Στα Village Cinemas του The Mall Athens παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ «Εμείς». Σε σκηνοθεσία Στέλιου Κοτιώνη / Ορέστη Πλακιά και σενάριο Φαίδρας Βόκαλη / Κωστή Θεοδοσόπουλου, πρόκειται για τη βιογραφία, σε μορφή ταινίας μεγάλου μήκους, της μουσικής πορείας του Νίκου Κίτσου, του γνωστού σε όλους ράπερ Bloody Hawk.
Το παρών στην πρεμιέρα έδωσε και ο ίδιος ο καλλιτέχνης, ο οποίος στον πρόλογο δήλωσε πως η γυάλινη αφήγηση είναι μια ρομαντική, αθώα και αληθινή ιστορία. Ο μικρός Νίκος από την Ξάνθη κατάφερε να συγκινήσει το πανελλήνιο και να γίνει ένας από τους κύριους εκφραστές της σύγχρονης γενιάς, μιας γενιάς που έχει πια γαλουχηθεί στον παλμό του hip hop και έχει βρει τους δικούς της ήρωες.
Ο φακός αφορμάται από τις περσινές καλοκαιρινές συναυλίες του Bloody Hawk σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Ξάνθη, για να εμπλουτιστεί με μπόλικες αναδρομές στο παρελθόν της προσωπικής διαδρομής, του οικογενειακού κάδρου, των επιρροών και των διαπροσωπικών σχέσεων του καλλιτέχνη. Γεννημένος του ’95, ο Νίκος υπήρξε ένα ανήσυχο πνευματικά παιδί που αγαπούσε τη μοναχικότητα και το διάβασμα. Όπως ισχυρίζονται οι γονείς του, ήταν ταυτόχρονα ήρεμος αλλά και γεμάτος από ζωηράδα και ενέργεια. Με το πέρας του Γυμνασίου, εισχώρησε στον κόσμο του hip hop και με τον τότε αδερφικό του φίλο Παντελή Γούναρη (Nimbus D) έστησαν το πρώτο τους γκρουπ.
Η σχέση του με τον Παντελή συνετέλεσε στη συγκρότηση ενός ενδότερου σύμπαντος που έβριθε φαντασίας, δημιουργικότητας, πυγμής και οράματος. Όμως ο Παντελής σε ηλικία 16 ετών έπεσε από τον πέμπτο όροφο δίνοντας τέλος στη ζωή του. Τότε, ο Νίκος και οι φίλοι του, δεν είχαν μόνο να αντιμετωπίσουν, σε τρυφερή ηλικία, αυτό το δυσβάσταχτο γεγονός, που τραυμάτισε τον ψυχισμό τους, αλλά και την ειρωνεία των συνομήλικων της τοπικής κοινωνίας, που τους περιγελούσαν όταν αποφάσισαν να συνεχίσουν τη μουσική τους πορεία.
Όταν μετακόμισε για σπουδές στην Κομοτηνή και παρά τις οικονομικές δυσκολίες που ταλαιπώρησαν την οικογένειά του, όπως σχεδόν κάθε αστική εστία στα χρόνια της κρίσης, ο Νίκος ασχολήθηκε ακόμα περισσότερο με τις ρίμες και το sampling. Η δυναμική για ένα όνειρο μακρινό αλλά όχι άπιαστο, άρχισε να γιγαντώνεται.
Το hip hop του Νίκου είχε να κάνει πάντα με την ποιητικότητα, με στοιχεία συνάμα ρεαλιστικά και ρομαντικά, εξωστρεφή και εσωστρεφή, με στίχο που βρίσκεται μακριά από παραδοσιακά hip hop μοτίβα που σχετίζονται με τις καταχρήσεις και τις ίντριγκες. Άρχισε να στρώνει έναν δικό του δρόμο, κατασκευασμένο από ευαισθησία και πόνο, εναρμονισμένο με τα ερεθίσματα ενός απλού, καθημερινού νέου που μεγαλώνει τον 21ο αιώνα σε μια πολυπολιτισμική επαρχιακή συνοικία της Ξάνθης.
Σταδιακά κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια, τη ματαιοδοξία και τις γραφειοκρατικές διαδικασίες μιας χώρας που δυσχεραίνουν το στήσιμο μιας στέρεας μουσικής σκηνής και τη μονιμοποίηση εκδηλώσεων που προσελκύουν κόσμο και αναδεικνύουν νέες φωνές. Από το πρώτο live στην Αθήνα το μακρινό πια 2016 μέχρι την κατάμεστη συναυλία που διοργάνωσε στην πατρίδα του την Ξάνθη το περασμένο φθινόπωρο, όταν και αυτό του το όνειρο έγινε πραγματικότητα, πάντα στο πλευρό του, παρά τη μοχανικότητά του, υπήρχαν άτομα να τον στηρίζουν, με πολλούς εκ των οποίων συνεργάζεται έως και σήμερα. Το δέσιμο με τους ανθρώπους όχι μόνο είναι καίριας σημασίας στη ζωή του αλλά είναι και βασικός πυλώνας του στιχουργικού του έργου. Έχει ανάγκη την επικοινωνία με τους άλλους όσο έχει και την επικοινωνία με τον εαυτό του. Οι φίλοι του και οι σύντροφοι της ζωής του είναι σημαντικοί σταθμοί στην πορεία του.
