Ήταν 2009 όταν έφτασε στα χέρια μου ένα τεύχος ενός «νεανικού» περιοδικού, από αυτά που, την εποχή του MSN και του MySpace, λειτουργούσαν ακόμη ως ευαγγέλιο για τα παιδιά της επαρχίας. Από εκείνη την σύντομη εποχή, θυμάμαι τρεις χαρακτηριστικές εικόνες: την επιμελώς ατημέλητη κουπ του Robert Pattinson (συγγνώμη, αγόρια, που επιμένω να σας ανακατεύω τα μαλλιά – ήμουν ακόμη μόνο 16), τα φορέματα των Au Revoir Simone, και την Peaches. Βέβαια, θα επαναλάβω πως τότε ήμουν μόνο 16, ήταν 2009 κι ήμουν ένα περίεργο κορίτσι στην επαρχία, κι αυτό ήταν όλο.
Fast forward στο σήμερα, συγκεκριμένα στις 9 Δεκεμβρίου 2023, όπου η πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα εμφανίστηκε ζωντανά στο Fuzz στην Αθήνα, με αφορμή τα 20 χρόνια από την κυκλοφορία του iconic άλμπουμ της The Teaches for Peaches.
Θα τα πάρω όμως από την αρχή. Στο στενό της Πατριάρχου Ιωακείμ ήταν γεμάτο από νωρίς. Άτομα από το εξωτερικό, queer προσωπικότητες, αλλά και under the radar άτομα κάποιας ηλικίας. Πράγμα το οποίο βέβαια δεν μου έκανε εντύπωση, σκεπτόμενη πως η ίδια η Peaches διανύει αισίως το 57ο έτος της ηλικίας της και έχει υπάρξει σημείο αναφοράς για πολλές club βραδιές στις αρχές της χιλιετίας, κρίνοντας και από το γεγονός ότι σε μεγάλο μέρος της η περιοδεία Teaches for Peaches έγινε sold out.
Σε μία ευτυχή συγκυρία, τη βραδιά άνοιξε ο Kristof, έχοντας μαζί του στη σκηνή την PapithedogTv (Χρυσάνθη Τσουκαλά). Ευτυχής σε προσωπικό επίπεδο, διότι αφενός είχα δει ζωντανά τον καλλιτέχνη μόλις μερικές εβδομάδες πριν, και δεν μου ήταν αρκετό, αλλά και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, μιας και θεωρώ πως ήταν εξαιρετική ευκαιρία να συστηθεί σε ένα μέρος του κοινού που πιθανά αγνοούσε τη δουλειά του.
Και πράγματι, έτσι συνέβη. Κυριολεκτικά, μιας και, σε ανύποπτο χρόνο, ένα άτομο από το κοινό ζήτησε να μάθει το όνομα του, με τον Kristof να του απαντά με αποστομωτική ετοιμότητα, αλλά και μουσικά, σε μία εμφάνιση που δεν έμοιαζε με την προηγούμενη, τρυφερή εμπειρία που είχα στην Αισθηματική Αγωγή. Αν και κοινό στοιχείο και των δύο εμφανίσεων ήταν το camp, ο (αυτό)σαρκασμός και η θεατρικότητα, η συγκεκριμένη performance τα είχε όλα σε πολλαπλάσιο βαθμό, καθώς και πολύ ρυθμό, καθιστώντας την πραγματικά διασκεδαστική. Οι δύο μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή, η μεν PapithedogTv με ένα χνουδωτό onesie και γυαλιά ηλίου, ο δε Kristof με ένα outfit της Dynno Dada που έμοιαζε να διακωμωδεί τα πιν απ κορίτσια και τα βίντατζ γυμνασμένα αγόρια της Αμερικής. Παρά τον ελληνικό στίχο αλλά και την αλληλεπίδραση του Kristof με το κοινό στα ελληνικά (μην αφήνοντας τίποτα να πέσει κάτω, αλλά με χιούμορ εφυές και πλήρως εναρμονισμένο με τη μουσική performance του), η εμφάνιση αυτή κατάφερε να βάλει στο κλίμα τα παραβρισκόμενα άτομα, παρά την γλωσσική «απόσταση».
