«Καμιά ψηφιακή διεργασία δεν χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή αυτή της ηχογράφησης». Η αναλογική ακρίβεια επισημαίνεται για το ποιόν τού Bright Future, έκτου LP της Adrianne Lenker των Big Thief, της ευθύβολης φωνής που εδώ δουλεύει τις απλές φράσεις, χωρίς βαρίδια επιτήδευσης, με το folk rock ένστικτο ως lofi δύναμη. Καλώς τονίζεται η ηχητική πιστότητα εκτός digital παραλλάξεων, παρότι το σπιτίσιο του αποτελέσματος, αυτού που ηχογραφήθηκε στο, φυτεμένο απόμακρα στην ησυχία του δάσους, Double Infinity studio με τους Philip Weinrobe, Nick Hakim, Mat Davidson και Josefin Runsteen, δεν χρειάζεται το τριπλό Α (Αnalog recording, Analog mix, Analog mastering) για να καταδειχθεί το βαθιά ανθρώπινο του νοήματος και της υποστάσεως των 12 ιστοριών της.
Η Lenker μονοδρόμησε την ακρόαση. Πιάνο, κιθάρα, βιολί και φωνή, ένα μπάντζο, λίγα κρουστά, το έργο γνωστό, οπότε τι μας απομένει για να συμμεριστούμε τα λεγόμενα; Φεύγω σκοπίμως απ’ το εναρκτήριο “Real House” και κατευθύνομαι προς το προτελευταίο “Donut Seam”. «Τώρα που ο κόσμος πεθαίνει, μοιάζει καλή στιγμή για να κολυμπήσουμε πριν εξαφανιστεί τελείως το νερό, τώρα που η αγάπη μας πεθαίνει, μοιάζει καλή στιγμή για να φιληθούμε, να δώσουμε ένα ακόμη φιλί που θα κρατήσει μέσα στα χρόνια», τραγουδά η Lenker, στο δίσκο που δίνει σκωπτικό επιθετικό προσδιορισμό στα μελλούμενα. Είναι μόνη με τις σκέψεις της, όσο εμείς πηγαινοερχόμαστε μπερδεμένοι σε πράγματα, σε ασχολίες κακομοίρικες και κοκαλωμένα «προβλήματα». Θέλω να πω πως η όποια κριτική προσέγγιση, πέραν του φορμαλιστικού σκέλους, στο LP που κυκλοφόρησε η 4AD, συνδέεται με το πόσο θα αφουγκραστούμε την εσωτερική πορεία της Lenker, τη θύμηση των παιδικών της χρόνων, το πόσο θα αφεθούμε στην αφοπλιστική εμπιστευτικότητα της εξιστόρησης.
Ξαναλέω. Η Lenker μονοδρόμησε την ακρόαση, με μοναχική διαύγεια στην τυπολογία του singer/songwriter μουρμουρίσματος, στο νομαδικό χάρτη των Bill Callahan, Joni Mitchell, Bright Eyes, …(συμπληρώστε κι εσείς) ηχογραφήσεων. Μη με συνεριζόσαστε, που θα έλεγε και το γράμμα προς ένα νέο ποιητή, μα νομίζω πως τελικά είναι καίρια η σημασία του να δεχθούμε το διόλου καινοφανές Bright Future ως πορευόμενο, τόσο προσωπικό όσο και απόμακρο, με τον τρόπο που έχει αναγνώσει τους Big Thief ο συνάδελφος και γείτονας Κλειτσίκας, όταν τους έβλεπε ζωντανά λίγο πριν το πρώτο lockdown: «οι Big Thief αντιπροσωπεύουν και εκφράζουν την αγάπη για τον άνθρωπο, τον πλανήτη, τη ζωή στην πιο ουσιαστική και αυθεντική της μορφή.» Τους αναφέρω ως γόνιμο γνώμονα, έστω κι αν η Lenker τους ξεγυμνώνει στην αναδιατύπωση του “Vampire Empire”. Έτσι κι αλλιώς, η σιωπηρή συνεννόηση του ακροατή με τα «ουσιαστικά και αυθεντικά» δώδεκα τραγούδια της θα προκύψει, καταπώς τα διαπροσωπικά μας ξεδιαλέγματα. Δίχως ελπίδες, αλλά και ασυμβίβαστα, με λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω για τον απόμακρο περίγυρο που τρομάζει, βαραίνει και τσακίζεται απ’την ειλικρίνεια.
Είναι απλό, μα και τραχύ, το κόλπο με την αντεστραμμένη νοηματοδότηση στα γράμματα του “Evol”, σοφά δεν υπονομεύεται η ανισορροπία στο “Ruined”, καλώς παίρνει φόρα στο παλιομοδίτικα ολοκληρωμένο “Sadness As A Gift”. Τούτο το τελευταίο, δεύτερο στη σειρά έπειτα από το εναρκτήριο “Real House” που σας ανέφερα νωρίτερα, είναι τα δύο δυνατότερα σημεία εισχώρησης στις μύχιες γωνιές της ανάσας της Lenker. Σωστά στη σειρά ως προς τη θεματική, «λαθεμένα» ως προς τη δυναμική τους σε σχέση με τη συνέχεια του δίσκου. Και αυτό γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο τραγούδια που προσεγγίζουν εγγύτερα, δίχως έξωθεν επιβολές ή σκέψεις, το εσώτατο, αυτό το διαρκώς βαθύ ζητούμενο καλλιτεχνικής, και όχι μόνο, πραγμάτωσης. Δύο χειροπιαστές, σαφώς οικείες, εξιστορήσεις που δεν υποτίμησαν τις αναμνήσεις και την καθημερινότητα ως ημερολογιακά υλικά, οπότε όσο κι αν ένα κείμενο κριτικής μηρυκάζει όσα δε φτάνει, προσπαθώντας να διακρίνει μουσικές λεπτομέρειες και λεπτές διαφορές, αξιολογώντας με υποδεκάμετρα το πώς αυτές εντάσσονται στο πλαίσιο της χρονιάς, του δισκογραφικού συνόλου του όποιου genre κλπ, στο τέλος-τέλος, οφείλει να παρακινεί προς τέτοιες ακροάσεις.
