Για το τελευταίο φετινό Under The Radar ένα μικρό προλογικό σημείωμα επ’ αφορμής και της πρόσφατης κουβέντας της αρχισυντάκτριας του Avopolis, Εύης Χουρσανίδη, με τον Αντώνη Κωνσταντάρα για την εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή.
Άκουσα με προσοχή τη συζήτηση, αναφορικά με τα «πρέπει» ως ζητούμενα για την «κάλυψη» της ελληνικής σκηνής από το συνεντευξιαζόμενο, χωρίς να συμμεριστώ τελικώς τα λεγόμενα ή το “viral” post. Είναι ισχυρότερος ο παραγοντισμός, οι όποιες δημόσιες σχέσεις, η υπέρμετρη λείανση στο πώς αντιμετωπίζονται οι μικρές ή μεγαλύτερες εγχώριες παραγωγές, παρά η πάλαι ποτέ επίδειξη κομπλεξισμού των γραφιάδων. Σαφώς είναι θεμιτό να στηριχτεί το τι συμβαίνει δίπλα μας, μα ποιο το νόημα να συμβαίνει άκριτα, χωρίς καμιά σκέψη, παρά μόνο ως δελτιοτυπικό αφράτεμα ή ως ιδιόμορφο «σώνει και καλά» τακίμιασμα με το λ.χ. «τραπ της διπλανής υπόγας» (Πόσο απέχει κάτι τέτοιο ως θέση μέχρι να βρεθείς Στα (ημι)υπόγεια είναι η θέα;) Θα ήταν ευτύχημα να λειτουργεί ένα σύστημα όπου ο μουσικός δε θα χρειάζεται να είναι και γραφείο τύπου του εαυτού του, όπως την ίδια στιγμή θα ήταν εύγλογο ο γραφιάς να επιδιώκει να παραδίδει κείμενα όχι μόνο για όσα έχει δεχθεί κάποια promo όχληση, αλλά και για εκείνα που θα έχει αναζητήσει ο ίδιος, επιδιώκοντας ένα μίνιμουμ σχηματισμό κρίκων διαπλοκής μεταξύ μουσικών κι ακροατών κ.ο.κ. Διότι τελικά ακόμη και στα ανεξάρτητα ύδατα, υπάρχουν διαφορετικά βάθη, μουσικών χωρίς καμία έφεση και διάθεση εμπλοκής στη σφαίρα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Στο φινάλε, ο στόχος των όποιων μουσικών μέσων και στηλών είναι να επικοινωνηθεί η δουλειά των καλλιτεχνών, ειδικότερα στα πλαίσια της ελληνικής βιοτεχνίας (επ’ ουδενί βιομηχανίας), χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται ανταλλαγή ατέρμονων φιλοφρονήσεων ή μηρυκάζοντας το ίδιο παραλλαγμένο περιεχόμενο (content που λένε και στην καθομιλουμένη).
Κλείνει η παρένθεση, πάμε στα καθέκαστα.
Dimitris Tsakas - Conversation Helps (Dimitris Tsakas / Hellenic Jazz Society)
Για να συνδυάσουμε και τα του προλόγου, προφανώς και η συζήτηση βοηθάει. Εξίσου προωθητικό είναι αυτό που επιχειρεί η Hellenic Jazz Society (κυκλοφόρησαν και την επιστροφή των Human Touch, ενώ βλέπω πως έπεται κι η βινυλιακή κυκλοφορία, μετά από σχεδόν τρία χρόνια, του Looking Back του Τρανταλίδη), ποντάροντας στη στήριξη αυτή της σκηνής που βρίσκει χώρο σε μέρη όπως το Σπίτι Αρτ Μπαρ, το Half Note, ο Παρνασσός, ο Ορφέας, το Jazzèt, οι Δευτέρες στο Burger Disco Club, και άλλα μικρά ή μεγαλύτερα venues. Ο σαξοφωνίστας Δημήτρης Τσάκας εν προκειμένω είναι ο μπροστάρης της νέας κυκλοφορίας της HJS κι η συνομιλία του με τους Κίμωνα Καρούτζο (μπάσο) και Αλέξανδρο Δράκο Κτιστάκη (ντραμς). Είναι εμφανές το ρυθμικό δέσιμο για το συγκεκριμένο τρίο, επιβεβαιώνεται η λυρική κι ατμοσφαιρική προσέγγιση του Τσάκα, η ευελιξία στο να επιστρέφει στην smooth απλότητα, επιτρέποντας τη μελωδικότητα αλλά και το διάλογο. Όμορφος contemporary jazz δίσκος είναι το Conversation Helps.
Anomalos Kosmos - Liminal Escapism (Anomalos Kosmos)
Παραπειστικός ο τίτλος για το δίδυμο από τη Θεσσαλονίκη. Ο τίτλος για το group κι όχι για την κυκλοφορία. Αυτοσυστήνονται ως “mix of outsider, no wave, avant garde, punk and loops”, η μπάντα που έστησε τούτη την προσωρινή θεραπεία/διαφυγή από ζητήματα απώλειας, αγάπης, θανάτου, φίλων και οικογένειας. Λόγια δεν υπάρχουν εδώ, εκτός μόδας κι επικαιρότητας, οι Anomalos Kosmos, τζαμάρουν με prog δάνεια, λοξοκοιτάνε ή μάλλον παραπατάνε και σε πιο βαριά πεδία, προσαρμόζουν impro ιδέες χωρίς τελικά ανώμαλες ιδιαιτερότητες. Τα wave breaks κι η μελωδική diy πρόθεση στο ομότιτλο αλλά και το χτίσιμο στο δεύτερο “Flow” αποτελούν τις δυο πιο ξεκάθαρες ιδέες του lp.
