Laetitia Sadier που δεν μπορεί να μην την θυμάσαι από τους Stereolab, σε φωνή, σύνθεση και στίχους εκεί για χρόνια πολλά και τώρα εδώ στον πέμπτο προσωπικό της δίσκο, και πρώτο άλμπουμ μετά το 2017, κι αν είσαι τύπος που σου αρέσει η French pop και η electropop είσαι στο σωστό σημείο.
Κόντρα στα κακώς κείμενα του κόσμου τούτου, όπως μας έχει μάθει από παλιά -στους Stereolab έκλεινε μέσα σε γλυκά, μελωδικά pop κομμάτια στίχους για τον πόλεμο, το καπιταλιστικό σύστημα, τον φασισμό, τα αδηφάγα οικονομικά συστήματα-, με περιτύλιγμα μια ελαφριά pop και περιεχόμενο βαρύ, κοινωνικοπολιτικό, εδώ με την εμπειρία πλέον που της έχει χαρίσει η εξάσκηση στο Zen Shiatsu και έμπνευση τις λέξεις από το The Honeymoon Killers της Véronique Vincent αντιτάσσει σε κάθε δυστοπικό μέλλον που διαγράφεται την εσωτερική αναζήτηση και την αγάπη.
10 κομμάτια και 42 λεπτά είναι αρκετά για να σου φέρουν στο μυαλό από Grace Jones μέχρι Neu! και δύσκολο βέβαια να αποτινάξει εντελώς από πάνω της τους Stereolab -δεν νομίζω ότι το επιδιώκει καν-, ίσως αυτός μάλιστα να είναι ο πιο Stereolab δίσκος της. Με άνεση που την διακρίνει τόσο στην γαλλική, όσο και στην αγγλική γλώσσα, μοιράζει τους στίχους ανάμεσα τους πολύ εύστοχα, καθώς κάποια πράγματα θα ακούγονταν πολύ άχαρα στην μία ή στην άλλη.
Σαν σε σουρέ Γάλλων διανοούμενων τα θέματα στο Rooting For Love κινούνται ανάμεσα σε ανατολικές θρησκείες, φιλοσοφίες και αντικομφορμιστικές κουλτούρες μέχρι το «νέο» μέλλον εντός κι εκτός μας. Η Laetitia Sadier αναγνωρίζει την κρίση του πολιτισμού μας, την έκλυση των ηθών, των αξιών και την κατάρρευση των θεσμών, αλλά επιλέγει ως απάντηση όχι τον κυνισμό ή την κατάκριση, όπως συνήθως κάνουν τα τραγούδια με περιεχόμενο πολιτικό, αλλά τη συσπείρωση και την ελπίδα.
Το εναρκτήριο "Who + What" καλεί σε συλλογικό αγώνα μέσα από spoken word στίχους που θυμίζουν Laurie Anderson και μιλούν για την απόδραση από τη χιλιετηρίδα της αποξένωσης και του πόνου και την έναρξη της επούλωσης συνδυάζοντας εκκλησιαστικό όργανο, synths, κιθάρα, μπάσο, τρομπόνι, drum, βιμπράφωνο, σαντούρι και μια εντυπωσιακή χορωδία αντρών- γυναικών με ένα σύγχρονο trip-hop beat που και θυμίζει και όχι Stereolab.
Κατά διαστήματα οι φρίκες αντιπαρατίθενται στις εξαιρετικές αποχρώσεις αυτοπεποίθησης, όπως στο "The Inner Smile", όπου το απρόσμενο φλάουτο μετά τα τρία λεπτά και κάτι οδηγεί σε έναν ορχηστρικό αναβρασμό που θα σου φέρει στο μυαλό από πρώιμους Kraftwerk μέχρι την τζαζ του Coltrane ανάμεσα σε στίχους ψυχικής ενδυνάμωσης και αυτοενίσχυσης που πρέπει κάθε πρωί να επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου
Smile and thank your sex,
Smile at your skin,
Smile at your hair
Smile and thank your bones,
Smile and thank all the cells of your body,
Smile at all parts of your being,
Smile at the parts you're aware of and those you're not,
Smile and thank your whole body
“Don’t Forget You’re Mine” ένα φαινομενικά γλυκό κομμάτι, αντιπροσωπευτικό της lounge music και της pop των ’60s που αποτελούν ίσως τις βασικότερες επιρροές των Stereolab. Οι στίχοι γραμμένοι από την Véronique Vincent -της βέλγικης πειραματικής μπάντας Aksak Maboul—κάνουν λόγο για μια γυναικοκτονία με λέξεις που σου δένουν κόμπο το στομάχι (“A good slap is what you need/A good slap is what you want/Take that, take that/Get up, get up, babe”) Η αντίθεση ανάμεσα στην μελωδική διάθεση στον ήχο και στο σκοτάδι στους στίχους και το σχεδόν απόμακρο, μυστήριο cool ύφος της Laetitia είναι ευφυής και υπενθυμίζει το μακρύ παρελθόν της τραγουδίστριας ως μιας ενοχλητικά «άτακτης» πολιτικής φύσης που ταράζει τα νερά στην μοντέρνα μουσική.
