεκαετίες ο παίκτης που αναφέρει ως παράδειγμα ο Frazer, για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα σωστά soulful κοψίματα στο ρυθμό. Οπότε κι εφόσον έως τώρα, δεν προσπερνάτε φευγαλέα τις αναφορές, θα εντοπίσατε παραπάνω το όνομα του Jerry Butler. Έχετε ακούσει το The Ice Man Cometh; Κυκλοφόρησε το 1968 για λογαριασμό της Mercury και έχει αυτήν την κομματάρα στο τέλος της πρώτης πλευράς με τον τίτλο “Just Because I Really Love You”. Πολύ το άκουσε και πιο πολύ το ομολόγησε λέξη προς λέξη για την περασμένη του αγάπη στο Into The Blue, ο Aaron Frazer. Αν ακούει κανείς, βάλτε το παλικάρι στο εγχώριο airplay. Του αξίζει περισσότερος χώρος. Τον πολύ τον Bruno Mars, τον βαριέται και ο παππάς.
