Ποια ήταν τα μουσικά πρόσωπα του 2024 πέρα από τον ΛΕΞ και την Μαρίνα Σάττι; Ποια genres κυριάρχησαν φέτος; Ποιοι ήταν πολύ καλοί στα πάρτι; Τι γίνεται με τις κιθάρες; Ποια θα είναι η τάση το 2025; Όλα αυτά τα ερωτήματα μας απασχόλησαν και στο σχετικό podcast του Avopolis για την ελληνική «ανεξάρτητη» μουσική του σήμερα.
Μετά τη λίστα με τους καλύτερους διεθνείς δίσκους του 2024 -και μετά από αλλεπάλληλες σκέψεις και συσκέψεις- σας παρουσιάζουμε τη λίστα του Avopolis με 20 από τα σπουδαιότερα εγχώρια άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2024, μεταξύ των οποίων ανεξάρτητες κυκλοφορίες, αυτοεκδόσεις διαμαντάκια, συναρπαστικά ντεμπούτα, δίσκοι από «μικρούς» καλλιτέχνες που μεγάλωσαν, δίσκοι από «μεγάλα» ονόματα που πιστοποίησαν τη δυναμική τους και δίσκοι (pop, folk, rap, electro, jazz, experimental) που σημάδεψαν με τον δικό του τρόπο ο καθένας αυτή χρονιά. Στην κορυφή, ένα συγκινητικό indie comeback, ένα εξαιρετικό ντεμπούτο πανέτοιμο για εξαγωγή εκτός συνόρων και ένα άλμπουμ που περίμενε το τέλος της χρονιάς για να αναδυθεί και σάρωσε τα πάντα στο διάβα του.
Στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των καλύτερων διεθνών δίσκων του 2024 έλαβαν μέρος οι συντάκτες του Avopolis Σταύρος Γαρεδάκης, Άννα Γεωργάτου, Ευτυχία Διαμαντή, Άγγελος Κλειτσίκας, Άγγελος Κυρούσης, Δημήτρης Λιλής, Μάκης Μηλάτος, Γιάννης Μόσχος, Τάνια Σκραπαλιώρη, Ζώης Χαλκιόπουλος, και Εύη Χουρσανίδη.
20. Alex K Κτίρια τη Νύχτα - Alex K Κτίρια τη Νύχτα
«Ο άνθρωπος που βρέθηκε στη γωνία Χαλκοκονδύλη και 3ης Σεπτεμβρίου εκείνο το βράδυ ζύγισε την ιστορία του κόσμου και βρήκε το βάρος της ίσο με το βάρος μιας σιδερόβεργας». Όσο υπάρχουν ακόμα πένες που γράφουν τέτοιους στίχους, φωνές να τους τραγουδάνε και καλλιτεχνικοί συνοδοιπόροι να τους αναδεικνύουν όπως τους αξίζει τότε αυτή η πόλη μπορεί να ελπίζει ακόμα στην ποίηση που μπορεί να βγει από τους πιο σκοτεινούς της πόρους.- Τάνια Σκραπαλιώρη
19. Nalyssa Green - Πολύ Καλή Στα Πάρτυ
Το Πολύ Καλή Στα Πάρτυ ηχεί, εν τέλει, ως ο επίλογος μιας τριλογίας που άνοιξε με το Μπλουμ και συνεχίστηκε με το Ταξίδι Αστρικό, με τα δύο άλμπουμ να βγάζουν πλέον περισσότερο νόημα ως μέρη του ίδιου δημιουργικού κύκλου. Οι τρεις αυτές κυκλοφορίες μοιράζονται κοινές συνθετικές αρετές, στιχουργικές θεματικές και καλώς εννοούμενες εμμονές - από αυτές που διαθέτουν οι καλλιτέχνες με ξεχωριστό αποτύπωμα. Μέσα σε αυτό το σύμπαν που φιλοτέχνησε η τραγουδοποιός, κατάφερε να χωρέσει όχι μόνο το δικό της συναίσθημα, αλλά και το συλλογικό μιας γενιάς που επέλεξε τον έρωτα πάσας μορφής ως το αντίδοτο σε κάθε διαδοχική κρίση. Το βίωμα αυτής της Αθήνας θα έμοιαζε φτωχότερο χωρίς τη Nalyssa Green. - Άγγελος Κλειτσίκας
