Οι Sleater-Kinney είναι αδιαμφισβήτητα από τις πιο εμβληματικές μπάντες της ανεξάρτητης μουσικής. Τρεις οργισμένες νεαρές ακόμη τότε που πρωτοεμφανίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '90 με εφόδια την εμπειρία από την riot grrl DIY punk σκηνή της Olympia, τη λατρεία για τις pop μελωδίες των φωνητικών girl group των '60s, και περίσσιο ταλέντο και άποψη. Με μόλις κιθάρα και τύμπανα στις ενορχηστρώσεις, τα πρώτα φωνητικά ένα ακαταμάχητο συδυασμό πάθους (οργής κι αυτού του χαρακτηριστικού λυγίσματος στο τέλος των φράσεων στην εκφορά) και αποστασιωποιημένου cool να εναλλάσσονται μεταξύ των κιθαριστριών Colin Tucker και Carrie Brownstein, και σύντομα, μετά από μία σειρά ντράμερ που δεν στέριωσαν, και την Janet Weiss να συνεισφέρει στις φωνητικές αρμονίες, παίζοντας θορυβώδη και πιασιάρικη συνάμα garage-rock χρόνια πρωτού η όποια αναβίωση του είδους υπήρχε καν σαν σκέψη στο πίσω μέρος του κεφαλιού των μετέπειτα πρεσβευτών της, και βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στο αυξημένο ενδιαφέρον για την εναλλακτική rock σκηνή λόγω του πρόσφατου τότε boom της grunge, οι Sleater-Kinney καβάλησαν το κύμα όλη τη διαδρομή μέχρι το indie stardom. Για δέκα ολόκληρα χρόνια η συνταγή είχε αποδειχθεί αλάνθαστη, έτσι ώστε κάθε κυκλοφορία να αποτελούσε γεγονός τόσο για τον μουσικό τύπο, του οποίου δεν άργησαν να κοσμούν συχνά τα εξώφυλλα και λίστες με τα καλύτερα της δεκαετίας, όσο και για το κοινό.
Κι έπειτα η απροσδόκητη διάλυση -ή πολυετές διάλλειμα όπως ευτυχώς τελικά αποδείχθηκε- με τα μέλη να σκορπίζουν σε άλλα μουσικά κι όχι μόνο project, όπως π.χ. την πολυβραβευμένη σατιρική της hipster κουλτούρας τηλεοπτική σειρά Portlandia της Brownstein, μέχρι περίπου τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας οπότε και επανήλθαν στην δισκογραφία δίχως εμφανή απώλεια στη φόρμα τους. Λίγο πριν κλείσει η δεκαετία όμως, για το δεύτερο άλμπουμ αυτής της νέας περιόδου, οι Tucker και Brownstein έκαναν μια πολύ ριψοκίνδυνη κίνηση, αποκλείοντας από την δημιουργική διαδικασία την Weiss και αναθέτοντας στην «πολλή» Anne Clarke (γνωστή σαν St.Vincent) την παραγωγή. Αν και πετυχημένη καλλιτεχνικά κρίνοντας από το πρωτόγνωρο για τη μπάντα και φέρον την εμφανή σφραγίδα της παραγωγού The Center Won't Hold, η κίνηση είχε συνέπεια η Weiss δικαιολογημένα να αποχωρήσει. Δίχως την συνεισφορά της Clarke όμως στο επόμενο άλμπουμ, μια απόπειρα να επιστρέψουν στον γνώριμο ήχο τους σαν δίδυμο πια, έμοιαζε η ισορροπία που είχαν βρει δημιουργικά σαν τρίο να είχε χαθεί, και το The Path of Wellness ήταν μεν αξιοπρεπές αλλά όχι αξιοπρόσεκτο, όπως μας είχαν συνηθίσει.
Από την ανακοίνωση της κυκλοφορίας του ενδέκατου άλμπουμ τους, το στοίχημα ήταν κατά πόσο οι Sleater-Kinney θα κατάφερναν, πόσο μάλλον σε χρονικό διάστημα που δεν μας είχαν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, να ξεπεράσουν την δημιουργική κάμψη μετά την αποχώρηση της Weiss. Απαλλαγμένες πια από την ανάγκη να επιβεβαιώσουν ότι ο πειραματισμός του The Center Won't Hold δεν σηματοδοτούσε μόνιμη ριζική αλλαγή, που ίσως να είχε επίσης μερίδιο ευθύνης για την απογοητευτική συμβατικότητα του The Path of Wellness, στο Little Rope φαίνεται πως βρήκαν επιτέλους την χρυσή τομή μεταξύ εκείνου που έμοιαζε άλμα προς νέα κατεύθυνση χωρίς να έχουν προηγηθεί τα ενδιάμεσα βήματα και τον καλό γνώριμο εαυτό τους. Μπορεί η τραχύτητά τους να έχει λειανθεί αισθητά, σίγουρα όμως όχι όσο στην πρωτόγνωρη γυαλάδα που είχε δώσει στον ήχο τους, έστω και χωρίς καμία διάθεση εξευγενισμού, η φουτουριστική pop ιδιοσυγκρασία της Clarke στην παραγωγή. Δεν είναι ότι στο Little Rope χαλιναγωγήθηκαν, όσο ότι μοιάζει να εστιάστηκαν η ενεργητικότητα και οι pop μελωδίες τους με ακρίβεια σημείου στις συνθέσεις, με αποτέλεσμα είτε το πιο δραματικό ανάμεσα στα συναισθηματικά φορτισμένα κομμάτια της ιστορίας τους, το αριστουργηματικό εναρκτήριο "Hell", είτε παραδίδοντας μερικά από τα πιο groovy και ανθεμικά ποτέ, όπως τα "Say It Like You Mean It" και "Hunt You Down". Γιατί στο κάτω-κάτω ποιος τολμά να υπαγορεύσει ότι δεν μπορείς να τα βάζεις με την πατριαρχία ή να ξορκίζεις τους δαίμονές σου χορεύοντας; Κυρίως όμως με το A Little Rope οι Sleater-Kinney δείχνουν, κλείνοντας τριάντα χρόνια πορείας, πως το πάθος που τις διέκρινε είναι άσβεστο κι ότι βρίσκονται σε μια νέα δημιουργική άνθιση.
