Από το 2018 και μέχρι το 2023 ο Sivert Høyem ήταν απασχολημένος με κάτι που πριν από μερικά χρόνια ήταν ένα όνειρο θερινής νυκτός, και δεν είναι άλλο από τους Madrugada. Στην αρχή ξεκίνησαν την επανένωση με ορισμένες συναυλίες για να δουν εάν ακόμα υπάρχει η φλόγα και το ενδιαφέρον του κοινού, μετά περισσότερες συναυλίες με μεγάλη επιτυχία, η συνέχεια έφερε το άλμπουμ Chimes at Midnight (2022), την δισκογραφική επιστροφή των Madrugada μετά το ομότιτλο άλμπουμ του 2008 και το κερασάκι στην τούρτα ήταν η συναυλία τους στο Καλλιμάρμαρο, που έπαιξαν μπροστά σε 20.000 κόσμο. Στο ενδιάμεσο αυτών των χρόνων ο Sivert Høyem δεν κάθισε ήσυχος. Όπως μας είπε στην συνέντευξη που μας παραχώρησε, αλλά και στο Δελτίο Τύπου που υπάρχει με αφορμή τις επερχόμενες συναυλίες του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, «τον Σεπτέμβριο του 2021, ο Sivert και οι «συν-συνωμότες» του μετακόμισαν στο Zoar (βιβλική πόλη από το βιβλίο της Γενέσεως, μετωνυμικά «καταφύγιο»), στο παλιό ενοριακό σπίτι του Nyksund, για να γράψουν τη μουσική τους. Το περιβάλλον είναι εντυπωσιακό. (...) Ο Høyem και οι συνεργάτες του σκέφτηκαν να δημιουργήσουν κάτι «απλό και απογυμνωμένο», κάτι πιο κοντά σε live ή σε demo, και όχι σε «κανονικό» περιβάλλον ηχογράφησης και γι' αυτό έψαχναν για μια μεγάλη, ενιαία αίθουσα ηχογράφησης, ένα μέρος με ξύλινους τοίχους και πάτωμα, κατά προτίμηση μια εκκλησία. Εκεί, στο παλιό σπίτι της ενορίας Zoar, στο Nyksund έστησαν ένα αυτοσχέδιο στούντιο - μαζί με τον ηχολήπτη, Bjarne Stensli - και τα τραγούδια του On an Island ζωντάνεψαν».
Στις παραπάνω πληροφορίες βρίσκεται και η ουσία του On an Island καθώς στην πρώτη ακρόαση δεν είχα διαβάσει τις πληροφορίες, με αποτέλεσμα να λέω στην αρχισυντάκτρια ότι μου φάνηκε το άλμπουμ κάπως χλιαρό. Όταν όμως διάβασα το background της ηχογράφησης, τότε μπόρεσα να καταλάβω και το σκεπτικό του Sivert Høyem: «Όλη η δουλειά βγήκε αυθόρμητα και αβίαστα, στη μουσική έχουν συμπεριληφθεί όλα, ακόμα και οι τυχαίοι θόρυβοι, ο συριγμός των μικροφώνων, το τρίξιμο των ξύλων, το «θρόισμα των φαντασμάτων». Και μετά το ομότιτλο τραγούδι στο οποίο είναι σαν μια απαγγελία του Sivert Høyem, αρχίζει η κανονική ροή του άλμπουμ με το "Two Green Feathers" και η συνέχεια με το "Your True Love is Gone" που θα αγαπηθεί από τις ευαίσθητες ψυχές ειδικά στο σημείο που θυμίζει ο Sivert Høyem λίγο τον Leonard Cohen. Ακόμα πιο μελαγχολικό (άρα και καλύτερο) είναι το "Aim For The Heart" που θυμίζει με τον τρόπο που τραγουδά τον Bryan Ferry. Μπορεί να έχω γράψει δύο φορές το ρήμα θυμίζει, αλλά και πάλι αυτά τα τραγούδια έχουν την σφραγίδα του Sivert Høyem. Και δεν ξέρω εάν ειδικά τα "Aim For The Heart" και τα "Your True Love is Gone" θα ήταν καλύτερα σε ένα «κανονικό» στούντιο. Ίσως αυτή η απλότητα του αυτοσχέδιου στούντιο και όλο το περιβάλλον της ηχογράφησης να είναι αυτό το συστατικό για την ποιότητα των συγκεκριμένων τραγουδιών. Το τραγούδι με τις περισσότερες ακροάσεις στο Spotify (μέχρι τώρα) είναι το σχεδόν 8λεπτο "The Rust". Μέχρι την μέση ακούς έναν σχεδόν υπνωτικό ρυθμό, περιμένοντας όμως ότι κάτι θα συμβεί. Και όντως στην μέση του τραγουδιού υπάρχει το «ξέσπασμα» του Sivert Høyem που κρατάει λίγο, αλλά είναι αυτό που περίμεναν οι οπαδοί και για αυτό του έχουν δώσει τις περισσότερες ακροάσεις.
Εάν το δούμε το On an Island καθαρά ψυχρά, θα πούμε ότι αξίζουν 3-4 τραγούδια, που και πάλι δεν φτάνουν όμως στα επίπεδα του "Sleepwalking Man", "Theaving Heart", "Moon Landing", "Give it a Whirl" για να αναφέρουμε μερικά. Καθώς όμως έχεις διαβάσει το concept του άλμπουμ, δίνεις ένα παραπάνω credit για αυτό που ήθελε να πετύχει ο Sivert Høyem: κάτι «απλό και απογυμνωμένο», κάτι πιο κοντά σε live ή σε demo, και όχι σε «κανονικό» περιβάλλον ηχογράφησης. Ένα οδοιπορικό σε ένα τοπίο που πρωταγωνιστούν τα σκουριασμένα ανθρώπινα ίχνη αλλά απουσιάζουν οι άνθρωποι. Μια μέρα που θα έχει κρύο, βάλε ένα πότο, άκουσε το άλμπουμ δες το video clip του "The Rust" και τότε θα το εκτιμήσεις καλύτερα.