18. S.W.I.M. - Heartbreaker
Με το "Heartbreaker" οι S.W.I.M. (Someone Who Isn't Me) μπορεί να μην επανέλαβαν μέσα στη χρονιά την viral επιτυχία που είχαν γνωρίσει με το "Gomenaki" κάποτε, όμως τι περισσότερο να ζητούσε κανείς από το δεύερο άλμπουμ του κουήρ synthpop δίδυμου από 9 εν δυνάμει club ύμνους για ραγισμένες καρδιές που παρακινούν το σώμα σε κίνηση και τα μάτια σε ύγρανση; - Σταύρος Γαρεδάκης
17. Aki Rei - Vain Poetry
Το Vain Poetry, παρά το γεγονός ότι προϊδεάζει τον ακροατή για μία σαρκαστική λυρικότητα, είναι ευάλωτο, σαν ηλιόλουστο δωμάτιο ένα ανοιξιάτικο απόγευμα Κυριακής. Τα φωνητικά είναι γλυκά και το γυαλιστερό, ρετρό περιτύλιγμα φλερτάρει με το synthwave, ενσωματώνοντας όμως έξοχα jazz στοιχεία, στιχάκια για εκείνο το κορίτσι που ίσως υπάρχει εκεί έξω, ίσως είναι αποκύημα της φαντασίας ή είναι κολάζ πραγματικών ατόμων και ανεκπλήρωτων στιγμών. Στα δυνατά σημεία του άλμπουμ, η παραγωγή του, της οποίας έχει επιμεληθεί ο ίδιος ο Aki Rei, η ιδιαίτερη για τα εγχώρια δεδομένα χροιά και, βέβαια, η διεθνών προδιαγραφών αισθητική, η οποία αποκαλύπτεται σταδιακά, με κάθε επόμενη ακρόαση. - Εύη Παπαγιάννη
16. The Bonnie Nettles - First In/First Out
Ρετρό αισθητική και meta-μοντέρνα indie παντρεύονται σε κομμάτια που υψώνουν ανάστημα και καταφέρνουν να γράψουν μια κάπως πιο funk ιστορία επαναπροσδιορισμού κι αναζήτησης. (...) Από την πρώτη ακρόαση, γίνεται ξεκάθαρο ότι η μπάντα έχει δουλέψει εντατικά για να διαμορφώσει έναν ήχο που ακούγεται ταυτόχρονα αναδρομικός και σύγχρονος. Και ναι, αυτό που εισπράττεις είναι “Bonnie”, με παραλλαγές ηρεμίας, μελαγχολίας και ρομαντισμού. - Ευτυχία Διαμαντή
15. ΜΕΤΑΜΑΝ - Vs Dr RAVE
Προχωρώντας πέρα από την φυσική κομψότητα του εκπληκτικού ντεμπούτου «ΙΡΙΝΑ» και του πανάξιου διαδόχου album «ΜΑΤΑΙΩΣΗ» ο ΜΕΤΑΜΑΝ ολοκληρώνει τη μεταμόρφωσή του σε σκοτεινό, αστικό αντι-ήρωα της πόλης, και απαντάει στα dark pop synth κόλπα του Doctor Rave με το υπαρξιακό, λυρικό βάθος που από την αρχή αποτελούσε το δυνατό όπλο της ηλεκτρονικής του πρότασης. Tracks όπως το «ΚΑΝ» με το πολύτιμο feature της Sci-Fi River και φυσικά το «Εμείς οι Δύο Θα Γεράσουμε Μαζί» είναι τα καλύτερα δείγματα της απολαυστικά εξωστρεφούς φάσης ενός εσωστρεφούς ηλεκτρονικού καλλιτέχνη που φαίνεται και ακούγεται να ξέρει πώς να αξιοποιήσει τη στιγμή του. - Τάνια Σκραπαλιώρη
14. Die Arkitekt - The Death of Postmodernism