“Une Autre Attente” που μεταφράζεται σε «Μια άλλη αναμονή» και που ανεβάζει λίγο τους τόνους και μας μεταφέρει στο Emperor Tomato Ketchup του 1996. Ένα πιασάρικο French Pop κομμάτι με πλούσιο layering, drum machines, synths, πολλές ανάσες ανάμεσα στα μέρη του, γυρίσματα και αλλαγές σαν ταινία του Hitchcock με pop περιτύλιγμα κι ένα video γεμάτο διαφορετικά επίπεδα τέχνης και visuals που ικανοποιούν κάθε fan των Stereolab. “Panser L’inacceptable” που σαν να έχει πηδήξει από το Mars Audiac Quintent του 1994 συνδυάζει επαναλαμβανόμενους α λα Steve Reich ρυθμούς με τα γοητευτικά φωνητικά της Laetitia και πάλι εδώ, κι ένα βίντεο γεμάτο εικόνες από τη φύση που σε κάνει να θαυμάζεις αυτό τον πλανήτη και να θες να κολυμπήσεις στον ωκεανό, να περπατήσεις στο δάσος, να περπατήσεις ξυπόλυτος στο βρεγμένο χώμα.
Στο "La Nageuse Nue" η εμπνευσμένη από την τζαζ ονειρική διάθεση του Dots and Loops του 1997, ενώ στο "New Moon" η Laetitia σαν να λογομαχεί με τη χορωδία, call-and-response συναρπαστικό, ξεσηκωτικό ,στίχοι δηκτικοί και γενναίοι, ενώ κομμάτια όπως το “The Dash” ή το “New Moon” άνετα θα μπορούσες να τα περάσεις για club tracks της Grace Jones στα ‘80s.
“Cloud 6” που κλείνει το άλμπουμ και ανοίγει με ενισχυμένη δόση από synths και φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό κι εδώ Laurie Anderson. Οι στίχοι “How can you be seen and known and loved…when you have your armor on” θα σου ραγίσουν την καρδιά, ενώ ο επίλογος “I’m not fucking around. We’re halfway dead” ίσως είναι το καλύτερο κλείσιμο σε άλμπουμ που έχουμε ακούσει εδώ και καιρό.
Μαγευτική pop από μια μουσικό που τρέφεται ανέκαθεν από τη βαθιά πίστη ότι η pop μουσική μπορεί να τέρπει την ψυχή και να σοκάρει ταυτόχρονα. Ακρίβεια στη σύνθεση, φωνητικό stretching επιρροές από Velvet Underground, Neu!, Can και Faust όπως άλλοτε, John Cage και Phillip Glass με μια Stereolab χροιά. Pop που σε ωθεί στην ευτυχία και την ελπίδα κόντρα στην corporate pop. Προσωπικό, πολιτικό -σχεδόν μαρξιστικό όπως έγραψε κάποτε υποτιμητικά ο Robert Christgau για τους Stereolab- όχι όμως δογματικό, άκρως γοητευτικό, πειραματικό, διαπλανητικό απλώνει τις ρίζες του, σκάβει βαθιά, χρησιμοποιεί σαν δούρειο ίππο την τέχνη για να υπενθυμίσει αξίες και ιδανικά, το Rooting for Love δεν είναι ακόμα ένα French pop άλμπουμ με ηλεκτρονικά 90’s στοιχεία, μοντέρνες minimal συνθέσεις, βελούδινα φωνητικά και cool vibes, αλλά μια έκκληση στην ανθρωπότητα για αγάπη και ειρήνη σε μια εποχή χάους και παρακμής.
