Με ειλικρινή απορία στο βλέμμα και κάπως συνωμοτικά, η Κ. με ρωτάει «Πες μου αλήθεια, θα κοιμηθούμε;» Είναι Δευτέρα εξάλλου, και η συγκεκριμένη μάλιστα έχει την αίσθηση της "Mondayest Monday ever": Η εβδομάδα έχει μόλις ξεκινήσει, έχουμε έρθει κουρασμένοι από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας, και αν και το ημερολόγιο γράφει 7 Απριλίου, έξω έχει αέρα, ψιχαλίζει, και φοράμε όλοι τα χειμωνιάτικά μας. «Το αποκλείω» την διαβεβαιώνω. Η σιγουριά μου πηγάζει όχι διαισθητικά, αλλά από την μέχρι τώρα εμπειρία μου από την Arooj Aftab -το πιο cool άτομο στην jazz-, τόσο από την εμφάνισή της το περασμένο καλοκαίρι στο Glastonbury Festival της Αγγλίας, όπου είχα την τύχη να τη δω live πρώτη φορά, όσο και από τη συνέντευξη που παραχώρησε τις προάλλες στην Τάνια Σκραπαλιώρη για το Avopolis, με αφορμή την εμφάνισή της στο ΚΠΙΣΝ. «Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βαρεθείς» την καθησυχάζω. «Μιλάμε για φοβερή τύπισσα.»
Καθόμαστε αναπαυτικά στις θέσεις μας, τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί παίρνουν τις θέσεις τους (Perry Smith στην κιθάρα, Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, Engin Gunaydin στα κρουστά) και ξεκινάει το κονσέρ-- όχι, και εκεί ακριβώς εντοπίζεται η εφυΐα της καλλιτέχνιδας- οι μουσικοί παίρνουν λοιπόν τις θέσεις τους και στη σκηνή σκάει μια ατομάρα. Δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να περιγράψει την Arooj Aftab και ναι, αν φανταστήκατε μια παρουσία με αργό βάδισμα, cool παράστημα και έμφυτη μαγκιά, ορθώς σκεφτήκατε, γιατί έτσι ακρβώς κινείται στον χώρο αυτή η Πακιστανο-Αμερικανίδα με το μαύρο outfit, τις ψηλές τριγωνικές βάτες (κάτι ανάμεσα σε Matrix και Michael Jackson, όπως σχολίασε ο περίγυρος), τα ανισόρροπα τακούνια και τα μαύρα γυαλιά.
"Are we doing this?"
Η πρώτη της ατάκα μετά το εναρκτήριο κομμάτι θυμίζει έναρξη stand-up show. Και όλα της τα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια παραπέμπουν ακριβώς σε αυτό: Κωμική παράσταση, σάτιρα, καλαμπούρι. Η Arooj κάνει χαβαλέ για τα πάντα:
Για την αίθουσα Σταύρος Νιάρχος που τη φιλοξενεί «Wow, τι αίθουσα, είστε τόσο μακριά... Κανονικά θα σας κερνούσα όλους σφηνάκια, αλλά εδώ δεν αφήνουν. Ελπίζω να τα ήπιατε πριν»
Για την Μαρίνα Σάττι (με την οποία γνωρίζονται προσωπικά): «Υπάρχει μια διασημότητα στον χώρο. Είναι εδώ η Μαρίνα Σάττι. Δεν χρειάζεται να είστε άβολοι μαζί της και να την κοιτάζετε περίεργα. Έχει σπάσει και το πόδι της... Μα τι γίνεται με όλες τις popstars, πάνε και σπάνε τα πόδια τους: Η Dua Lipa, η Caroline Polacheck, η Μαρίνα... μήπως να το σπάσω κι εγώ, να αναγνωριστώ επιτέλους ως popstar;»
Για την Ελλάδα: «Ρώτησα τον πατέρα μου αν είχαμε έρθει ποτέ Ελλάδα, μου είπε πως είχαμε έρθει όταν ήμουν 7 και με είχε πάει, λέει, σε μια παραλία γυμνιστών. Ξέρετε με το που γνωρίζομαι με έναν Έλληνα -σαν τον Πέτρο Κλαμπάνη εδώ- γινόμαστε απευθείας κολλητοί φίλοι για πάντα. Οπότε με το που είπε «παραλία γυμνιστών» μου ήρθαν κάτι θολές εικόνες από κάτι γυμνά οπίσθια και τότε κατάλαβα γιατί έχω τόσο μεγάλο δέσιμο με την Ελλάδα!»