Το The Death of Postmodernism δε φέρει το στοιχείο της έκπληξης στον βαθμό που το έκανε το Dark Colors, ούτε διαθέτει κάποιο κομμάτι ισάξιο του “Julian”. Περιέχει όμως αρκετά που το πλησιάζουν και -κυρίως- κανένα που να βρίσκεται κάτω από τη στάθμη του «καλού». Είναι δίσκος συνεπής και συγκροτημένος, πυκνός σε αξιόλογο υλικό, με μελετημένη ροή, ιδανική διάρκεια και αριστοτεχνική διαχείριση της ενέργειάς του. Σηματοδοτεί έτσι ένα στέρεο βήμα εμπρός για τον Die Arkitekt, ο οποίος δίνει την αίσθηση ότι πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στο διεθνές breakthrough που του αξίζει. - Άρης Καζακόπουλος
13. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Urbanum
Κάπως έτσι, 30 χρόνια μετά το Αγία Νοσταλγία και 17 μετά τη Βροχή από Κάτω -την πρώτη και ίσως μοναδική βαθιά πειραματική δουλειά του Παπακωνσταντίνου πολύ μακριά από τα σύνορα του αναμενόμενου τουλάχιστον για μεγάλη μερίδα και του τότε κοινού του- ο βραχνός προφήτης επιστρέφει με έναν «διαφορετικό» δίσκο πλήρως αντάξιο του προσωπικού και καλλιτεχνικού του κεφαλαίου – και κάτι, αν όχι πολλά, παραπάνω. Αποδεικνύει ότι δεν αναπαύεται, δεν εφησυχάζει – αν υπήρχε δηλαδή κάποια σχετική αμφιβολία. Είναι εδώ, ξεκινά από εκεί που σταματάνε άλλοι, δείχνει σε αρκετό κόσμο που εμπνέεται από την παραδοσιακή φόρμα τον δρόμο του βάθους. - Τάνια Σκραπαλιώρη
12. Echo Tides - Στον δρόμο που φυτρώναν φράουλες
Με ό,τι καταπιάνεται η παρέα των Καλλιόπη Μητροπούλου, Παναγιώτη Πανταζή, Γιάννη Αναγνωστόπουλου και Γιώργου Λιγουριώτη μοιάζει σαν μεγάλη -δημιουργική- ανάσα. Το άλμπουμ Στον δρόμο που φυτρώναν φράουλες, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο από τη Veego Records, δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένας δίσκος που αν του το επιτρέψεις, θα σε κατακλύσει με συναισθήματα από την πρώτη του ως την τελευταία νότα κι από τις άκρες των δαχτύλων σου ως το κέντρο της καρδιάς σου. Αγκαλιάζοντας αισθητικά (σε ήχο και εικόνα) ποπ-ροκ επιρροές, μέσα στα εννιά του κομμάτια διακρίνονται σαφείς αναφορές στην εναλλακτική ροκ σκηνή των 90s, χωρίς όμως μηρυκασμούς. Η αέρινη ερμηνεία της Καλλιόπης Μητροπούλου συμβάλλει σημαντικά σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα εξισορροπεί έτσι τις πιο σκοτεινές μελωδίες. Εδώ, επίσης, έχουν την ίσως ως τώρα αρτιότερη στιχουργική δουλειά του Παναγιώτη Πανταζή, όχι μόνο σε επίπεδο ποιητικότητας, αλλά και σύμπνοιας με τις συνθέσεις. Βέβαια, δεν αποφεύγει να «δημιουργήσει» χιτ, όπως τα «Ραντάρ» και «Βροχή», μολονότι στο σύνολό του ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει κομμάτια που έχουν κάθε προοπτική να αντέξουν στο χρόνο. - Εύη Παπαγιάννη
11. Pan Pan x Years of Youth - Λύκοι στον Άρη