Πέραν τούτων, το ντοκιμαντέρ αυτό έχει εξαιρετική κοινωνιολογική αξία και αναδεικνύει μια άλλη οπτική στα παροντικά προβλήματα που αφορούν το θολό τοπίο του πολιτισμικού και κοινωνικού γίγνεσθαι της χώρας. Σε μια εποχή που οι αξίες ευτελίζονται και οι ελπίδες για έναν κόσμο πιο δίκαιο, υγιή και ήσυχο λιγοστεύουν όλο και περισσότερο, πόσο συχνά δίδεται σημασία σε συλλογικές προσπάθειες, σε ανθρώπους που δεν ξεχνούν από πού ξεκίνησαν και παρόλο που κατακτούν στόχους και κτίζουν ένα στιβαρό ψυχολογικό προφίλ, βρίσκουν συνέχεια αφορμές να μιλούν για αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση; Πόσα ντοκιμαντέρ έχουν γραφτεί που έχουν ως τίτλο, βάση και περιεχόμενο το εμείς και όχι το εγώ; Δεν πρόκειται για συναισθηματική επίκληση αλλά για σοβαρή πολιτική στάση απέναντι στον κόσμο που μεταβάλλεται καθημερινά και ξεχνάει την ιστορία του.
Δεύτερον, οι νέες γενιές συχνά κατακρίνονται από τις παλαιότερες για έλλειψη έμπνευσης και παιδείας. Αυτό δε συμβαίνει στο πλαίσιο μιας εύλογης διάστασης μεταξύ ανθρώπων που έχουν εξελιχθεί σε τελείως διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, αλλά για ένα χάσμα, συχνά κατασκευασμένο από τη δύναμη διαμεσολαβητών που προέρχονται από δημοφιλή ΜΜΕ και προσπαθούν να προωθήσουν πρότυπα που δε συμβαδίζουν απαραίτητα με τις τάσεις και τις επιθυμίες των νέων. Πώς γίνεται, λοιπόν, τα μεγαλύτερα ονόματα της σύγχρονης Ελληνικής σκηνής να μην έχουν χώρο στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο; Πώς γίνεται ο Bloody Hawk, ο ΛΕΞ, οι Λόγος Τιμής, οι VIC, 1000mods, οι Planet of Zeus, η Σtella, η Nalyssa Green και αρκετοί ακόμη να γεμίζουν στάδια και σκηνές, να μη σταματούν την παραγωγή άλμπουμ και συχνά να ξεπερνούν τα ελληνικά όρια αλλά ταυτόχρονα να μην τους δίνεται το ανάλογο δημόσιο βήμα ώστε να γνωστοποιηθεί στους μεγαλυτέρους και στο ευρύτερο κοινό αυτή η πλευρά της Ελλάδας που αναπνέει παραδίπλα, μορφώνει, διαμορφώνει και συνεχίζει ακάθεκτη;
Τρίτον, το ντοκιμαντέρ διαλύει και τον μύθο της πεποίθησης ότι επαγγελματικές ανελίξεις πραγματοποιούνται μόνο στα όρια των μεγάλων αστικών κέντρων, δη της Αθήνας. Στην άνοδο ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην επαρχία δε συμβάλλει μόνο η τεχνολογική πρόοδος αλλά και το πάθος που έχει σχηματιστεί μέσα από ερεθίσματα κοντά στη φύση, μακριά από τη βουή και τη σύγχυση της Αθήνας και μέσα από γραφειοκρατικά κωλύματα που συχνά είναι εντονότερα εκτός Αθηνών. Εξάλλου, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που μεγαλούργησαν έχοντας βάση σε άλλους τόπους ή μεγάλωσαν σε αυτούς και μεταλαμπάδευσαν την ταυτότητά τους στην πρωτεύουσα. Ο 12ος Πίθηκος, τα Βόρεια Αστέρια, οι Κοινοί Θνητοί, οι Social Waste, οι Θραξ Πάνκc, οι VIC, η Alkyone, η Μόνικα, oι Raining Pleasure, οι Κόρε.Ύδρο, οι Μίκρο, οι Μπλε, οι Xaxakes, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες, τα Μωρά στη Φωτιά, οι Χειμερινοί Κολυμβητές, οι Χαΐνηδες, οι Blues Wire, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Διονύσης Σαββόπουλος κ.α. είναι πρόσωπα που διαμορφώθηκαν σε ένα περιβάλλον αποξενωμένο από τη δίνη της πρωτεύουσας και άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο με εναλλακτικές προτάσεις και πρωτοποριακές πινελιές. Προασπίστηκαν μια άλλη άποψη και περπάτησαν έναν ανηφορικό δρόμο που δεν ξεκίνησε από την Αθήνα.
Από τα μικρά στενά της Ξάνθης, ο Νίκος εξελίχθηκε, λοιπόν, κόντρα στις αντιξοότητες, σε έναν από τους πιο καταξιωμένους ράπερ της σύγχρονης σκηνής. Με την αριστουργηματική του αφήγηση στο «Εικοσάλεπτο», που θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με σύγχρονο παραμύθι, το κοινό του διογκώθηκε και πέραν των ορίων της hip hop κουλτούρας. Ο Νίκος που λόγω συστολής αποφεύγει να δίνει συνεντεύξεις και η τελειομανία του στο στούντιο συχνά τον οδηγεί σε τέλμα, δε σταμάτησε ποτέ να ελπίζει σε καλύτερες δημοσιονομικές στρατηγικές που μπορούν να αναδιαμορφώσουν τον πολιτισμικό χάρτη της χώρας και να συνεισφέρουν στην ανάδειξη νέων ταλέντων. Συνεπώς, υπάρχει και αυτή η πλευρά του παρόντος και το ντοκιμαντέρ «Εμείς» είναι από εκείνες τις κινήσεις που πρέπει να υποστηριχθούν, να αναγνωριστούν και να πολλαπλασιαστούν.
Η ταινία «Εμείς: Μια Ταινία για τον Bloody Hawk» κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε διανομή της Tanweer και παραγωγή της Foss Productions και της Dynasty Group Athens.
