Είμαι ο λάθος άνθρωπος για τα ριψοκίνδυνα πονταρίσματα, για την ανατρεπτική πρόβλεψη, για το διορατικό υπολογισμό. Δια του λόγου το αληθές, έχω σημαδέψει σε ποδοσφαιρικό στοίχημα νίκη της Κορέας απέναντι στη Βραζιλία, έχω ψηφίσει ΔΗΜ.ΑΡ. (2 φορές), ενώ αρκετά χρόνια πριν εναπόθεσα τις ελπίδες μου για επαναστατική lo-fi μουσική διαφοροποίηση στους Adrian Orange & Her Band, μιας “David Byrne” υποπερίπτωσης. Είμαι ο λάθος άνθρωπος για να μιλήσω για τη Cindy Lee, για το drag queen project του Patrick Flegel, μιας και έχω παραβλέψει τα λίγα πεπραγμένα των καναδών Women, εκεί όπου ο Flegel έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, εκεί που παρομοίως ανακαλούνταν οι Velvet Underground, ανάμεσα σε post-punk, garage και 60s psych ιδέες. Όμως όσο λάθος κι αν αποδειχθεί η δική μου προσέγγιση σε ένα δίσκο που ανακάλυψα χάρη στο δικαίως ή αδίκως «λοιδορηθέν» Pitchfork, η περίπτωση του “Diamond Jubilee” έχει μπόλικο ψωμί, κι είναι κρίμα να παραμείνει άκοπο ώσπου να ξεραθεί ξεχασμένο σε κάποια γωνιά. Ακολουθεί μπόλικο κατατοπιστικό μα και αναγκαίο copy paste από εδώ και από κει.
Για τον Patrick Flegel, το project Cindy Lee αποτελεί μιαν εξερεύνηση του «κιθαριστικού ηλεκτρισμού και της queer ταυτότητας, με φωνές σαν αυτές των Patsy Cline και Supremes να τον κουβαλούν στις πιο δύσκολες φάσεις». Όμως το ενδιαφέρον του για την ιστορία της Karen Carpenter (ναι, των πασίγνωστων Carpenters με το τραγικό φευγιό της μόλις στα 32 της χρόνια, εξαιτίας των επιπλοκών της νευρικής ανορεξίας) αποτέλεσε το βασικό πυρήνα για τη δημιουργία της Cindy Lee. Ο Flegel γεννήθηκε το 1985 και μεγάλωσε στα 90s ακούγοντας C+C Music Factory, rap, Soundgarden, Everly Brothers και Beck στον 66 CFR ραδιοφωνικό σταθμό του Calgary. Έπιασε την κιθάρα για να παίξει Nirvana όπως όλα τα πιτσιρίκια. Άρχισε να διαβάζει Mojo και Uncut, κι έτσι έμαθε τους Orange Juice, Fire Engines και Josef K., όμως είχε αυτί ανοιχτό, τόσο ώστε να ακούει CDs για την Chess Records. Πέραν των Women, και των εμπλοκών του σε διάφορα side projects, ως Cidny Lee έχει φτάσει στην 7η πια κυκλοφορία. Για λογαριασμό της W.25th (ενός υποlabel της Superior Viaduct) κυκλοφόρησε το 2020 το hypnagogic pop LP What's Tonight to Eternity?, με τη retro ποιότητά του να στρέφει λίγα περισσότερα φώτα στην περίπτωσή του, όμως δε φαίνεται να αποζητά προβολείς. Το Diamond Jubilee είναι έξω από τις πλατφόρμες, έξω από το Bandcamp, προσφέρεται ενιαίο στο YouTube και στο παλαιολιθικό GeoCities.
«Πιστεύω πως όλοι πρέπει να βγάλουν τη μουσική τους έξω από τις streaming πλατφόρμες. Ούτε καν απεργία, απλά να τη βγάλουν. Παρακαλούν για μια δεκάρα ανά παίξιμο, και είναι κρίμα. Γαμήστε αυτούς τους τύπους, αυτόν τον σκατένιο Daniel Ek. Είναι ανάλογο με κάθε άλλη δουλειά, όπου πιστεύεις ότι πρέπει να πάρεις αύξηση, και πιθανότατα θα έπρεπε, και απλούστατα δεν παίρνεις. (…) είναι μια μαλακία όλο αυτό» και κάπως έτσι τα 32 κομμάτια του Diamond Jubilee, αυτό το άτυπο δίωρο διπλό CD, κυκλοφορεί άυλο και δωρεάν με προαιρετικά 30 καναδέζικα δολάρια ως donation. Ο ύστατος αληθινά indie θρίαμβος της Cindy Lee μιας και έχει ήδη ανακοινώσει πως πρόκειται για το κύκνειο άσμα αυτού του project, ενόσω τρέχει το αποχαιρετιστήριο live tour της. Η υπόσχεση πως μια βινυλιακή, λογικά τριπλή, έκδοση θα κυκλοφορήσει σε επαρκές τιράζ, λίγο μετά το πέρας του tour, είναι γραμμένη με κίτρινα και μωβ γράμματα στη σελίδα ακρόασης.
Σας ζάλισα και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς; Αν απουσίαζε η alternative πλοκή, αν ο ακροατής παραιτείτο από την κατάφαση στον τρόπο που ο Flegel καταστρώνει το σχέδιο, τον χαρακτήρα, τα μέσα, τι θα έμενε; Όσο κι αν πέφτω έξω στις υποθέσεις, αν μη τι άλλο, σας ομολογώ την αλήθεια μου. Διότι εδώ ακούω τη Nico ως φάντασμα, τις ξεχασμένες ιαχές από την garage greats σειρά με τα επτάρια ρέπλικες, τα εφηβικά girl-group είδωλα της Cindy Lee, τη μελαγχολία του Wall Of Sound, τις μοναχικές πενιές του Megira, τους Suicide στα ηχεία ενός κανονικού bar, τα b-sides από τα παραμύθια της Numero Group. Βλέπω το Joe Meek καδραρισμένο ως υπόδειγμα βαβούρας.
My mind is racing
To the end of the line
My heart stops breaking
When I make up my mind
Don't tell me I'm wrong
Without you close to me
All I've got's this song
And this melody
Darling, if I'm wrong
Βάλτε το “Don’t Tell Me I’m Wrong”, 11ο κομμάτι του «δεύτερου CD» κι ακούστε τα λόγια. Συμπορευτείτε με το σύνολο του Diamond Jubilee αυτής της χαμηλόφωνης, ερμητικής, δευτεροκλασάτης wav εξιστόρησης. Αφεθείτε στον υπνωτικό ρεαλισμό του. Παραδεχτείτε το. Και πείτε το και στους φίλους σας.