Ο δίσκος είναι ανάλαφρος, uptempo, εξωστρεφής, κομψά δραματικός, συγκρατημένα αισιόδοξος, περιπετειώδης, με ορθάνοιχτα μάτια σαν εκείνα των θεατών των διαστημικών b-movies στα 50s. Έχει στιλ, ολοστρόγγυλα μελωδικά σχήματα που μπορείς να σιγοτραγουδάς στην αιωνιότητα, φρεσκάδα στην ερμηνεία και μουσικό υλικό αγκαλιάς και μια ανάγκη επιπλέον να νικήσει η ανθρωπιά (...) Είναι σχεδόν απαραίτητο να έχεις το πλαίσιο των εικονογραφήσεων του Pan Pan που έφτιαξε μεγέθη, φιγούρες, υφές και σχήματα για να δώσει οπτικό υλικό στη φαντασία. Είμαι σίγουρος ότι δεν έχετε ξανακούσει τόση συμπυκνωμένη pop υπεροπλία όσο η στροφή: Ροζ φώτα μου δείχνουν την πόρτα / Ο ουρανός είναι γεμάτος μπισκότα... - Μάρκος Φράγκος
10. AMKA - On Patrol
(...) όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν αναδείξει τους AMKA σε ένα από τα πιο καυτά ονόματα του εγχώριου κιθαριστικού τοπίου. Μπορεί η τόσο one to one σύγκριση μεταξύ της live και στούντιο εκδοχής του δίσκου να μοιάζει άδικη, αλλά είναι το ίδιο του γκρουπ που έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά την χρονιά που μας πέρασε. Μπορεί, άλλωστε, το ζητούμενο να μην ήταν ποτέ να διοχετευθεί όλη η μαεστρία τους στην δισκογραφική απόπειρα και αυτή να αποτελεί ένα βοηθητικό εγχειρίδιο γνωριμίας στον δρόμο για το κυρίως μενού. Αυτό θα το βρείτε σίγουρα σε κάποιο λαιβάδικο κοντά σας και είναι εκεί που οι AMKA κερδίζουν πάντα το στοίχημα. - Άγγελος Κλειτσίκας
9. Lefteris Volanis, Dimitris Pagidas - Εκτός των Τειχών / Outside the Long Walls
Με το τεράστιο background των No Clear Mind οι Λευτέρης Βολάνης και Δημήτρης Παγίδας μόλις κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς. Γι'αυτό και καλό θα ήταν να κάνετε ένα ώριμο focus και να τον ακούσετε χωρίς να κάνετε 100 πράγματα ταυτόχρονα. Συγνώμη για το κούνημα του δακτύλου αλλά το εν λόγω άλμπουμ είναι ένα καθαρό δεκάρι* που μιλάει και ελληνικά και αγγλικά και που φρόντισε καλά η Veego Records με φανταστικό packaging και εξαιρετικό ήχο στο βινύλιο. Ανακαλύψτε το πριν το κάνουν μουσικόφιλοι από όλο τον κόσμο. - Ζώης Χαλκιόπουλος
8. Nefeli Fasouli - Phases
“The Worst Is Yet To Come” (κομμάτι που εκκινά πολύ πιο νωρίς από το εν λόγω LP, μιας και αν το αναζητήσετε θα βρείτε τον «piano trio» προκάτοχό του) τιτλοφορείται ένα από τα 6 θέματα, αντιστρόφως επεξηγηματικό, ως τίτλος, με την προοπτική της Φασούλη στη jazz δισκογραφία. Για να παραφράσουμε και τους στίχους της στο εν λόγω τραγούδι, έχει μάθει το μάθημα και τον κανόνα, οπότε κρατά τους μηχανισμούς για το τι θα κάνει με τους δρόμους που απλώνονται μπροστά της. Σε κάθε περίπτωση και διακλάδωση, τα καλύτερα είναι ήδη εδώ. - Άγγελος Κυρούσης
7. VASSIŁINA - Femmeland