Λίγο μετά τις 22:00 η πλατεία και ο εξώστης του Fuzz είχαν γεμίσει σημαντικά, πλέον με άτομα όλων των ηλικιών και αισθητικών επιλογών. Η Peaches ανέβηκε στη σκηνή εν μέσω θερμότατης υποδοχής και με το άκρως θεατρικό κομμάτι “Peaches” του Jack Black να παίζει στα ηχεία. Η συνέχεια ήταν καταιγιστική: "I U She", "Βoys wanna be her", "Dick in the air", "Pussy mask", "Flip this", "Fuck the pain away", "Lovertitts" ήταν μερικά μόνο από τα electro anthems που ακούστηκαν, με το show να μας αφήνει ξέπνοους – όχι όμως και την 57χρονη Peaches, η οποία τα έκανε όλα. Άλλαξε επτά κοστούμια on stage, χόρεψε σαν να μην υπάρξει αύριο, έκανε σπαγγάτο και κάτι που έμοιαζε με τις ασκήσεις που κάνουμε στο pilates τα πρωινά της Τρίτης, παρέσυρε τους χορευτές της σε σεξουαλικές αναπαραστάσεις, έμεινε γυμνή στη σκηνή, τραγούδησε για το αιδοίο της, έπειτα ντύθηκε με κορμάκια που έγραφαν τα μηνύματα "Thank god for abortion", "Drag saves lives" και "Trans rights now".
Μας έλουσε με σαμπάνια και κομφετί, σήκωσε το μεσαίο της δάκτυλο στον αέρα, και φυσικά περπάτησε πάνω στο κοινό. «Είστε έτοιμοι; Μην με αφήσετε, είμαι εδώ για να το μοιραστούμε όλο αυτό». Και οπωσδήποτε, το κοινό μοιράστηκε την φανταστική της ενέργεια, με συγκλονιστικό ενθουσιασμό (τέτοιο που είχα να βιώσω καιρό), επαναλαμβάνοντας ξανά και ξανά το όνομα της ρυθμικά, απαιτώντας ένα δεύτερο encore, και μένοντας με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα σχεδόν δέκα λεπτά αφού είχαν ανάψει τα φώτα και η καλλιτέχνις είχε μαζέψει στη μικρή της βαλίτσα όλα της τα ρούχα από τη σκηνή.
Η ίδια βέβαια, με κοριτσίστικη απλότητα μας αποχαιρέτησε λέγοντας "I am…I am Peaches" - κάτι που ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τη σαρωτική, δυναμική φεμινιστική της ποπ.
Κορίτσι, punk είδωλο, pop fashion icon, queer advocate, φεμινίστρια. Προβοκατόρισσα, πρωτοπόρος, συναρπαστική - η Peaches ξεγυμνώθηκε μπροστά μας, συμβολικά, συναισθηματικά και κυριολεκτικά, το κοινό παραληρούσε, ολόκληρο το Fuzz ήταν υγρό και ζεστό, από το κάγκελο ως την πόρτα, κι εγώ ανατρίχιαζα ξανά και ξανά, χαμογελούσα πλατιά, συγκινημένη.
Στις σημαντικές στιγμές της βραδιάς, η εξαιρετική εκτέλεση του κομματιού “Private Dancer” της Tina Turner, αλλά και η γεύση που μου έμεινε στο τέλος. Πριν το live, στα παράθυρα του Fuzz, πάνω από την Πειραιώς, άκουσα κρυφά ένα κορίτσι να λέει στο αγόρι δίπλα της. «Είναι σαν να μην ζούμε πια». Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, έστω για λίγο, ζήσαμε – και ζήσαμε πολύ, ζήσαμε έντονα και, υπόσχομαι, πως δεν θα το ξεχάσουμε σύντομα.
