Αξίζει η βάσανος ευρέσεως ενός ευφάνταστου προλογικού σημειώματος, μιας λογοτεχνίζουσας παγίδας, μιας αλληγορικής χαριτωμενιάς, ή έστω μιας ξερής, ξεκάθαρης και στακάτης πρώτης φράσης, ως λειτουργικό προσκλητήριο για την ακρόαση του Glasgow Eyes; Σε καμία περίπτωση. Ίσως αυτό να ήταν αναγκαίο στην περίπτωση του προηγούμενου Damage and Joy, μόνο και μόνο προς άγρα των όποιων νεότερων ακροατών αγνοούσαν τα πεπραγμένα των Jesus έως και το Munki ή περιορίζονταν στην Lost In Translation αναφορά. Τη σήμερον, τα πράγματα είναι λίγο έως πολύ προδιαγεγραμμένα. Ο νέος τους δίσκος θα ακουστεί απ’ όσους προαποφασισμένα είναι συμπαθούντες, οπότε και θα ξεδιψάσουν μια στάλα, ενώ οι λοιποί θα αρκεστούν σε ένα λοξό πέρασμα του νέου κεφαλαίου της JAMC εργογραφίας, αντίστοιχης δυναμικής και αξίας, κατ’ αναλογία, με τον τελευταίο δίσκο των Stones. Αυτογνωσία υπάρχει, ξέρετε σε ποια από τις πλευρές βρίσκεστε, άρα και τι να περιμένετε.
«Δική μου είναι η δύναμη που σταθεροποιεί τα καθεστώτα και κάνει αέναο τον κύκλο της ζωής. Στέκομαι ακλόνητος μέσα στις δοκιμασίες των αντιθέσεων, αποφασισμένος αλλά και αναμάρτητος. Προσπαθώ πάντα να υπηρετώ την ακεραιότητα, έτοιμος να αντιμετωπίσω αντιξοότητες και να επωμισθώ ευθύνες» γράφει στο οπισθόφυλλο του «Μικρού Βιβλίου των Ζωδίων. Αιγόκερως» του Κώστα Λεφάκη (εκδ. Λιβάνης), όπως εντόπισα σε μια διαδικτυακή καταχώρηση βιβλιοπωλείου. Πάντοτε προσπαθώ να καταλάβω τι σκέφτονται οι άνθρωποι που οι συμπεριφορές τους/μας μπορούν και ορίζονται απ’ το αυθαίρετο, υπερβατικό τσουβάλιασμα στο manual του Λεφάκη, της Πατέρα, ή έστω του Χορταρέα πριν αυτός γίνει κληρικός. Έχοντας την ίδια μέρα γενέθλια με τον Jim Reid μπορώ να κατανοήσω -βασισμένος και αποδεχόμενος, για χάρη της εν λόγω συζήτησης, τα αστρολογικά στερεότυπα- συμπεριφορές περί ανώφελης επιμονής, τάσεις βασανιστικής εκδίκησης, άκαμπτων θέσεων, άρα γίνομαι δεκτικός και επιεικής στο πως προσλαμβάνω τη δημιουργική του έκφραση, στο να παραβλέπω τα στραβά, στο να γλυκαίνω και να συντάσσομαι τελικώς, έπειτα από τις επαναλήψεις, με το όποιο τελικό αποτέλεσμα. Κατανοώντας τις αιτίες και την ιδιοσυγκρασία, η ουσία παίρνει σχήμα ξεκάθαρο, δίχως αυτό να σημαίνει κάτι περισσότερο πέραν της αιτιολόγησης του 6/10. Αυτό συναρτάται και με το γεγονός πως τα γενέθλια του William Reid, είναι μια βδομάδα πίσω από εκείνα του συγχωρεμένου πατέρα μου, οπότε έπειτα από την παραπάνω κατινίστικη ζωδιακή υπεκφυγή, μπορούμε να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Να σημειώσω πως την ώρα που σχηματοποιήθηκε στο μυαλό μου αυτή η τελευταία πρόταση, ο μεταφυσικός μου ειρμός διακόπηκε από στατιστικολόγο-μαθηματικό που εξιστορεί το πως μελετούσε και προέβλεπε τις κληρώσεις του εθνικού λαχείου. Κατά δήλωσή του, δε στάθηκε «τυχερός» μόνο και μόνο επειδή κατόρθωσε μεν να υπολογίσει σωστά τον αριθμό στο «Εθνικό» αλλά αυτός κληρώθηκε στο «Λαϊκό»! Θα μπορούσα να μπω στον πειρασμό να εντάξω το παραπάνω στη συνέχεια αλλά θα κατηγορηθώ για άσκοπη φλυαρία, και θα έχετε δίκιο.
Glasgow Eyes, τίποτε το μεταφυσικά αναπάντεχο, όλα είναι γραμμένα στον χάρτη και προκύπτουν από τις συναστρίες, καμιά έκπληξη στην κληρωτίδα, εδώ έχουμε την αναμενόμενη σταθερά του μίνιμουμ που σου δίνει ο λήγοντας, τουτέστιν την επιστροφή των χρημάτων που δαπάνησες για την αγορά των λαχνών. Castle Of Doom Studios, ο όγδοος δίσκος των Jesus and Mary Chain, επτά χρόνια μετά τον προηγούμενο, με περισσότερο μπλιμπλίκι, μπόλικα σύνθια, κάμποσες λεκτικές και ηχητικές παραπομπές στους Beatles, Eagles, Stones, Velvet μα και χαζοκλεισίματα του ματιού μέχρι και στην Joan Jett (“The Eagles and the Beatles”)! Ιδιοσυγκρασιακά inside jokes, σιγά το επίτευγμα θα μου πείτε, η ασφάλεια του οικείου θα σας απαντήσω, βαρέθηκα μα και ξαπόστασα στη συμβιβασμένη φασαρία που επανέφεραν τα αδέρφια, επανέλαβα το “Mediterranean X Film”, μειδίασα με το “jamcod”, ορκίστηκα πως η προφορά στο “Discotheque” είναι Ντισκουτέκ, οι JAMC είναι εδώ και χρόνια νεκροί, καμία διάψευση περί του αντιθέτου, μα ας παραδεχτούμε πως έχουμε το κοντράρισμα στο ορθόν της ερμηνείας τού «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας». Εφόσον αποφάσισαν να μη βάλουν τελεία σε αυτές, μιαν ύστατη κάτω βόλτα στον ίδιο χαβά, θα ξεθωριάσει τη συνολική δισκογραφική τους εικόνα, μα και θα τους συστήσει κατά τύχη στα πιτσιρίκια, ενόσω τα εξακολουθητικά τους αμαρτήματα θα πατάνε στην νοσταλγική κατάφαση των fans. Πονηράτζες περιωπής που σου κουνάνε και ένα Hey Lou Reid μαντήλι στο φινάλε!
