POV: Είσαι μία από τις πιο πολυσυζητημένες, νέες μπάντες του πλανήτη, οι δύο σου πρώτοι δίσκοι παίζονται σε όλες τις λίστες με τους καλύτερους της χρονιάς, αλλά δεν μπορείς να τους περιοδεύσεις λόγω πανδημίας. Όταν μπορείς, το κομβικότερο σου μέλος αποχωρεί (Isaac Wood) και εσύ αποφασίζεις ως άμεση αντίδραση να γράψεις ένα live δίσκο με ολοκαίνουριο υλικό (Live At Bush Hall) και στην πρώτη σου κανονική, παγκόσμια περιοδεία αποφασίζεις να παίξεις τραγούδια μόνο από αυτό.
Κάπως έτσι θα ήταν η ιστορία των Black Country, New Road αν σερβριζόταν στη μορφή ενός viral reel. Ωστόσο, η αποχώρηση του ταλαντούχου, μπροστάρη τους Isaac Wood για λόγους ψυχικής υγείας, όχι μόνο δεν κλόνισε το γκρουπ, αλλά το ώθησε να αναζητήσει γόνιμες, εναλλακτικές λύσεις και νέες, δημιουργικές διεξόδους στο δρόμο μιας νέας ισορροπίας που φανερώνει το ποιοτικό του βάθος. Στις καθυστερήσεις της παγκόσμιας περιοδείας του σε αυτή τη νέα μορφή θα έχουμε τη τύχη να τους απολαύσουμε και στην Αθήνα, σε ένα live που αναμένεται να είναι ιστορικό μιας και σε αυτό θα κλείσει ο Live At Bush Hall κύκλος για τους BC,NR και θα ξεκινήσει ένας συναρπαστικός νέος.
Η Tyler Hyde, που πλέον έχει βγει μπροστά αναλαμβάνοντας μεγάλο μέρος των φωνητικών, και ο drummer του γκρουπ Charlie Wayne εναλλάσσονται στη συζήτηση που κάνουμε μέσω zoom. Είναι cool, προσιτοί και αφτιασίδωτοι, δίνοντας την εντύπωση πως δεν υπάρχει κανένας τακτικισμός πίσω από τις λέξεις τους, παρά μόνο η επιθυμία να δώσουν την πιο αληθινή εικόνα που μπορούν για την μπάντα τους. “Look at what we did together, BC, NR, friends forever”, τραγουδούν σε σημεία του live δίσκου τους και μέσα από την κουβέντα μαζί τους, αντιλαμβάνομαι την αλληλεγγύη, την ενότητα και την αγάπη που υπάρχει ανάμεσα τους. Πως αλλιώς θα γινόταν να λειτουργήσει μία οικογένεια με έξι μέλη άλλωστε;
Πως ήταν για εσάς να γράφετε κομμάτια αποκλειστικά για να τα παίξετε live;
Charlie Wayne: Ήταν μία εντελώς διαφορετική διαδικασία απ’ότι είχαμε συνηθίσει μέχρι τότε. Νομίζω ότι συνοψίζεται στη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο να γράφεις ένα δίσκο και μία περφόρμανς. Κανείς στη μπάντα δεν σκέφτεται το Live At Bush Hall σαν ένα ακόμη άλμπουμ. Δεν το προσεγγίσαμε κατά αυτό τον τρόπο. Αρχικά αυτό που είχε σημασία για εμάς ήταν να συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική ως εξάδα πλέον. Και νιώσαμε πως το βάρος έπρεπε να δοθεί στο πως θα συλληφθεί live το συναίσθημα πίσω από το νέο κορμό τραγουδιών, παρά στο τέλειο κούρδισμα των λεπτομερειών που θα απαιτούσε μία κλασική, στουντιακή ηχογράφηση.
Όσον αφορά τον αυτοσχεδιασμό, που αποτελεί βασικό γνώρισμα του γκρουπ, τι ρόλο παίζει στη νέα εποχή των BCNR;
Τyler Hyde: Νομίζω πως είναι κάπως μύθος ότι ο αυτοσχεδιασμός είναι τόσο σημαντικό στοιχείο για εμάς. Ίσως αυτό να ίσχυε στα πρώτα βήματα του γκρουπ, αλλά πλέον προσεγγίζουμε τις συνθέσεις μας με πιο δομημένο τρόπο. Την περίοδο πριν την κυκλοφορία του For The First Time (2021) παρεμβαίναμε στα τραγούδια μας κατά τις συναυλίες με πολύ δραστικό και εμφανή τρόπο, ενώ τώρα μπορεί να αλλάζουν κάποια πράγματα σε αυτές αλλά δεν είναι τόσο έντονα ώστε να γίνονται αντιληπτά στο κοινό. Βασικά, περίμενε, δεν είναι και πολύ ακριβές αυτό που είπα. Λίγο πριν από το τέλος κάθε live μας πλέον υπάρχει ένα εξόφθαλμα αυτοσχεδιαστικό μέρος το οποίο μάλιστα είναι κρίσιμο, καθώς σε εκείνο το χρονικό σημείο κάποιοι από το κοινό μπορεί να έχουν κουραστεί και εμείς τους προσφέρουμε μία έκπληξη που τους ταρακουνάει. Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο οτι η αυτοσχεδιαστική μας διάθεση εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι κάποτε.
