Διάβαζα το Q&A των Messthetics στο Reddit. O κιθαρίστας Anthony Pirog παρέθεσε δίσκους με κιθάρα και σαξόφωνο που υπήρξαν σημαντικοί για εκείνον μέσα στα χρόνια. Sonny Rollins και Jim Hall στο The Bridge, Peter Brötzmann και Sonny Sharrock στο Last Exit, King Curtis και Billy Butler στις ηχογραφήσεις του Bill Doggett, John Zorn και Fred Frith. Το LP των Messthetics με τον James Brandon Lewis είχε ήδη φτάσει στα 2/3 του, στο “The Time Is The Place”, στο σημείο που ο σαξοφωνίστας είχε όλο το χώρο να υποσκελίσει τους πάντες υπέρ της jazz μορφολογίας. Ήταν η στιγμή που πάτησα παύση και κατευθύνθηκα στο “Turnover” από το Repeater, του τυπικά πρώτου «μεγάλου» LP των Fugazi.
«Όλοι έχουμε ακόμη ένα Fugazi T-shirt στην ντουλάπα μας». Αναλογίστηκα πόσο περιοριστικά εύσχημο μα και πιασάρικο, τουλάχιστον για τους μεσήλικες plus, είναι αυτό που τσιτάρει το Primavera Sound ώστε να προσελκύσει ακροατές για το επικείμενο live των Messthetics με τον James Bradon Lewis. Είναι περίπου αντίστοιχο, είτε αυτό αναφέρεται στους ακροατές είτε στους δημιουργούς, με το «έχω κοιλίτσα και Ζιντανική καράφλα, άρα λογικό που έπαθα jazz στα γεράματα.».
Γρήγορα-γρήγορα, αφήνοντας πίσω το Repeater, όταν οι Brendan Carty (ντραμς) και Joe Lally (μπάσο) ήταν ακόμη Fugazi, πετάχτηκα μέχρι το The Messthetics του 2018, εκεί που οι δυο τους πρωτοσυνάντησαν τον Pirog, παραμένοντας στην Dischord. Έπρεπε να ακούσω το αμέσως επόμενο LP τους, το Anthropocosmic Nest, για να υποψιαστώ πως έχουν την οικονομία για τις αντηχήσεις τους, μα και πως ήταν επείγον να ξεδιαλύνουν την ορμή τους, πέραν του δυναμικού κιθαριστικού βαυκαλισμού. Σε τούτο είναι που η σύμπραξη με τον James Brandon Lewis, ήδη από την εκκίνηση του “L’Orso”, τους λύνει περίτρανα τα χέρια, κι οι αισθητικές αλλαξοκωλιές της Washington D.C παρακαταθήκης μέσω της Impulse! οδού, που πάντα τάσσεται με το επίκαιρο, αντιλαλούν στις αναμενόμενες παραπομπές. Μα είναι τόσο μεγάλη κι εμφανής η ενέργεια που καταβάλουν, που για τα τρία τέταρτα μιας ώρας, αποδεικνύεται πως όλα πήγαν κατ’ευχήν. Τουτέστιν, οι φίλοι της alt/indie σκηνής θα μασήσουν την jazz (σ)τροφή των Messthetics (στα σίγουρα θα ανακαλέσουν το “Jigsaw Falling Into Place” των Radiohead στο καταληκτικό “Fourth Wall”), διότι η τράπουλα είναι ανακατεμένη μα και μοιρασμένη ανάμεσα στο αχαρτογράφητο του δικού τους ηλεκτρισμού και των παραδοσιακών/free jazz φράσεων του James Brandon Lewis, που τόση ώρα μοιάζει να λογίζεται ως πολύτιμο asset, μα είναι ο βασικός δεύτερος πόλος της εξιστόρησης. Να σημειώσω πως ο πολυγραφότατος Lewis είχε ξαναβρεθεί με τον Anthony Pirog στο An UnRuly Manifesto του 2019 (με Jaimie Branch και Luke Stewart στην παρέα), ενώ πέρσι μας παρέδωσε μια υπέροχη αφιέρωση με το δίσκο For Mahalia, With Love.
Υπογείως μπλουζάρουν και φανκάρουν στο “That Thang”, κυκλώνουν τη spiritual φόρμα στο “Three Sisters” όπως και στο χτιστό “Boatly”, επενδύουν λιγότερο στο avant και περισσότερο στη ροκ μεθοδολογία, με συνολική κατεύθυνση σε ενεργητικό τέμπο με σολαρίσματα, κραυγές, εντυπωσιακές εξάρσεις, την Coltrane/Sanders πεπατημένη στα φυσήματα, και εδώ είναι που θα βάλω απότομα το φρένο, καταπώς και το LP. Το τρίο συνάντησε τον Lewis και η απόφαση ήταν να μπαινοβγαίνουν στο studio, να ανταλλάξουν φράσεις, να αφήσουν χώρο ώστε ο καθένας να προσθέτει τις δικές του ιδέες. Αυτό το κουβεντολόι κράτησε ένα διήμερο και αποτυπώθηκε στο δίσκο, με συζητήσεις ολοκληρωμένες, ημιδιατυπωμένες, με γόνιμες καταλήξεις και αθέατες καταθέσεις για τις μελλοντικές τους δυνατότητες.
“Emergence” είναι ο τίτλος του δεύτερου κομματιού του ντεμπούτο αυτής της σύμπραξης, οπότε εφόσον συμφωνούμε πως είναι κατοχυρωμένες οι «εμφανίσεις» ένεκα των αλληλεπιδράσεων, με κεντρομόλο την εξωστρεφή ορμή, αναζητούμε το «παραπάνω» των συνθέσεων, εκείνων που θα είναι στραμμένες με το βλέμμα εντός.