Για τη διοργάνωση: «Μία τεράστια μύγα στο κρασί μου! Υπάρχει μια μύγα στο κρασί μου, μπορείτε να μου φέρετε ένα άλλο ποτήρι; Την ένιωσα στα χείλη μου, ίσως και να την έφαγα, ΟΚ, δε βαριέσαι, πρωτεΐνη!»
Για τη σχέση της: «Το Night Reign το τελευταίο άλμπουμ μου, μιλάει για εκείνες τις νύχτες που αναλαμβάνουν τον έλεγχο και σε κάνουν ό,τι θέλουν. Ξέρετε τι εννοώ. Τώρα θα παίξω ένα τραγούδι, ας πούμε, που μιλά για αυτά τα βλέμματα που μπορεί να ανταλλάξεις με κάποιον άγνωστο σε ένα πάρτι. Ξέρετε τι εννοώ. Έλα τώρα, ξέρετε ακριβώς τι εννοώ. Ε ανταλλάζεις όλα αυτά τα βλέμματα και μετά πας σπίτι στη σχέση σου. Δεν μιλά κανείς για αυτά τα βλέμματα. Σίγουρα δεν μιλάει με τη σχέση του για αυτά τα βλέμματα. Να μην σας τα πολυλογώ στη σχέση μου δεν αρέσει καθόλου αυτό το κομμάτι.»
Όλα αυτά, σε ένα άλλο πλαίσιο, θα μπορούσε κάποιος να τα θεωρήσει «στημένα», γραφικά, αχρείαστα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, η περσόνα Arooj Aftab λειτουργεί εξισορροπιστικά ως προς τη μουσικό Arooj Aftab και τα τραγούδια της, που σε σπιτική ακρόαση είναι εμβυθιστικά, χαλαρωτικά και ενδεχομένως μέχρι και καταθλιπτικά (όπως τα χαρακτήρισε η ίδια), στη live εκτέλεσή τους, όμως, μέσα σε αυτό το χαλαρό και φιλικό πλαίσιο, ακούγονται απλά συγκλονιστικά. Χτίζοντας οικειότητα και ατμόσφαιρα δεν αφήνει το μυαλό να παρασυρθεί και να αφαιρεθεί -θα ήταν πολύ εύκολο, μιας και τα κομμάτια της, με εξαίρεση τα (υπέροχα) "Whiskey" και "Last Night", είναι όλα στη γλώσσα της- αλλά διασφαλίζει πως οι πάντες είναι απόλυτα διαυγείς, αποσυμπιεσμένοι (χάρη στη δύναμη του πηγαίου χιούμορ) και παρόντες.
Από εκεί και πέρα, μου είναι αδύνατο να μεταφέρω στο χαρτί τη μεταμόρφωση της Arooj όταν στηνόταν αγέρωχα μπροστά στο μικρόφωνο και απ'τα πνευμόνια της έβγαινε φωνή σαν ψαλμός, μου είναι αδύνατο να περιγράψω με λέξεις τη βιρτουοζιτέ και μαεστρία των μουσικών που την πλαισίωσαν -μάγια μας έκαναν μέσα από τις χορδές και τα drums, σε μάγια μας τύλιξαν με τα σόλο τους αλλά και τη χημεία τους, μαγικός ήταν ο σκοπός που μας σφύριξε ο Πέτρος Κλαμπάνης και «μελώσαμε», όπως είπε μια φίλη, μάγια μας έκανε και η Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος με τα ζεστά φώτα της και την εξαίρετη ακουστική της. "Aey Nehin" και "Bolo Na" και "Raat ki Rani" σε live εκτέλεση και με κάθε επαναλαμβανόμενη λούπα ήταν σαν να μπαίνεις όλο και πιο μέσα στο κομμάτι, σαν να σε έχει ρουφήξει σαν vortex, να σε έχουν αιχμαλωτίσει οι παλμοί του και οι διακυμάνσεις του και θες να ζήσεις μέσα του για πάντα.
Καλλιτέχνιδα-πρόταση, σπάνια προσωπικότητα και μια υπενθύμιση πως όταν παίρνεις τον εαυτό σου λιγότερο στα σοβαρά, το περίγραμμά σου μαλακώνει κι έτσι μπορεί κανείς να έρθει πιο εύκολα σε επαφή με όσα θέλει να πει η καρδιά σου.
«Πού έχει after party? Θα πάμε;»
Είσαι δικό μας παιδί, Arooj, το 'χεις πιάσει το νόημα.