Αλέξανδρος Γουργουλιός - Επίλογος (Μετρονόμος)
«Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια/Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι/Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά» έγραφε ο Αναγνώστακης, τον οποίο μεταχειρίζεται ο Αλέξανδρος Γουργουλιός. Και δεν είναι μονάχα αυτός. Τίτος Πατρίκιος, Νίκος Καρούζος, Διονύσης Τζαρρέλας, Κώστας Ουράνης, Γιώργος Σεφέρης, Κώστας Τσιούφης για τα υπόλοιπα 6 κομμάτια του Επιλόγου, όπου ο πρωτοεμφανιζόμενος συνέθεσε τη μουσική και σιγοντάρισε τις φωνές των Βασίλη Προδρόμου και Μαριάνας Κατσιμίχα. Το σχήμα αποτελείται από τους Φώτη Βεργόπουλο (μπουζούκια), Γιάννη Κουφουδάκη (πιάνο), Αποστολή Παρασκευαϊδη (κοντραμπάσο) και Γιάννη Παπαδούλη (τύμπανα). Βαστά από λαϊκά ακούσματα, θεοδωρακικές (κυρίως), μαρκοπουλικές κι άλλες έντεχνες -μα και ρεμπέτικες - διδαχές, ο Γουργουλιός, συμπίπτει ο τρόπος του με τα μετρήματα και τα παιξίματα της μπάντας, κάνει δίσκο παλιακό, όχι νεόκοπη καρικατούρα. Συντονίζεται και με τα λόγια των δυο νεότερων (Τζαρρέλα,Τσιούφη / κατά σύμπτωση θα έλεγε κανείς πως αυτά είναι και τα χιτ του δίσκου με ραδιοφωνικούς όρους), αλλά και τα «σίγουρα». Μια καλή λαϊκή κυκλοφορία του 2024.
Jolly Roger - Sergei (theReunion/Stay Independent)
Καλώς εννοούμενη παλιακή, είναι κι η επιστροφή των Jolly Roger που υπερτονίζεται κι ελέω τίτλου. Sergei παρμένο από τον Sergei Krikalev, του σοβιετικού κοσμοναύτη που ξαναπάτησε τον πλανήτη μας, ενόσω ο κόσμος που γνώριζε είχε πλέον αλλάξει, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Μπορεί τα φαρδιά να είναι στην ντουλάπα, αλλά οι Jolly Roger παραμένουν στο πόστο τους μέχρι το κόκκαλο, rap τω όντι, σε μια χαμηλών στροφών κονσεπτική επάνοδο, όπου για όποιον αναζητά τον πυρήνα των σκέψεων τους, εν συντομία θα τις συναντήσει στο καταληκτικό ομότιτλο. Μιας κι επανέκαμψαν, να πούμε πως 10 χρόνια έχουν περάσει από το «Κενό» που επανακυκλοφορεί επετειακά από την Orbers Vinyl.
Arbor - Arbor (PKmusic)
Τον μπασίστα Γιάννη Βαγιάνο τον έχουμε συναντήσει ξανά ως leader στo καλό Schema των Tangent Quartet αλλά και στο γκρουπ Merem (παρεμπιπτόντως από αυτό το σχήμα και ο πιανίστας Γιώργος Μπερερής κυκλοφόρησε προσφάτως το Sigá y Silente με τον κρουστό Lucas Zegrí). Ο Μιχάλης Τσιφτσής στην κιθάρα (Baby Trio θητεία, αλλά και σε ηχογραφήσεις των Billy Pod, Κώστα Πατσιώτη) είναι ο έτερος για το σχηματισμό του κορμού του δέντρου (arbor σημαίνει δέντρο στα λατινικά), ενώ ο «έχω τρέξει χιλιόμετρα» Γιάννης Παπαδόπουλος (Next Step Quintet) στο πιάνο και ο Νίκος Θεσσαλονικεύς στα τύμπανα, πλαισιώνουν το σύγχρονο contemporary/modern jazz σχήμα, ευρωπαϊκής κατεύθυνσης με ροπή στους alt/prog συνειρμούς. Cherry picking φράσεων και ιδεών συνέλεξαν στο ομότιτλο ντεμπούτο τους, που άλλοτε καταλήγουν σε διαλόγους προς όφελος της φόρμας παρά σε τελικές συνθετικές διατυπώσεις, μα κι άλλοτε βρίσκουν τη χρυσή τομή (Polygonal, Counterfactual, Nicotine).
Danae Palaka - Velox (FFW Medya/A.F.O.M INT)
Tama/Ludwig Drums, İstanbul Mehmet Cymbals, Moog Matriarch, Sequential Prophet ’08, Arturia Analog Lab V, Ableton Live 11 και ένα iPhone 6, είναι τα φυσικά και ψηφιακά σύνεργα της Δανάης Παλάκα που δρα με βάση την Κωνσταντινούπολη για τα μικρά ηχοτοπία του Velox που κυκλοφορεί και σε βινύλιο. Γράφει στο οπισθόφυλλο πως επιχείρησε να μεταγγίσει συναισθήματα, να φέρει το παλιό μαζί με το νέο, το συλλογικό με το προσωπικό. Παρότι esoteric, δεν είναι στριφνό, έχει και την eastern kraut jazz σβελτάδα εντός, ενώ σε θέματα όπως τα “Velox” και “Dokuz” ξεφεύγει από τις γενικότερες ενδοσκοπικές ασκήσεις, μαρτυρώντας βάσεις ικανές για περαιτέρω εξέλιξη του groove.