Τι ενέπνευσε τη δημιουργία του φιλμ που συνοδεύει την κυκλοφορία;
CW: H αρχική ιδέα ήταν το φιλμ να αποτελεί την βασική κυκλοφορία, καθώς δεν έβγαζε ιδιαίτερο νόημα να κυκλοφορήσουμε ένα live άλμπουμ. Έπειτα όμως η επιθυμία για την δημιουργία του φιλμ βοήθησε να οικοιοποιηθούμε την ιδέα ενός live δίσκου, επομένως αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα συναυλιακό φιλμάκι κοντά στην λογική ενός comedy special. Ήταν πολύ αγχωτική και έντονη η όλη διαδικασία της δημιουργίας του: δυσκολευτήκαμε σε κάθε βήμα της εκτός από το να φτιάξουμε τα σκηνικά. Περάσαμε δύσκολα, αλλά άξιζε τον κόπο!
;Επίσης έχει πολύ ενδιαφέρον πως στον δίσκο δημιουργήσατε κατά κάποιον τρόπο ένα κρυφό λεξιλόγιο: οι λέξεις Turbines, Pigs, Trousers, Dancers επαναλαμβάνονται σε διάφορα σημεία ως κάποιο μάντρα. Υπάρχει κάποια ξεχωριστή σημασία πίσω από αυτές;
TH: Ουάου, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κρυφός κώδικας ε; Μου είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω σε αυτό…
CW: Πιάνω τι λες. Είναι στο DNA της μπάντας να παίζει με τις λέξεις με έναν τρόπο που είναι κάπως αινιγματικός αλλά και αστείος ταυτόχρονα. Υπάρχει επίσης μία επανάληψη φράσεων στο πρώτο ή το δεύτερο κομμάτι από το Ants From Up There (2022) όπου ο Isaac τραγουδάει τους τίτλους των κομματιών του άλμπουμ. Κατά κάποιον τρόπο το έκαναν και οι Beatles σε κάποιους δίσκους τους για λόγους στιχουργικής συνοχής.
TH: Είναι αυτό που λέει ο Charlie, το κάναμε κάπως σαν φόρο τιμής στον Isaac που έπαιρνε τίτλους τραγουδιών και τους επαναλάμβανε, και μετά μας κόλλησε, αλλά νομίζω εξυπηρετεί και για εμάς μία ανάγκη στιχουργικού δεσίματος ανάμεσα στα τραγούδια του δίσκου.
Μιας και αναφέρατε τον Isaac, πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα μετά την αποχώρηση του; Και πόσο δύσκολο ήταν να ανακτήσετε την ισορροπία σας προκειμένου να γράψετε νέα τραγούδια;
TH: Νομίζω πως όλα είναι πιο δημοκρατικά πλέον. Μπορεί πάντα να συμμετέχαμε όλοι στην δημιουργική διαδικασία, αλλά πλέον κάθε μέλος του γκρουπ θα φέρει μία αρχική ιδέα για ένα τραγούδι. Επομένως, όχι μόνο η ισορροπία αποκαταστάθηκε, αλλά έγινε και πιο ισχυρή. Όλοι νιώθουμε περισσότερη αυτοπεποίθηση και ακόμη πιο ίσοι μεταξύ μας ως προς την συνεισφορά μας στην μπάντα.
Αυτό ισχύει πλέον και στα φωνητικά του δίσκου…
ΤΗ: Σωστά. Και είναι πολύ σημαντικό για εμάς. Μπορεί κάποιος ακούγοντας μας στο παρελθόν να είχε σχηματίσει την εντύπωση πως είμαστε μία μάτσο μπάντα λόγω των αποκλειστικά ανδρικών φωνητικών. Δυστυχώς, οι άνθρωποι σκέφονται μερικές φορές με τόσο κοινωνικά στερεοτυπικό τρόπο. Αλλά στην πραγματικότητα τα κορίτσια είναι πλέον όσα και τα αγόρια στην μπάντα. Παράλληλα έχουμε παρατηρήσει πως σταδιακά το ίδιο συμβαίνει και με το κοινό μας. Ως γυναίκα σε μία μπάντα, το να στρέφω το βλέμμα μου προς το κοινό και να αντικρίζω αρκετές γυναίκες με κάνει να νιώθω περισσότερη ασφάλεια και υποστήριξη. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η ισότητα στα φωνητικά είναι κάτι που θα συνέβαινε ανεξάρτητα από το αν ο Isaac αποχωρούσε ή όχι. Όταν, όμως, συνέβη, συνειδητοποίησαμε πόσο πιεστικό είναι να έχει μόνο ένα άτομο την ευθύνη των φωνητικών, οπότε αποφασίσαμε να μοιράσουμε αυτή την πίεση για να γίνει διαχειρίσιμη.
