Η Beth Ditto τραγουδάει σε όλη τη διάρκεια του “Real Power” με τσιτωμένα τα γκάζια, η φωνή της σε επίμονα ψηλές συχνότητες, το βιμπράτο της “δεν κρατάει ομήρους”, επιτίθεται σαν να κρέμεται το μέλλον της ανθρωπότητας από αυτό και τιμωρεί με μια αεικίνητη ρομφαία, τα πάντα στο δρόμο της - στρεβλές σχέσεις, κουτσές νοοτροπίες, λοξοδρομημένα μυαλά. Καλό είναι να μην βρεθείς στο δρόμο της Beth Ditto για τους λάθος λόγους. Στην πορεία αυτού του καλοφτιαγμένου δίσκου ανακαλείς όλα εκείνα που είχαν κάνει στα τέλη της δεκαετίας των 00s τους Gossip μια αλλόκοτη εκκεντρικότητα. Σήμερα που οι Gossip δεν απολαμβάνουν τους προβολείς της κεντρικής σκηνής με την τραγανότητα που είχαν τότε -δεν “συμβαίνουν” στην επικαιρότητα- αφήνονται κατά τι ωριμότεροι να περιηγηθούν σε πιο κελαριστά νεοκυματικά τοπία, υπογραμμισμένα πάντα από ευκίνητα πλήκτρα και στρωτές συνθετικές ιδέες που δεν φέρουν την εναλλακτικότητά τους σαν βεβιασμένα εύσημα με το στανιό.
Είναι αναπάντεχα καλό το album αυτό: περιλαμβάνει πρωτοκλασάτα διαμαντάκια όπως το “Don’t Be Afraid”, από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν φτιάξει σε όλη την καριέρα τους: μία εσωτερική κυκλωτική λούπα αναδεικνύει το υπόκωφο ρυθμικό στοιχείο με τόσο ψηλή, τόσο ζαλιστική αισθητική ακεραιότητα που αναρωτιέσαι πράγματι πόσο δύσκολο έχει καταλήξει να είναι, η άρθρωση μιας ολοκληρωμένης τραγουδιστικής γραμμής στην εποχή των smart οθονών. Όλα τα υπόλοιπα τραγούδια, πατάνε γερά στα πόδια τους, βαδίζουν με τη σιγουριά μιας twisted pop γνώσης προς τα ακουστικά του κοινού τους, με νικηφόρα αυτοπεποίθηση και μία τιμιότητα που μόνο γενναία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Υπάρχουν κάποιες στιγμές όπως το “Edge Of The Sun”, το “Light It Up” και το soulful “Peace And Quiet” που η Beth Ditto επιτρέπει στην πιο τρυφερή πλευρά της να βγει προς τα έξω -ακούγεται προσκλητική, νηφάλια και γλυκιά- υπάρχουν άλλες στιγμές ρωμαλέας, αστικής funky γκρούβας όπως το “Give It Up For Love” -φανταστείτε τους INXS του “Need You Tonight” με μπροστάρισσα την Debbie Harry- που εθίζουν με τα ακόρντα τους με τον παλιό καλό εκείνο τρόπο που ένα κομμάτι μπορούσε να κολλήσει στο νου σου επί εβδομάδες και να μην ξεπλένεται από τη μνήμη με τίποτα. Υπάρχουν post punk καλούδια όπως το “Tough” που ανακαλούν τη δυσθυμία μιας κιθάρας που έκανε τους Sound και τους Echo & The Bunnymen θρυλικούς και τη διάθεση ενός γκρίζου τοπίου, εμβληματική. Από κοντά, στην ίδια αισθητική γραμμή και το “Crazy Again” που φέρνει στην επιφάνεια ένα νήμα μουσικής φρεσκάδας που είχαμε αφήσει στην παλιά φρουρά των Romeo Void. Ουσιαστικά, η Beth Ditto έχει πάρει την σκυτάλη της Deborah Iyall και την τρέχει σε γύρους θριάμβους μέσα σε μια αρένα που σφύζει από τα πλήθη που αγανακτισμένα δόξαζαν το new wave ενάντια στην καθεστωτική φάση του αμερικανικού A.O.R.
Μαζί της η Hannah Billie στα τύμπανα που επέστρεψε ξανά στη θέση της αντικαθιστώντας την Kathy Mendonca και ο Nathan Howdeshell σε κιθάρα, μπάσο και πλήκτρα που φέρει το βάρος όλης της μελωδικής διεκπεραίωσης του υλικού. Η ουσιαστική αίγλη του “Real Power” έχει να κάνει με την απίστευτη ικανότητα της Beth Ditto να γράφει τίμια. Δεν κοροϊδεύει κανέναν, ιδρώνει τη φανέλα της και δεν κατεβάζει το πενάκι της αν δεν έχει ολοκληρώσει το αποτέλεσμά της. Πόσο σπάνια ποιότητα πια σε μια εποχή που οι ασπόνδυλες παραγωγές έχουν υποκαταστήσει την ουσιαστική τραγουδοποιία.