Πέραν της θεματολογίας, της εκφραστικότητας και του αδιαμφισβήτητου ταλέντου της VASSIŁINA , τα πολύ δυνατά στοιχεία του άλμπουμ αποτελούν η περιπλοκότητα και το βάθος στην παραγωγή, αλλά και η αισθητική του πρόταση της οποίας επιμελήθηκε η ίδια, σε συνεργασία με την εικαστικό Ερυφίλη Δουκέλη και τον Vinyl Face. Συνολικά, το Femmeland μπορείς να το απολαύσεις ως ένα καλό, σκοτεινό ποπ άλμπουμ. Μπορείς όμως, αν κοιτάξεις τα σημάδια στο δικό σου σώμα, να αναγνωρίσεις βιώματα, ιστορίες κι εφιάλτες, πόνο, συμφιλίωση και διεκδίκηση, και να το κρατήσεις μέσα σου ως έναν ασφαλή τόπο έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού. - Εύη Παπαγιάννη
6. commuter - Guilt Eraser
Οι commuter έχουν ήδη μια αύρα ηρωική στην ατμόσφαιρά τους, τέσσερα παλικάρια που οργανώνουν ένα αφυπνιστικό αντάρτικο, όχι απαραίτητα πολιτικής δράσης -θα μπορούσαν και αυτό ίσως με την ορμή τους- αλλά σίγουρα προσωπικής διέγερσης. Τέσσερις τύποι που απορρίπτουν το πάσης φύσης σερβιρισμένο σανό και επιλέγουν να υπηρετήσουν με παρρησία τη δική τους αισθητική. Η ποιότητα των δέκα τραγουδιών τους παραείναι αυξημένη για να ξεμπερδέψει κανείς εύκολα μαζί τους. - Μάρκος Φράγκος
5. Marina Satti - P.O.P.
Εννοείται ότι κανείς δεν μπορεί να προσδοκά από τη Μαρίνα Σάττι και την οποιαδήποτε Μαρίνα Σάττι να αναπαράγει τις «Κούπες» και τη «Μάντισσα» σε μια ανέμπνευστη λούπα εις το διηνεκές και να μην προχωρήσει σε κάτι άλλο. Και φυσικά δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να χρησιμοποιήσει τις αρετές και τα ταλέντα του με τον τρόπο που εσύ θεωρείς σωστότερο, ορθότερο, «καλύτερο». Κι αν σε κάποιους από εμάς αρέσει περισσότερο η Μαρίνα Σάττι του «Πάλι», του «Κρητικό», του «Άσε με να Φύγω», αν κάποιοι θέλουν/με περισσότερο «Αχ Θάλασσα» και λιγότερες τάπες και τρενάκια του λούνα παρκ είναι πάντα θέμα αυτού του περίφημου υποκειμενικού γούστου. Αντίστοιχα και το αν η Μαρίνα Σάττι θα μας πάει όντως τάπα ή θα εισπράξει εκείνη την τάπα του τρόπου που δουλεύει το «εμπορικό» μουσικό industry και του τρόπου που το ίδιο το κοινό που τώρα την αποθεώνει απαιτεί να μαλάζεται και να ακκίζεται προκειμένου να συνεχίσει να το κάνει, είναι δικό της θέμα -θέμα του τρόπου που θα επιλέξει στο εξής να ασκεί την καλλιτεχνική της ελευθερία. - Τάνια Σκραπαλιώρη
4. Coslee - WISE BOY
Ο coslee, ραπάρει πέραν του «επαρκούς για ελληνικό» στα αγγλικά, περιορίζοντας με αυτόν τον τρόπο την απεύθυνση στο εντός ακροατήριο. Ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν αυτή η αρετή αποδειχτεί δίκοπο μαχαίρι αναφορικά με την εγχώρια απήχηση, το ότι έχει δουλέψει και κατορθώσει να είναι ικανός στο flow στη μη μητρική του γλώσσα, θέτει ακούσια(;) εαυτόν στη διεθνή χαρτογράφηση. Θέλω να πω, χωρίς καμία διάθεση δημοσιοσχετίστικης/παραγοντίστικης επιείκειας (όλο και πιο επιβαρυμένη τάση για τις ελληνικές αποτιμήσεις), πως ο δίσκος που κυκλοφόρησε το δίδυμο coslee / papatanice, δεν υπολείπεται σε τίποτε των αλλοδαπών «συνδαιτημόνων» του. - Άγγελος Κυρούσης
