Ο μουσικός τύπος χαρακτηρίζει τον Ιταλό Donato Dozzy “maestro”, σχεδόν από την αρχή της μουσικής του διαδρομής. Ξεκίνησε να δισκογραφεί το 2004 και μέχρι το 2008 είχε τα πρώτα του techno παράσημα, έχοντας παράλληλα κάνει ξεκάθαρο ότι η ουσία κάθε σύνθεσης ή dj σετ του βρίσκεται στην δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Μοιραία το techno του ανήκει στην deep κατηγορία και ασφαλώς ποτε δεν έκρυψε την αγάπη του για την ambient, άρα ήταν μόνο δίκαιο που στην διετία 2004-2006 ήταν ο επίσημος after hours resident στο Panorama. Το περίεργο είναι ότι σχεδόν κανένα από τα profiles που του έχουν γίνει, ακόμα και σε site που καταγράφουν τα δοσκογραφικά credits, δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει το σύνολο τόσο των κυκλοφοριών του όσο και των συμμετοχών του σε άλλα project. Εν ολίγοις, αν η Ρώμη έπρεπε να έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια έναν άγρυπνο φρουρό της εγκεφαλικής ηλεκτρονικής μουσικής, ο Dozzy είναι ο άνθρωπος για την δουλειά.
Σε αυτό που η ιστορία θα καταγράψει ως μία από τις πρώτες πραγματικά αξιόλογες μουσικές κυκλοφορίες της νέας χρονιάς, το ambient techno νήμα που άπλωσαν για πρώτη φορά το 2012 οι Voices From The Lake (δηλαδή το project του με τον Neel aka Giuseppe Tillieci) ξεδίπλωνεται για μία ακόμη φορά, ίσως στην πιο κατάλληλη για την techno εποχή ακόμα και για την Αθήνα. Και εξηγούμαι. Στην εποχή που όλα τα club set φλερτάρουν με την trance σε επίπεδο ταχύτητας και αισθητικής, ο Dozzy -ακριβώς όπως το «ξεχωριστό» bar - στέκι Santarosa στέκει αγέρωχο στο κέντρο της Ασκληπιού και προτάσει την ambient -beatless- μουσική του κουλτούρα απέναντι στον ορυμαγδό τόσο της Ασκληπιού όσο και του disco house techno χαμού των clubs του κέντρου- έχοντας αποδείξει επανειλλημένα και σε παράλληλο χρόνο την τέχνη του κοφτερού techno, acid house, επιλέγει για μία ακόμη album κυκλοφορία τον μοναχικό δρόμο της ambient.
Ξεφουρνίζει μισή ντουζίνα από πολυδιάστατα arpeggios και μίνιμαλ synth ψυχεδέλειες που από το εναρκτήριο “Velluto” δείχνουν την διάθεση να κοντράρουν στα ίσα την παράδοση των Tangerine Dream ή ακόμη καλύτερα το Irrlicht του Klaus Schulze και χωρίς να απαιτεί, κερδίζει τον σεβασμό του ακροατή, που μέχρι το ομώνυμο "Magda" έχει καταλάβει ότι έχει στα ακουστικά του κάτι σαν mantra για την μετα-covid εποχή. Τώρα που η ψυχική υγεία και η ανάγκη για κάθε δευτερόλεπτο ζωής που μετράει, πηγαίνει χέρι με χέρι με το σωστό μουσικό υπόβαθρο, το καλειδοσκοπικό πρίσμα μέσα από το οποίο ο Dozzy επαναπροσδιορίζει την ευρωπαϊκή μουσική ψυχεδέλεια (που κάποιοι ονόμασαν kraut) για τη γενιά των σημερινών 30-plus, έχει, όπως το σύνολο τον ηχογραφήσεων του ένα βάθος που σχεδόν επιβάλλει ακροάσεις σε επανάληψη.
Και ασφαλώς εκεί κρύβεται η δύναμη της δημιουργίας του. Όσες φορές και να αφήσεις σε λούπα το "Le Chaser", πιθανόν υπόγεια επηρεασμένο από το "Chase" του δάσκαλου και ημεδαπού Giorgio Moroder, οι αλυσιδωτές αντιδράσεις από την εξέλιξη του βασικού arpeggiator δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν, ίσως γιατί έξυπνα έχει σε δεύτερο επίπεδο δουλέψει την ψυχοακουστική που ασκούν τα κινηματογραφικά synth pads. Εκεί είναι που σκέφτεσαι πως ίσως, για τα χρόνια τριβής του Ιταλού με την ambient φόρμα, συνθέσεις ροής όπως το "Franca" όπου ασυναίσθητα για πρώτη φορά εμφανίζονται παλλόμεννα και γεμάτα echo ή reverb ρυθμικά, να προκύπτουν πλέον αβίαστα, αλλά η σημασία δεν είναι πως καταφέρνει πραγματικά κάποιος να φτάσει το παιχνίδι του σε τέτοιο επίπεδο που να διατηρεί τόσο φινετσάτα presets κλειδωμένα και έτοιμα προς πάσα χρήση (;). Γιατί αυτό που κάνει τον δίσκο μοναδικό πως η υπερηχητικές και σχεδόν κλειστοφοβικές ατμόσφαιρες που προκύπτουν σε κομμάτια όπως το δεκάλεπτο "Santa Cunegonda" θα μπορούσαν να γίνουν export μόνο από το στούντιο του Dozzy, του τύπου δηλαδή που στο παρελθόν έχει παραδώσει ενδιαφέροντα μουσικά δείγματα κάνοντας αποκλειστική χρήση άρπας στόματος , σπάνιου EMS Synth AKS, δείγματα φωνής της Anna Caragnano ή έχοντας επιμεληθεί την ηχητική εγκατάσταση για τη μουσική γέφυρα Armando Trovajoli στην Ρώμη χωρίς να χάσει ούτε στιγμή την επαφή του με βαθιά Acid house και techno cuts όπως καταγράφηκαν στο απόλυτα χρηστικό για club djs album Filo Loves The Acid.
Περιέργως, όλα αυτά τα σπάνια και μοναδικά ηχογραφήματα έχουν προκύψει από τον ίδιο εγκέφαλο και από το μοναδικό στούντιο αυτού του τύπου που έχει κρυφτεί τόσο καλά στην διεθνή ηλεκτρονική σκηνή, ώστε μετά από είκοσι χρόνια ασταμάτητης δημιουργίας να βλέπει για πρώτη φορά, αναφορά στο έργο του (ή κριτική αυτού) στην ελληνική γλώσσα. Από κάθε άποψη, η μουσική που παράγει ο Donato Dozzy είναι κυριολεκτικά ένας μικρός θυσαυρός για ό,τι θα αφήσει πίσω του το κίνημα ευρωπαϊκής electronica και έτσι ακριβώς όπως η Αθήνα περίμενε δεκαετίες για ένα bar στο οποίο θα ευδοκιμούν αποκλειστικά πειραματικές και ambient κυκλοφορίες (βλ. Santarosa), έτσι ακριβώς και η ουσία της ambient ή της αναλογικής και ανθρώπινης techno που σκαρώνει ο Dozzy, αξίζει να βρει την θέση της στην καθημερινότητά σας.
