5 Ιανουαρίου από την City Slang και καλώς τα δεχτήκαμε κι έχουμε ήδη ένα από τα άλμπουμ που σε ένα χρόνο περίπου τέτοια εποχή θα κάνει περίπατο στις λίστες με τα καλύτερα του 2024 κι εμείς θα είμαστε εκεί με τα πρέποντα links να σας υπενθυμίζουμε ότι σας το είχαμε πει.
Daniel Fox από τους Gilla Band στην παραγωγή, που ξέρεις πολύ καλά ότι έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιρλανδέζικη πανκ σκηνή και βέβαια τους συμπατριώτες τους Fontaines D.C. και Murder Capital θα ακούσεις μέσα στους SPRINTS, έλα όμως να ακούσεις και άλλα.
Μετά από σκόρπια singles και εντυπωσιακά EP από το 2019 που σχηματίστηκαν, εκεί κοντά στην πανδημία, δυνατό ντεμπούτο LP που προσελκύει τη δέουσα προσοχή τη στιγμή βέβαια που βρίσκονται ξανά μέσα στον κόσμο που αποτελεί την κύρια έμπνευσή τους («Βοηθά το να ρουφάς την ενέργεια και τον θόρυβο της πόλης, από εκεί αντλούμε έμπνευση για τα τραγούδια», δηλώνει η frontwoman Karla Chubb στο ΝΜΕ στα βάθη του lockdown).
Ο λόγος εδώ και ώρα για τους SPRINTS όνομα και πράγμα-, το ξεχωριστό αυτό κουαρτέτο - από το Δουβλίνο που απαρτίζεται από την Karla Chubb στη φωνή, τον Jack Callan στα ντραμς, Colm O’Reilly στην κιθάρα και Sam McCann στο μπάσο και το ντεμπούτο τους άλμπουμ Letter To Self.
Noise Rock και μελόδραμα, θυμός που φωνάζει, 39 λεπτά alt rock, punk, garage και grunge να σου θυμίζει εκείνη την πρώτη PJ Harvey και την indie των Hole. Pop μελωδικοί στίχοι που μπλέκονται περίτεχνα με ροκ εκρηκτικές κιθάρες, ησυχία και φασαρία που ξεπερνάει την οργή και φέρνει συλλογικότητα, διαμαρτυρία και ξεσηκωμό, αποφασιστικότητα και dark gothic ευαισθησίες σε ένα άλμπουμ που, όπως αναφέρει η Chubb, θέλει να προκαλέσει τον τρόμο που προκαλούν τα horror films -μεγάλη αγάπη και των τεσσάρων.
Pixies και Fugazi, LCD Soundsystem και IDLES αναφέρουν οι SPRINTS στις επιρροές τους, εσύ, όμως, μπορείς να ακούσεις κι άλλα, όπως ας πούμε την αλαζονική, φεμινιστική post-punk των Savages (άκου "Adore Adore Adore" και "Cathedral"), τον εκρηκτικό hardcore ήχο των Refused, την indie rock των Porridge Radio,τις κιθάρες των Strokes μήπως και τα φωνητικά των Wet Leg.
Sold out οι πρόσφατες συναυλίες τους στο λονδρέζικο Scala -χωρητικότητας 800 ατόμων- και στο iconic Button Factory του Δουβλίνου κι ο λόγος αυτός.
Όλη η ανησυχία του να μεγαλώνεις ως queer woman σε μια καθολική οικογένεια, η διάλυση των ενοχών και η κάθαρση στο "Cathedral", κιθάρες και παραμόρφωση που σε βοηθούν να ξεπεράσεις κάθε φόβο στα "Ticking" και "Heavy", με το δεύτερο να αντλεί έμπνευση από τους Bauhaus και τα δύο μαζί να τραγουδούν «τι κάνω στη ζωή μου;», χιουμοριστική dance-punk ωδή στην υπερκινητικότητα και το κοινωνικό άγχος στο "A Wreck (A Mess)" με την Chubb να τραγουδά σαν άλλος Matt Berninger πάνω από ένα γρατζούνισμα κιθάρας: "Can you hear that sound?/Can you hear that silence?/Can you hear it surround? It invites violence on me!" και ουρλιάζοντας να συγκεντρώνει την μπάντα για ένα θορυβώδες ρεφρέν.
"Shadow of a Doubt" που δυναμώνει σιγά σιγά για να φτάσει στην κραυγή της Chubb καθώς έρχεται αντιμέτωπη με το τραύμα της: "Would you help me stop the screams". Κιθάρες που δυναμώνουν σταδιακά στο "Can’t Get Enough Of It" παράλληλα με τα συναισθήματα και τις λέξεις της Chubb "And I can’t sleep / And I can’t dream / And I can’t sleep / And I can’t leave", κομμάτι που ήθελαν να θυμίζει Black Rebel Motorcycle Club, "You can smell the leather!" ΄ή όπως λέει χαρακτηριστικά ο McCann "Αν λήστευες μία τράπεζα, αυτό θα ήταν το τραογύδι που θα άκουγες στο αυτοκίνητο ενώ δραπέτευες».
To "Literary Mind" - single του 2023- ηχογραφούν ξανά και παραμένει ξεχωριστό, κομμάτι που αιχμαλωτίζει την αιχμηρή σαπφική λαχτάρα δίπλα σε μια φλερταδόρικη μπασογραμμή κι ένα oυρλιαχτό που θρηνεί κάποιο χαμένο έρωτα. Σαρδόνιο "Up and Comer" με την Chubb να μιμείται τη φωνή των μουσικοκριτικών "They say she’s good for an up and comer" και να διαλύει τις αμφιβολίες τους με τη ζωηρή και θορυβώδη αυτοεκτίμησή της "If you beat her like a drum/If you beat her like a heart/I bet she’ll fire for you still/I swear to God she’ll make a start", οργή στη διαπασών που φτάνει σε μια ξέφρενη κορύφωση.
Στο μυστηριώδες "Shaking Their Hands" «μάχη» ανάμεσα στις κιθάρες του O’Reilly και τους στίχους, το αγαπημένο κομμάτι του McCann που ανοίγει άλλωστε με την ακουστική του κιθάρα, «η Radiohead στιγμή μας -πρώιμοι Radiohead», το περιγράφει και αναφέρεται στις δυσάρεστες-πλην απαραίτητες δημόσιες σχέσεις στη μουσική βιομηχανία.
"Am I Alive?" στο εναρκτήριο "Ticking" και αποφασιστικό outro “But I am alive!" στο "Letter to Self" για ένα αισιόδοξο κλείσιμο που ολοκληρώνει τον κύκλο και φέρνει μια ειρήνη - γαλήνια ή μη. Όπως και να’χει, στο τέλος το συναίσθημα είναι θετικό. Σαν ο θόρυβος κι η αλήθεια να εξαγνίζουν τον πόνο και το μπέρδεμα του κόσμου. Ελαφρύ και σοβαρό συγχρόνως, σκοτεινό, νοσταλγικό, τη στιγμή της έκρηξης, οι SPRINTS σαν να έχουν έναν μαγικό τρόπο να διαλύουν την ένταση.
Άλμπουμ για headbanging και χορευτικά σπριντ, να επιδιώξεις να το ακούσεις live και ναι, αν μη τι άλλο, album γεμάτο ψυχή. Βαλ’το να παίξει δυνατά.
Διαβάστε επίσης: SPRINTS: Η πρώτη σπουδαία νέα μπάντα του 2024