3. The Model Spy - Impairment & Disability
Γιατί το πολύ ενδιαφέρον που καταφέρνουν εδώ οι Model Spy, with a little help from their friends, είναι να ξαναμιλήσουν εκείνη την ξεχασμένη (;) κοινή indie γλώσσα που άκμασε μετά το millennium καλώντας στη γιορτή τους founding fathers αλλά και μερικούς από τους πιο αξιόλογους συνεχιστές της αισθητικής τους παράδοσης, αποδεικνύοντας έτσι ότι ο κώδικας είναι ζωντανός, δεν έχει σπάσει ακόμα και συνεχίζει να μεταφέρει τα μυστικά του στόμα με στόμα και χέρι με χέρι, χτίζοντας μια νέα κοινότητα με παλιά, δοκιμασμένα υλικά και φρέσκο αίμα. My Wet Calvin, VASSIŁINA, Bhukhurah, Colographs, Kalte Nacht, Δεσποινίς Τρίχρωμη - ένα φεστιβάλ από μόνοι τους. Μία παρέα με άλλους κι άλλους τόσους δίπλα της έτοιμη να γράψει το δικό της reclaim the city, reclaim the scene επεισόδιο, σε μια ιστορία που ευτυχώς συνεχίζεται. - Τάνια Σκραπαλιώρη
2. Autownite Superstore - Running Towards The End Of The Light
Η ακρόαση τελειώνει και η σιγουριά ότι κάτι πολύ καλό συμβαίνει εδώ είναι μπετόν αρμέ. Ένα ηλεκτρονικό album ολόφρεσκου πειραματισμού, χωρίς στεγανά και αγκυλώσεις, αποδόμηση και ανασχεδιασμός ιδιωμάτων και φόρμας, beats από το παρόν και το μέλλον, παίγνια ρυθμών, υβριδικά στιλιστικά πειράματα, εμπεδωμένη γνώση αλλά και υψηλό, ακονισμένο ένστικτο κατευθείαν από τον πάγκο εργασίας ενός παραγωγού που ξέρει πώς να χτίσει γι’ αυτό και μπορεί να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει. Shout-out to this man. - Τάνια Σκραπαλιώρη
1. ΛΕΞ - G.T.K.
Σε χρόνια και μέρες που οι πολιτισμικοί και ταυτοτικοί πόλεμοι αποβαίνουν μόνο σε βάρος της κουλτούρας και του αξιακού κώδικα που θα μπορούσαν να σώσουν το ανθρώπινο είδος ο ΛΕΞ, με ένα εντυπωσιακό block out σε ανούσιες φλυαρίες και κάθε λογής παπαγαλάκια, γυμνός από βαρίδια και φτιασιδώματα, με όπλο το τεράστιο ταλέντο του να μεταγλωττίζει τις πιο πυκνές εικόνες του δρόμου στις πιο απέριττες, ευθύβολες ρίμες και ασπίδα τη δικιά του κουλτούρα μιλάει (σχεδόν) στους πάντες όπως ποτέ άλλοτε, με το ηχείο του να βροντάει αντιστρόφως ανάλογα με την «ησυχία» της παραγωγής του δίσκου. «Αυτό είναι ραπ για τον λαό, όχι λαϊκό, δεν είναι το ίδιο». - Τάνια Σκραπαλιώρη
Διαβάστε επίσης:
Οι 30 καλύτεροι διεθνείς δίσκοι του 2024
Οι καλύτερες επανεκδόσεις του 2024
Οι 10 καλύτεροι jazz δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Οι 10 καλύτεροι rap δίσκοι του 2024 (PODCAST)
Τα Εγχώρια Ep.10: Ανασκόπηση 2024: Ελληνική εναλλακτική σκηνή - Τα Highlights (PODCAST)
Οι 10 αγαπημένες μας ταινίες για το 2024
