Το ορχηστρικό τρίο στα καλύτερά του, ένα case study -αναμφίβολα- ικανό να σε πείσει ότι μια μπάντα εξηντάρηδων μπορεί να δώσει κάτι νέο, φρέσκο, να εξελιχθεί, να απαλλαγεί από ταμπέλες και να σε ξαφνιάσει ευχάριστα στο δέκατο άλμπουμ της.
Κομμάτια που μπορούν να μπουν σε μουσείο, να παίξουν καθημερινή μετά από μια μέρα σκληρής δουλειάς σε μπαρ που επιτρέπεται το κάπνισμα και να επιβάλλουν την ησυχία ή να λειτουργήσουν ως τέλειο «χαλί» για να βγάλεις τα εσώψυχα σου, να πάρεις μέρος σε μια ομαδική αγκαλιά ή να διαλογιστείς.
Ίσως το πιο όμορφο άλμπουμ της καριέρας τους, απαλλαγμένοι από προϊδεασμούς, πλήρως απελευθερωμένοι, μετά από μια προσωπική πορεία ο καθένας και πλήθος συνεργασιών, σκορπισμένοι σε τρεις ηπείρους -ο Turner στη Μελβούρνη, ο White στο Μπρούκλιν, ο Ellis στο Παρίσι -, δίνοντας χώρο ο ένας στον άλλον -κυριολεκτικά και μουσικά-, έτοιμοι να είναι ακριβώς αυτό που θέλουν, με οπλισμό που φέρνουν από τις διάφορες συνεργασίες τους τη τελευταία δεκαετία (Nick Cave, Bill Callahan, Γιώργος Ξυλούρης, Cat Power, PJ Harvey, Marianne Faithfull), ο Warren Ellis, ο Jim White και ο Mick Turner δείχνουν πιο χαλαροί από ποτέ και συνθέτουν ίσως το καλύτερο άλμπουμ στην μέχρι τώρα πορεία τους, έναν γλυκόπικρο ύμνο για το πέρασμα του χρόνου και την επιβίωση.
Ηχογραφημένο σε πέντε μέρες στη Μελβούρνη, όπως αναφέρουν, με το Love Changes Everything, το δέκατο άλμπουμ των Dirty Three, 12 χρόνια μετά το Toward The Low Sun, οι Dirty Three παραδίδουν ένα ambient κομψοτέχνημα γεμάτο αντιθέσεις, ένα άλμπουμ σφιχτό και χαλαρό συγχρόνως, άρτια δομημένο και άναρχο, που εναλλάσσεται ανάμεσα στις ήρεμες μελωδίες και τα φουρτουνιασμένα crescendo, γεμάτο ελπίδα και απελπισία μαζί.
Αυτή τη φορά επιλέγουν να αφήσουν πίσω τους εξεζητημένους τίτλους και διαιρούν το άλμπουμ σε έξι κομμάτια με το ίδιο όνομα “Love Changes Everything I-VI” ξεκινώντας επιθετικά με την κιθάρα του Turner και το πένθιμο βιολί του Ellis που μονομαχούν πάνω από ένα βαρύ drone και τελικά ηρεμούν και βρίσκουν ασφάλεια στα γήινα drums του White. Σίγουρα το κομμάτι αυτό διαφέρει από ό,τι παλαιότερο, αλλά ίσως ξαφνιάζει λιγότερο σε σχέση με ό,τι ακολουθεί και σίγουρα θυμίζει -ειδικά στο κλείσιμο- Shellac. Στο δεύτερο μέρος ο Ellis αφήνει το βιολί για το πιάνο και κάτι μας φέρνει στο μυαλό από τις σκοτεινές ατμοσφαιρικές μελωδίες που έχει δουλέψει πολύ καλά δίπλα στον Cave. Στο νούμερο 3 ένα επαναλαμβανόμενο drone-σειρήνα διαπερνάται από το ντελικάτο πιάνο και τα μινιμαλιστικά drums για να καταλήξει στο μοναδικό σόλο του Ellis που στην κυριολεξία «κόβει και ράβει». Το νούμερο 4 βρίσκεται πιο κοντά στην “Ocean Songs” περίοδο των Dirty Three κι εδώ ο Ellis έχει βάλει σκοπό να μας καταστρέψει με το πιο μελαγχολικό βιολί που έχει παιχτεί ποτέ, ενώ στο 5 απολαμβάνουμε έναν δυνατό διάλογο ανάμεσα σε βιολί και τα drums. Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Ellis ακούγεται σαν να παίζει από τον πάτο ενός πηγαδιού, ενώ ο White και ο Turner χτίζουν ένα καλοκουρδισμένο χορό γύρω του.
Σαν πίνακας ζωγραφικής που κάνεις zoom in και σε εντυπωσιάζει η κάθε λεπτομέρεια η οποία λειτουργεί και μόνη της και ύστερα zoom out και πάλι σε συνεπαίρνει η μαγεία από το σύνολο της σύνθεσης, στο Love Changes Everything οι τρεις «μάγοι με τα δώρα» καθένας μόνος του με το όργανό του, o Ellis με το εκφραστικό βιολί του και τα παραμορφωτικά pedals, τα keyboards και τα drones, o Mick Turner με την εκπληκτική άνεση στην κιθάρα, ο Jim White φλερτάροντας με την τζαζ στα drums που ξεσπούν ανά στιγμές σαν καλοκαιρινός κεραυνός, και οι τρεις μαζί με μια ξεχωριστή δυναμική, αντισυμβατική μέσα από την παραμόρφωση, την μελωδία, το χάος, τη φόρμα, την μη-φόρμα συνθέτουν μια μοναδική εμπειρία απαλλαγμένη από κανόνες, το soundtrack μιας ταινίας που ακόμα δεν έχει γραφτεί.
Καθηλωτικό, ευφυές, ικανό να σε υπνωτίσει, να σε ακινητοποιήσει, ίσως περισσότερο -από καθετί προηγούμενο- ανοικτό σε ερμηνείες, σχεδόν αυτοσχεδιαστικό, με το Love Changes Everything οι Dirty Three επιλέγουν να αφήσουν την comfort zone τους, να κάνουν ένα άνοιγμα σε κάτι νέο και συναρπαστικό.
Αγαπητοί Dirty Three, μετά από αυτό μπορούμε να περιμένουμε και πάλι 12 χρόνια.