Έχετε πει πως με το Live At Bush Hall προσπαθήσατε να συλλάβετε μία μεταβατική στιγμή στη ζωή της μπάντας. Νιώθετε ποτέ περίεργα που περιοδεύετε τόσο καιρό παίζοντας αυτά τα κομμάτια, παρατείνοντας δηλαδή τη στιγμή;
CW: Περιοδεύουμε τα ίδια τραγούδια εδώ και 1,5 χρόνο, οπότε, ναι, μερικές φορές μπορεί να νιώσουμε κάπως περίεργα. Κυρίως όμως αυτό συμβαίνει γιατί, αν το σκεφτείς, δεν έχουμε παίξει live ποτέ μετά την κυκλοφορία των πρώτων μας δύο δίσκων και πλέον έχουμε αποφασίσει να παίζουμε τραγούδια μόνο από το Live At Bush Hall. Είναι σαν να παίζουμε σε μία τηλεοπτική σειρά που έχει κολλήσει στο ίδιο επεισόδιο (γέλια). Η αλήθεια είναι πως προσπαθούμε σε κάθε live μας να βρίσκουμε τον τρόπο να είμαστε δημιουργικά ανθεκτικοί και να πειραματιζόμαστε. Στην Αθήνα θα παίξουμε το τελευταίο live αυτής της εποχής, οπότε θα είναι κάπως ιστορικό για εμάς. Μετά θα έχουμε το χρόνο να γράψουμε νέα μουσική και να μπούμε σε μία καινούρια περίοδο. Και ανυπομονούμε γι’ αυτό.
TH: Όπως είπε και ο Charlie, όταν κάτι επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές είναι λίγο δύσκολο να διατηρήσεις την αγάπη σου γι’αυτό που κάνεις στο ίδιο επίπεδο. Επίσης δεν είμαστε από εκείνες τις μπάντες που γράφουν ενώ περιοδεύουν, οπότε χρειαζόμαστε μία παύση για να γράψουμε. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν οτι δεν θα ξαναπαίξουμε ποτέ live το Live At Bush Hall, αλλά σίγουρα όταν ξανασυμβεί θα είναι όλα πολύ διαφορετικά σε σχέση με τώρα.
Αντιλαμβάνεστε τη μουσική δημιουργία ως μία πράξη απόδρασης από ή σύνδεσης με τον κόσμο;
CW: Και τα δύο. Στις καλύτερες της στιγμές η μουσική μας δίνει τη δυνατότητα να μοιραστούμε κάτι πολύ προσωπικό που έχουμε δημιουργήσει μαζί με φίλους σε μία σκηνή μπροστά σε πολλούς ανθρώπους. Και αυτό είναι σπουδαίο. Είναι τεραστιο προνόμιο να μπορούμε να παίζουμε μουσική που μπορεί να έχει αντίκτυπο σε ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουμε πιθανώς ποτέ. Ξέρεις, υπάρχουν ορισμένες στιγμές στις συναυλίες μας που ενώ τα φώτα σβήνουν, το βλέμμα μου θα πέσει προς το πίσω μέρος του κοινού και θα σκεφτώ πως δεν έχω ιδέα ποιοι είναι όλοι αυτοί άνθρωποι, αλλά είναι απίστευτο που ήρθαν να δουν αυτό που απολαμβάνω να κάνω με φίλους από την εφηβεία μου.
Καταφέραμε να επιβιώσουμε μέχρι το τέλος της χρονιάς όπως λέει και στο τέλος του πρώτου τραγουδιού του Live At Bush Hall η Tyler (γέλια). Τι κρατάτε από αυτήν και τι θέλετε να πετύχετε στην επόμενη;
ΤΗ: Σκέφτομαι εντελώς τετριμμένα πράγματα. Όπως το να θυμόμαστε πως πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας και να κρατάμε υγιείς ισορροπίες στις ζωές μας. Ίσως το οτι δεν πρέπει να ξεχνάμε να εκτιμάμε τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να έχουμε κοντά μας και να τους δίνουμε όσο χρόνο χρειάζεται, αλλά να μην ξεχνάμε και τον εαυτό μας; Τέλοσπάντων, για εμάς ήταν η πρώτη χρονιά που περιοδεύσαμε ως μπάντα, οπότε θα κρατήσω τη χαρά του να μπορούμε να ταξιδεύουμε όλοι μαζί. Επίσης σε πιο προσωπικό επίπεδο νιώθω περισσότερο ασφαλής από ποτέ με τους ανθρώπους που έχω τριγύρω μου. Και το νιώθω ακόμη και με αγνώστους που έρχονται στις συναυλίες μας. Έχουμε δημιουργήσει μία ζώνη ασφαλείας γύρω από το γκρουπ που μας αγκαλιάζει όλους και νιώθω ευγνώμων γι’ αυτό.
Οι Black Country, New Road εμφανίζονται στο FLOYD το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου. Περισσότερα εδώ.
